Δημήτρης Δανίκας

Το  πολιτικό προσωπικό σε  ολοκληρωτική παραλυσία. Και  το ένα  τρίτο  των πολιτών σε  αφαγία

Ολοι εναντίον όλων. Ποιος είναι αυτός ο Βασίλης Παπαδόπουλος; Σκοτεινή  φυσιογνωμία. Και ποιος είναι ο  Τζον  Σφακιανάκης; Who Knows!

Πάλι  οι  εξοπλισμοί. Πάλι οι μεσάζοντες. Πάλι  οι «διαπραγματευτές».  Πάλι  τα  εκατομμύρια. Πάλι  το  παρασκήνιο. Πάλι  οι μίζες. Πάλι  ο ιδρώτας του λαού να καταλήγει στα πορτοφόλια  των  ερπετών. Πάλι οι σπατάλες, Πάλι  το πολιτικό προσωπικό  στα ίδια και επί τα αυτά. Πάλι να ακονίζουν τα μαχαίρια  τους να  «ξεκοιλιάσουν»  ότι παράγει  αυτός ο δύσμοιρος τόπος. Πάλι   για την πάρτη τους. Πάλι  για τα «παιδιά» τους. Πάλι  για τα κομματικά μαντριά τους. Πάλι  για το συμφέρον τους. Πάλι η διαφθορά τους. Πάλι  η αδιαφορία  τους. Πάλι ο αχόρταγος εαυτός  τους. Πάλι η εξουσία τους. Πάλι ο  θρόνος  τους. Πάλι  τα πούρα τους. Πάλι  η  ανεξέλεγκτη  φοροδιαφυγή τους!

Πάλι οι   παράδεισοι  γι αυτούς Πάλι  η κόλαση για όλους εμάς. Ακόμα και τώρα. Μυαλό δεν  βάζουν με τίποτα.  Μονίμως στην ίδια πειρατική   «συχνότητα». Μονίμως στο πλιάτσικο.  Μονίμως στο λαθραίο,  το μαύρο χρήμα, την ασύδοτη κερδοσκοπία. Μονίμως  να  μου τα παίρνουν και  στα πορτοφόλια τους να  τα  βάζουν

Και  ποιοι  είναι όλοι αυτοί; Μα φυσικά  το  σοσιαλδημοκρατικό  ΠΑΣΟΚ  με τις  μίζες.  Η  Νέα Δημοκρατία με  την Siemens. Και ο Τσίπρας με τον Καμμένο με  τον Βασίλη Παπαδόπουλο και τα  «αριστερά»  βλήματα.  Και αντί να κάτσουν να  βρουν μια άκρη και  να  συμφωνήσουν στα πατριωτικά  στοιχειώδη,  στήνουν πραστάσεις, μετατρέπουν την Βουλή σε Θέατρο  ύβρεων,   εξασφαλίζουν το  χειροκρότημα    των  βουλευτών  τους και στο τέλος,  άπαντες ευχαριστημένοι   για την  άριστη    σκηνοθεσία  των παραστάσεών τους,  καταλήγουν  σε κάποια ταβέρνα  να φλομώσουν  τα άντερά  τους με κοψίδια, ξύγκια, σταβλίσιες μπριτζόλες και άφθονη   κρασοκατάνυξη. Και  φτου από την αρχή. Γιατί  το επόμενο πρωινό θα τους  βρει σε κάποιο κανάλι  και  σε κάποιο παράθυρο να αποστηθίζουν το μάθημά  τους το κομματικό

Ετσι από την ασυγκράτητη εκτόξευση  ύβρεων επιπέδου  καραγωγέων,  καταλήγουμε στην ισοπέδωση.  Δηλαδή όλοι τα ίδια είναι. Σα να  μην άλλαξε τίποτα. Γιατί που είναι τα εξήντα έξι εκατομμύρια Αλέξη μου; Και  γιατί ο Βασίλης Παπαδόπουλος;  Αρα κι εσύ μία από τα ίδια. Και από την εξίσωση και την ισοπέδωση  καταλήγουμε στη  ανακύκλωση των ίδιων,  φθαρμένων, υλικών

Κι έτσι   όλο  και περισσότεροι  γυρίζουν την πλάτη  τους στο πολιτικό  σκηνικό. Γιατί που να   ψάξει και να ερευνήσει κάθε Ελληνας πολίτης  τι ακριβώς έχει  συμβεί με τα βλήματα. Σάμπως έχει μπάρμπα  στα παλάτια  της Σαουδικής Αραβίας; Ακούει απ  εδώ, ακούει απ  εκεί και του ρχεται εμετός. Ετσι  θυμώνει, εξοργίζεται,  σιχτιρίζει. Οι  κομματικές  διαχωριστικές  γραμμές εντελώς θολές Η μία μπαίνει στην άλλη. Ολοι στην κατσαρόλα. Ολοι  στο μέλι. Το στομάχι είναι το ίδιο.  Η κατσαρόλα είναι  η ίδια. Το χρώμα είναι  το ίδιο.  Το καζάνι μέσα στο οποίο  βράζει  ο  Ελληνικός λαός, είναι ένα και  μοναδικό. Ου να μου χαθείτε. Λέει

Και  μέσα στο  βουβό του πόνο  και τον  συγκρατημένο, προς το παρόν,  θυμό του περιμένει. Κάποιος να   τους σώσει. Κάποια δύναμη. Κάποιος  ανιδιοτελής  σωτήρας. Κάποιες δυνάμεις. Να  βάλουν τάξη. Να   μπαγλαρώσουν  τα  λαμόγια. Να  «κρεμάσουν» τα όρνεα. Να  πάρουν τα όνειρα εκδίκηση. Να  γυρίσουμε σελίδα. Να προχωρήσουμε  χωρίς μεσάζοντες, χωρίς «διαπραγματευτές»,  χωρίς  φοροκλέφτες,  χωρίς όλους αυτούς που εξακολουθούν να μας «μαστιγώνουν». Να λυτρωθούμε. Γιατί κάθε  ελληνική τραγωδία  τελειώνει με κααλυτική παρουσία  της  θείας  δίκης


Εκεί ακριβώς το θυμικό, το  σιχτίρισμα και  ο εμετός,   αρχίζουν να σπρώχνουν πολλούς  στην αγκαλιά του Παπαδόπουλου. Του Γεώργιου, όχι του Βασιλείου. Με την επωδό «μια δικτατορία  για την  σωτηρία της πατρίδας»!