Κώστας Τσαούσης

Παρακολουθώντας ένα επεισόδιο διπλωματίας … «αμφιθεάτρου Νομικής Αθήνας» περίμενα – δίχως άλλο- από λεπτό σε λεπτό να εμφανισθεί στο πλάνο ο Γιώργος Καπουτζίδης και να δώσει το νικητή και τον χαμένο…

Θα πείτε και με το δίκιο σας ότι αυτές οι υποθέσεις δεν χωρούν χιούμορ… Είναι σοβαρές κρατικές υποθέσεις … Και όμως, εδώ που φτάσαμε μόνο με χιούμορ μπορούμε να πάμε ένα βήμα – το αναγκαίο και απαραίτητο βήμα- παρακάτω. Διαφορετικά, θα πρέπει να ψάξουμε στο αρχείο μας τις παλιές εικονογραφημένες ιστοριούλες του Μπόστ για να ισορροπήσουμε ποικιλοτρόπως.

Στην χώρα μας – με ελάχιστες εξαιρέσεις- το πολιτικό προσωπικό έχει μάθει την πολιτική στο …αμφιθέατρο αλλά και κάνει πολιτική … αμφιθεάτρου!

Στις μέρες μας δεν αρκούν για την διακυβέρνηση μιας χώρας- ιδίως μιας χώρας της Δύσης, μιας χώρας μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης-τα προσόντα που διαθέτουν μέλη του υφιστάμενου πολιτικού προσωπικού. Στο τέλος και της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα δεν μας χρειάζονται πρώην κομματικά στελέχη, πρώην συνδικαλιστές, απόμαχοι «ακαδημαϊκοί δάσκαλοι», ιστορικοί του Εμφυλίου και άλλες ευπαθείς ομάδες… Αντίθετα, μας χρειάζονται επαγγελματίες με γνώση του σύγχρονου απαιτητικού κόσμου αλλά και δίκτυα και υποδομές που θα βρίσκονται μακριά από το σαράκι της κομματικής μετριότητας και της πολιτικάντικης αντίληψης…

Στην περίπτωση μας είναι αν η κοινωνία μπορεί να αντιληφθεί την ουσία των πραγμάτων και να αντιδράσει σωστά και υπεύθυνα, διεκδικώντας όχι μόνο ένα άλλο «ήθος και ύφος» εξουσίας αλλά και σοβαρότητα στη διακυβέρνηση της χώρας. Εκεί ακριβώς βρίσκεται και το στοίχημα για την επόμενη μέρα. Το στοίχημα για όλους μας…