Δημήτρης Δανίκας

Η μικροκλίμακα της εγχώριας ανθυποκουλτούρας. Που σημαίνει: Μετάθεση ευθυνών. Ασυδοσία  των πιο κτηνωδών ενστίκτων. Ασυγκράτητος ατομικισμός. Και μηδενική έκφραση στοιχειώδους συνειδητότητας, συλλογικότητας και αυτογνωσίας!

Προσπερνάω, ως γραφικότητα, τη διαδεδομένη εντύπωση που λέει «έτσι είναι οι Αρβανίτες». Δηλαδή στην Πελοπόννησο  τι ακριβώς συμβαίνει; Μα φυσικά. Ουδείς μπαζώνει. Ουδείς πυρπολεί. Ουδείς έχει καταπατήσει ούτε μισό τετραγωνικό δημόσιας περιουσίας. Και άπαντες, από τον τελευταίο μέχρι τους δημοτικούς άρχοντες, αναλαμβάνουν την προσωπική ευθύνη τους. Κουταμάρες!

Η κλωτσοπατινάδα είναι πιστό αντίγραφο  των ωρυόμενων, ασώματων, πολιτικών κεφαλών. Η σκηνοθετημένη σοβαροφάνειά τους απαγορεύει το δημόσιο ξεκατίνιασμα, τις μπουνιές, τις κλωτσιές και την ανταλλαγή ύβρεων. Ομως όλοι οχυρωμένοι στο κομματικό τους μαντρί. Ομως κανείς δεν αναγνωρίζει τα «εγκλήματα» που διέπραξε η παράταξή του. Και που η επόμενη, η τάχα μου ηθική και προοδευτική, διαπράττει σήμερα κατά συρροή. Για όλα τα δεινά του τόπου φταίνε οι αντίπαλοι. Δόλιοι και κακοί.

Ποιος μπάζωσε τα ρέματα; Α, όχι εγώ. Τότε; Ο  διπλανός μου. Ο οποίος, παρεμπιπτόντως έχει ψηφίσει ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή εσύ δεν μπάζωσες το ρέμα; Οχι εγώ. Τα έχει μπαζώσει εκείνος εκεί που έχει ψηφίσει τον Τσίπρα.

Δηλαδή ο Παπανδρέου φταίει. Ο Τσίπρας φταίει. Ο Σαμαράς φταίει. Μπας και η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και ο Ντόναλντ Τραμπ; Φυσικά φταίνε. Και γιατί φταίνε; Επειδή μας έχουν γδάρει. Επειδή μας ψεκάζουν. Ετσι κι εμείς, αδέκαροι όπως είμαστε, αναγκαζόμαστε να μπαζώσουμε να βάλουμε ένα κεραμίδι πάνω από τα κεφάλια των παιδιών και των εγγονών μας

Η κλωτσοπατινάδα είναι το χαλί κάτω από το οποίο κουκουλώνουμε την ουσία του προβλήματος. Οπως συμβαίνει με τα απρόσωπα, πολιτικά κοστούμια. Που μέσα στον θόρυβο και τον γενικό χαμό εξαφανίζεται το πρόβλημα το βασικό.

Κάθε κτίσμα έχει ιδιοκτήτη. Κάθε κτίσμα έχει εργολάβο. Κάθε κτίσμα έχει επίσημα χαρτιά. Κάθε επίσημο, δημόσιο έγγραφο  φέρει υπογραφή. Και κάθε υπογραφή έχει ονοματεπώνυμο. Αυτοί οι ηθικοί αυτουργοί.

Παρέα με τους καθ’ ύλην αρμόδιους υπουργούς. Παρέα με τις καθ’ ύλην αρμόδιες τοπικές αρχές. Παρέα με την σημερινή δήμαρχο Ιωάννα Κριεκούκη. Που κι αυτή, ωρυόμενη, περιφέρεται από κανάλι σε κανάλι χωρίς ουδέποτε να εκφράσει δημοσίως τη δική της προσωπική ευθύνη. Και φυσικά παρέα με τη Ρένα Δούρου. Που επί τρία χρόνια αντάλλασσε επιστολές με το δασαρχείο.


Με απλά λόγια, για τα μπάζα οι τοπικές αρχές. Οι πολιτικοί όλων των κυβερνητικών παρατάξεων. Και καθένας εξ ημών και υμών. Που πεισματικά αρνείται να αναλάβει τις προσωπικές του ευθύνες!

Για τα μπάζα το οικονομικό μοντέλο κατανάλωσης. Για τα μπάζα ο ατομικισμός. Για τα μπάζα η ασυμμάζευτη και ασυλλόγιστη μανία για ατομική ιδιοκτησία. Για τα μπάζα η  κουλτούρα μας.  Για τα μπάζα οι διανοούμενοί μας. Για τα μπάζα το πολιτικό προσωπικό. Για τα μπάζα το ελληνικό οικόπεδο το τριτοκοσμικό. 

Οχι είκοσι, ούτε τριάντα, ούτε εκατό. Φοβούμαι πως ακόμα και η μισή Ελλάδα να είχε πνιγεί από τα μπαζωμένα ρέματα, η υπόλοιπη μισή θα είχε κηρύξει σύγκρουση εμφυλιοπολεμική. Ο ένας εναντίον του άλλου. Εκεί, εκεί  στα μπάζα της Υποσαχάριας Αφρικής!