Κώστας Τσαούσης

Διάβασα με ιδιαίτερη προσοχή το special report του ΣΕΒ «Λάδι, Μέλι και Κρασί: 15 πρακτικές προτάσεις για να κατακτήσουν τις ξένες αγορές» αποτέλεσμα μιας εξαιρετικής πρωτοβουλίας  όπου οι Διεπαγγελματικές Οργανώσεις «Ελαιόλαδου & Ελιάς», «Μελιού & Λοιπών Προϊόντων Κυψέλης», «Αμπέλου & Οίνου» και ο ΣΕΒ ένωσαν τις δυνάμεις τους, εγκαινιάζοντας μια συνεργασία για τη προώθηση κοινών θέσεων για την στήριξη της αγροδιατροφικής αλυσίδας και ειδικότερα των προϊόντων υψηλής αξίας που παράγονται από την Ελληνική γη, όπως είναι το λάδι, το μέλι και το κρασί.

Μάλιστα, όπως διαβάζουμε στο report «στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας, οι τέσσερις φορείς καταγράφουν και τεκμηριώνουν πρακτικές προτάσεις πολιτικής που μπορούν να αναβαθμίσουν την παραγωγή, να βελτιώσουν ακόμα περισσότερο τις ξαγωγές, να ενισχύσουν τις συνέργειες μεταξύ δυναμικών κλάδων της Ελληνικής οικονομίας και να δημιουργήσουν νέες δουλειές στην Ελληνική περιφέρεια».

Θετική πρωτοβουλία από κάθε άποψη. Μόνο και μόνο που υπάρχουν μια σειρά καταγεγραμμένων προτάσεων και αυτό φθάνει προκειμένου να ξεκινήσει ένα δημόσιος διάλογος χωρίς προαπαιτούμενα και ιδεοληψίες από την πλευρά του πολιτικού προσωπικού και της δημόσιας διοίκησης.

Δίπλα, σε αυτή τη πρωτοβουλία του ΣΕΒ και των Διεπαγγελματικών Οργανώσεων  «Ελαιόλαδου & Ελιάς», «Μελιού & Λοιπών Προϊόντων Κυψέλης», «Αμπέλου & Οίνου» ας προσμετρηθεί και η δουλειά του οργανισμού διαΝΕΟσις για τον πρωτογενή τομέα παραγωγής στη χώρα μας και ειδικότερα, η έρευνα με ευθύνη του Πέτρου Ευθυμίου για τους Νέους Επιχειρηματικούς  Συνεταιρισμούς.

Ο διάλογος λοιπόν ας ξεκινήσει – με οργανωμένο τρόπο αλλά και με ευέλικτες μορφές επιδιώκοντας να εμπλέξει σε αυτές τις διαδικασίες τους πραγματικούς παραγωγούς επώνυμων συσκευασμένων προϊόντων της αγρο-διατροφής που καταφέρνουν να ενσωματώνουν καινοτομία, να αξιοποιούν τεχνολογία και να διαθέτουν εξωστρεφή προσανατολισμό.

Αν για παράδειγμα απευθυνθεί κανείς σε εκείνους και προσπαθήσει να διαμορφώσει τις συνθήκες ενός ισότιμου και ειλικρινούς διαλόγου το πρώτο πράγμα που θα μάθει είναι ότι η ελληνική παραγωγή θα μπορεί να έχει μέλλον αν κατορθώσει να διατηρήσει την αυθεντικότητα και κυρίως, την τοπικότητα και την επωνυμία του παραγωγού. Ακόμη περισσότερο αν αυτά τα συγκεκριμένα στοιχεία πλεονεκτήματος μπορούν εν δυνάμει να λειτουργήσουν ως πρόπλασμα ενός αφηγήματος για το σύγχρονο ψαγμένο καταναλωτή των διεθνών αγορών. Με άλλα λόγια, το ελληνικό επώνυμο προϊόν χρειάζεται να υποστηρίζεται από ένα γερό story που μπορεί να σταθεί στο επίπεδο ενός ψηφιακού storytelling.

Δυστυχώς, για τους εραστές της οικονομίας κλίμακος τα ελληνικά επώνυμα προϊόντα της αγρο-διατροφής δεν μπορούν παρά να βρίσκουν διέξοδο σε αγορές – χαραμάδες και αυτό είναι επιτυχία. Μεγάλη επιτυχία. Αρκεί να εξασφαλίζονται ορισμένες βασικές προϋποθέσεις συνεργατικότητας και συμπράξεων σε όλα τα επίπεδα της παραγωγικής- επιχειρηματικής – εμπορικής αλυσίδας.