Χρ. Ι. Στεφανάδης

Δηλαδή, με απλά λόγια, δίνοντας ελεημοσύνη σε ανήμπορους συνανθρώπους μας θα εισπράξουμε ανάλογο όφελος. Μακάριοι είναι οι σπλαχνικοί και επιεικείς που συμπονούν τους συνανθρώπους τους στη δυστυχία τους...

Ελεημοσύνη είναι το φαγητό στους πεινασμένους, τα ρούχα σε αυτούς που δεν έχουν να ντυθούν, η παροχή στέγης στους άστεγους, η περίθαλψη των αρρώστων, η προστασία των ορφανών. 

Από τα λίγα παραδείγματα που αναφέρθηκαν, αντιλαμβάνεται κάποιος ότι το πεδίο της ελεημοσύνης είναι ευρύτατο. Και κατά τους πατέρες της Εκκλησίας (Χρυσόστομος), «με την ελεημοσύνη δίνουμε λίγα και παίρνουμε πολλά. Προσφέρουμε μικρά και λαμβάνουμε μεγάλα. Δίνουμε υλικά και παίρνουμε πνευματικά. Προσφέρουμε φθαρτά και λαμβάνουμε άφθαρτα».

Στα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης, στην περιδίνηση της οποίας μπήκε η χώρα μας, πολλοί συνάνθρωποί μας άρχισαν να φτωχοποιούνται με αυξανόμενους ρυθμούς. Και φτάσαμε να μιλάμε για ανθρωπιστική κρίση, κάτι που η πατρίδα μας είχε να βιώσει 70 χρόνια, από την εποχή της γερμανικής κατοχής.

Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση και στην αδυναμία ή και ολιγωρία του επίσημου κράτους να περιθάλψει ουσιαστικά και αποτελεσματικά τους νεόπτωχους, τους πεινασμένους, τους άστεγους, τους ρακένδυτους, ξύπνησαν τα αντανακλαστικά της ευαισθησίας πάρα πολλών που ακόμα είχαν και έχουν τη δυνατότητα να συνδράμουν. Ατομικά, σε ομάδες, σε συλλόγους, σε εκκλησιαστικές κοινότητες, λειτούργησε και λειτουργεί η αλληλεγγύη, η ελεημοσύνη... Και δεν αναφέρομαι σε τρανταχτά ονόματα της κοινωνίας μας, σε επώνυμους επιχειρηματίες, καλλιτέχνες, επιστήμονες και τηλεοπτικά κανάλια των οποίων η αλληλεγγύη, η ελεημοσύνη τους, προβάλλεται και γίνεται γνωστή στον πολύ κόσμο.

Αναφέρομαι κυρίως στους απλούς ανθρώπους, στους συμπολίτες μας που μόλις υπερβαίνουν το όριο της φτώχειας.

Ξέρω μια γυναίκα με οικογένεια και δύο παιδιά που την έχει χτυπήσει αλύπητα η οικονομική κρίση, η οποία ενώ πριν ευημερούσε, σήμερα έχει μόλις τα προς το ζην, αλλά κάθε Πέμπτη μαγειρεύει 25 μερίδες φαγητού από το υστέρημά της και το μοιράζει σε πεινασμένους στο Πεδίον του Αρεως.

Η εκδήλωση ελεημοσύνης, όμως, αφορά την κοινωνία. Τους πολίτες, τις συλλογικότητες, τους αλληλέγγυους, την Εκκλησία.

Δεν αφορά το επίσημο κράτος. Το κράτος με τις θεσμοθετημένες δομές του οφείλει όχι να ελεεί τους αναξιοπαθούντες πολίτες, αλλά... να προβλέπει επερχόμενες οικονομικές κρίσεις. 
Να τις προλαμβάνει δημιουργώντας συναινέσεις στο εσωτερικό της χώρας και συμμαχίες στο εξωτερικό. 

Να τις διαχειρίζεται προσελκύοντας επενδύσεις, δημιουργώντας θέσεις εργασίας και ενισχύοντας την παραγωγικότητα.
Και όχι οι κυβερνώντες να αναλίσκονται στην προσπάθεια κατάληψης και παραμονής στην εξουσία λες και είναι αυτοσκοπός.

Και αντί να διαχειρίζονται τις κρίσεις, να προσπαθούν να πείσουν τον λαό ότι ευθύνονται οι προηγούμενοι, να αποτρέπουν τις επενδύσεις προσκολλημένοι σε παρωχημένες ιδεοληψίες και  να καταστέλλουν την παραγωγικότητα με εξοντωτικές φορολογικές επιβαρύνσεις.
Και τελικά, να διχάζουν τον λαό διεγείροντας έναν κοινωνικό αυτοματισμό που ποτέ δεν είχε γνωρίσει η χώρα μετά τον Εμφύλιο και ο οποίος μπορεί να οδηγήσει σε νέο διχασμό.
Και μπροστά στο οικονομικό αδιέξοδο που οι ίδιοι βασικά οι κυβερνώντες δημιούργησαν, προκειμένου να κατευνάσουν τη λαϊκή αγανάκτηση και οργή, καταφεύγουν στις πενιχρές οικονομικές παροχές, στα εφάπαξ επιδόματα, στην ελεημοσύνη...

Αλλά η μέθοδος αυτή, των εφάπαξ οικονομικών βοηθημάτων, δεν λύνει σε καμία περίπτωση το πρόβλημα. Ούτε του μακροχρόνια άνεργου που θέλει δουλειά, ούτε του χαμηλοσυνταξιούχου που θέλει αναπλήρωση του εισοδήματός του, ούτε του νέου που θέλει όραμα και προοπτική. 
Εκτός και εάν οι κυβερνώντες με τα εφάπαξ βοηθήματα προσδοκούν στην επανάκτηση της εύνοιας του εκλογικού σώματος που φαίνεται ότι έχουν απολέσει.

Αυτή η τεχνική των παροχών μού θυμίζει μια πραγματική ιστορία που μου είχε διηγηθεί ένας αυτόπτης μάρτυρας, παιδί όντας, από τα ορεινά χωριά της Καρδίτσας αμέσως μετά τον πόλεμο. 
Ενας πολιτευτής, υποψήφιος βουλευτής, γύριζε προεκλογικά τα χωριά με το μουλάρι (δεν υπήρχαν αμαξιτοί δρόμοι) και μοίραζε... φύλλα παστού μπακαλιάρου (δεν υπήρχαν και ψυγεία) στους εν δυνάμει ψηφοφόρους του!

Σήμερα, όμως, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν αυτές οι πρακτικές προσέγγισης των ψηφοφόρων θα αποδώσουν...