Βασ. Αναστασόπουλος

Πάνω απ' όλα, θα τολμούσα να πω, η βράβευση του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, από τους Γάλλους, για το «πολιτικό του σθένος», είναι μια ακόμη αφορμή να προβληματιστούμε και να συμφωνήσουμε επιτέλους εμείς εδώ στην Ελλάδα, κάποια στιγμή, ως προς τι έγινε μετά το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015. Έκανε «kolotoumba» ο πρωθυπουργός και πρόδωσε το 62% του ελληνικού λαού; Ναι, την έκανε και αυτή είναι ίσως μία από τις μελανότερες στιγμές της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας. Κράτησε, ωστόσο, την Ελλάδα στο ευρώ, αντί να την μπλέξει στην περιπέτεια της δραχμής; Η απάντηση και εδώ είναι καταφατική: ναι, την κράτησε.

Υπό αυτό το... απλοϊκό, ενδεχομένως, πρίσμα, και καθώς χιλιάδες αναλύσεις έχουν γραφτεί, μου είναι δύσκολο να καταλάβω, ακόμα και σήμερα, γιατί τον επικρίνουν ως «κωλοτούμπα» οι πολιτικοί του αντίπαλοι ή εκείνοι που δεν τον ψήφισαν παλαιότερα και δεν πρόκειται να τον ψηφίσουν στο μέλλον, ούτως ή άλλως! Να τον επικρίνουν όσοι πίστεψαν στο διαβόητο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» και στα περί κατάργησης των Μνημονίων και του ΕΝΦΙΑ «με ένα νόμο και ένα άρθρο», με αποτέλεσμα να αναδείξουν τον ΣΥΡΙΖΑ στην διακυβέρνηση του τόπου, τον Ιανουάριο του 2015, να το καταλάβω. Ναι, τους «πούλησε». Ναι, τους «πρόδωσε». Πάω πάσο, συμφωνώ, το λέω ξεκάθαρα και απερίφραστα. Αλλά να τον επικρίνουν οι «Μενουμευρωπαίοι»; Οι «νεοφιλελέδες»; Όλοι όσοι έθεταν την παραμονή στην ευρωζώνη ως τον υπέρ πάντων στόχο και σκοπό; Νομίζω ότι στερείται κάθε λογικής.

Εκτός και αν ο λόγος είναι ότι, με την «kolotoumba» του, ο Αλέξης έγινε ο αγαπημένος «yes man» των Ευρωπαίων και τους στέρησε τη χαρά να έχουν αυτόν το ρόλο... Εκτός κι αν φταίει ότι, στην ουσία, κυβερνά τη χώρα με το πρόγραμμα του προκατόχου του, Αντώνη Σαμαρά. Εκτός και αν ο λόγος είναι πως τους στέρησε το βαζάκι με το μέλι -έστω, για να βουτήξει και εκείνος και οι συν αυτώ και με τα δυο χέρια μέσα... 

Αυτή, ναι, είναι ενδεχομένως μια καλή δικαιολογία, ένα καλό επιχείρημα, το οποίο εξάλλου ο Αλέξης Τσίπρας συνηθίζει να χρησιμοποιεί στον πολιτικό του λόγο. Μόνο που θα πρέπει κι εκείνος με τη σειρά του να συνειδητοποιήσει ότι το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς, που συχνά-πυκνά επικαλείται, δεν αρκεί από μόνο του, για να κάνει τη διαφορά και να δικαιολογήσει επαρκώς τα δικά του πεπραγμένα. Τουναντίον, το απόθεμα -και η υπομονή πολλών- έχει αρχίσει να εξαντλείται...