Αντευρωπαϊστές και φιλοευρωπαίοι
koutsourelis_kostas

Κώστας Κουτσουρέλης

Αντευρωπαϊστές και φιλοευρωπαίοι

Οκτώ χρόνια από την έναρξη της κρίσης και σχεδόν 40 από την ένταξή μας στην τότε ΕΟΚ, ο αντευρωπαϊκός λόγος είναι ό,τι ήταν πάντα ο αντιδυτικισμός στην Ελλάδα. 

Ενα θυμικό, παιδιάστικο ξέσπασμα, χωρίς στρατηγική, χωρίς τακτική, χωρίς τίποτα. Απέναντί του και ο πιο γραφικός ευρωλάγνος είναι -φευ!- σοβαρότερος. Γιατί εκείνος έχει μια απάντηση έστω στο υπαρξιακό ζητούμενο κάθε πολιτικής: τις συμμαχίες.

Το πρόβλημα με τους αντιδυτικούς σε αυτή τη χώρα (τους αντευρωπαϊστές ή αντιγερμανούς σήμερα, τους αντιαμερικανούς παλιότερα, τους αντιφράγκους, τους αντιπαπιστές, τους ανθενωτικούς ακόμη πιο παλιά) δεν είναι ότι επικρίνουν, και συχνά ορθώς, την Εσπερία. «Νομίζω πως η σημερινή Ελλάδα μπορεί να κρίνει τον λεγόμενο ‘‘δυτικό πολιτισμό’’», πίστευε ο Γιώργος Σαραντάρης τον Μεσοπόλεμο. Οποιος δεν έχει άποψη δική του, ούτε ως εταίρος αξίζει πολλά. Το πρόβλημα είναι ότι όταν τους ρωτάς τι τέλος πάντων προτείνουν, μένουν βουβοί. Ετσι, οσάκις δεν ποντάρουν στο φακιόλι για να μας σώσουν από την καλύπτρα, θυμούνται το «ανάδελφον έθνος» ή τρέχουν πίσω από τον κάθε Βαρουφάκη για να εκπορθήσουν δι’ εφόδου τις Βρυξέλλες. Ακόμη και ο νυν πρωθυπουργός στη συνέντευξή του στον «Guardian» όλους αυτούς τους πήρε στο ψιλό: «Να φύγουμε από την Ευρώπη και να πάμε πού; Σε άλλον γαλαξία;». Aλλο τώρα ότι στο παραμύθι του αντευρωπαϊσμού χρωστά και ο ίδιος την καρέκλα του.

Ο αντευρωπαϊσμός (όπως άλλωστε και ο αιθεροβάμων φιλοευρωπαϊσμός, όλα αυτά τα αστεία «η Ευρώπη είναι η πατρίδα μου») καλύπτει όχι πολιτικές, αλλά θυμικές ανάγκες. Ανάγκες ψυχικές ενός λαού που, απεμπολώντας τις καλύτερες παραδόσεις της πρόσφατης και παλαιότερης Ιστορίας του και παραδιδόμενος σε μια νοοτροπία παρασιτική, και αυτός και η ηγεσία του επί δεκαετίες τώρα έχουν εθιστεί στα ξένα δεκανίκια.

Κλείσιμο
Από αυτή την άποψη, αντευρωπαϊσμός και φιλοευρωπαϊσμός είναι όψεις του ίδιου νομίσματος, πυροτεχνήματα για το θεαθήναι. Εξάλλου, οι οπαδοί ούτε του ενός ούτε του άλλου κάνουν κάτι για να εφαρμόσουν το πιστεύω τους. Οι μεν πρώτοι όλο για εκσυγχρονισμό μιλάνε και εκσυγχρονισμό δεν βλέπουμε, μόνο τη μία χρεοκοπία μετά την άλλη. Οι άλλοι πάλι όλο σηκώνουν τη γροθιά της αντίστασης προς τους μοχθηρούς δυνάστες μας και όλο καταλήγουν με την παλάμη απλωμένη εμπρός τους. Η πορεία του ΠΑΣΟΚ του ’80 και του τωρινού ΣΥΡΙΖΑ είναι ενδεικτική.

Το δίλημμα εντός ή εκτός Ευρώπης τη δεδομένη ιστορική στιγμή (που διαρκεί ήδη πολλούς αιώνες και καλύπτει όλο το ορατό μέλλον) είναι άνευ νοήματος. Μια ματιά στον χάρτη δείχνει το γιατί. Αν η χώρα ήταν σοβαρή, δεν θα σκιαμαχούσε περί τα στοιχειώδη, αλλά θα κοιτούσε δύο πράγματα. Πώς να μεγιστοποιήσει τα ζωτικά οφέλη της συμμετοχής μας στην Ε.Ε., τη γεωπολιτική ασφάλεια και σταθερότητα προπάντων. Και πώς να ελαχιστοποιήσει τα διόλου αμελητέα, πράγματι, οικονομικά και άλλα προβλήματα που η συμμετοχή αυτή της δημιουργεί.Το πώς θα ονομάσουμε μια τέτοια στάση, μετριοπαθή ευρωπαϊσμό ή ευέλικτο αντευρωπαϊσμό, μικρή σημασία έχει. Η Ευρώπη μπορεί να είναι συχνά κωμική με τις παθογένειες και τις ψευδαισθήσεις της, αλλά δεν είναι η «Κωμωδία» του Δάντη. Δεν είναι ούτε Paradiso, ούτε Inferno. Περισσότερο μοιάζει με βαρετό Καθαρτήριο, με προθάλαμο μιας θαλερής υπόσχεσης που ουδέποτε εκπληρούται. Αλλά και πάλι...
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Ειδήσεις Δημοφιλή Σχολιασμένα
ΔΕΙΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ