Θάνος Παπαδόπουλος

Διαφορετικά θα μετατραπεί σε στοά που θα οδηγεί τις εργαζόμενες τάξεις στην αγκαλιά των εθνικιστών, ρατσιστών, μοναρχικών, φασιστών και λοιπών πρωτόγονων και βάρβαρων ορδών. 
Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης απελευθέρωσε τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης από τον πρωτόγονο και βάρβαρο Κρατικό Καπιταλισμό Χωρίς Αγορά (ο όρος είναι του Λένιν). 

Ταυτόχρονα επέτρεψε στην ίδια την Ευρώπη να ενωθεί ειρηνικά, για πρώτη φορά στην ιστορία της. Επίσης ώθησε τα ένοπλα κινήματα της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής να αφοπλιστούν και να μετατραπούν σε ειρηνικά δημοκρατικά κόμματα. Ο IRA στη Β. Ιρλανδία, η ΕΤΑ στη χώρα των Βάσκων, το φωτεινό μονοπάτι, στο Περού, το FARG στην Κολομβία κλπ. Τέλος έριξε στην αφάνεια και στην ανυποληψία τα κομμουνιστικά κι αριστερά κόμματα και κινήματα σταλινικής έμπνευσης. 

Στη Γαλλία, Κομμουνιστικό Κόμμα, Σοσιαλιστικό Κόμμα και Αριστερά βρίσκονται στο ναδίρ της επιρροής τους. Το δαχτυλίδι των κόκκινων Δήμων που έσφιγγε το Παρίσι έγινε μαύρο, ενώ ο ηγέτης της Αριστεράς Ζαν Λυκ Μελανσόν υποστήριξε έμμεσα στον β’  γύρο των προεδρικών εκλογών την Μαρί Λεπέν. Στην Ισπανία και την Πορτογαλία η Αριστερά κάνει βιαστικές προσαρμογές για ν΄ αποφύγει την περιθωριοποίηση. 

Στην Ιταλία το Κομμουνιστικό Κόμμα μεταμορφώθηκε σε Δημοκρατικό Κόμμα, δίνοντας σήμα σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Αριστερά πως το σημαντικό είναι η υπεράσπιση, στερέωση κι εξέλιξη της δημοκρατίας και των δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την απόρριψη του σταλινικού σοβιετισμού. 

Στην Ελλάδα το ΚΚΕ περιορίζεται σ΄ ένα 5-6% και ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε και παραμένει στην εξουσία και μετά την υπογραφή του Γ΄ Μνημονίου χάρη στη συμμαχία με το εθνικιστικό, αντιδραστικό και ρατσιστικό κόμμα του Ψεκασμένου. Έτσι, για χάρη της εξουσίας, τα μέλη και τα στελέχη του εθίζονται στην παρά φύσιν συνεργασία με την ακροδεξιά. 

Τέλος, οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης ύστερα από ένα μεσοδιάστημα που οι λαοί τους ψήφιζαν σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθερους, εδώ και μερικά χρόνια ψηφίζουν σταθερά δεξιούς κι ακροδεξιούς πολιτικούς με εθνικιστικές, ρατσιστικές κι αντιδραστικές ιδέες: Πολωνία, Εσθονία, Τσεχία, Ουγγαρία κλπ. Ο «νέος τύπος ανθρώπου» ο σοσιαλιστικός που παρήγαγε ο σοβιετικός σταλινισμός προέκυψε εθνικιστής και ρατσιστής…

Από την άλλη, οι Λαϊκές Δημοκρατίες της Ασίας (Κίνα, Βιετνάμ, Καμπότζη κλπ.) έχουν ήδη εγκαταλείψει τον σταλινικό Κρατικό Καπιταλισμό Χωρίς Αγορά και φιλελευθεροποίησαν τις οικονομίες τους γνωρίζοντας πρωτοφανείς ρυθμούς ανάπτυξης. 

Αναγνώρισαν κι εγκατέστησαν την Αγορά στο κέντρο της παραγωγικής διαδικασίας. Τον δρόμο του φιλελευθερισμού και της αποκρατικοποίησης της οικονομίας ακολουθούν επίσης η Ινδία, η Ινδονησία, οι Φιλιππίνες κλπ. Η Αγορά, είναι φανερό, δεν καταργείται με νόμους και διατάγματα, επειδή είναι θεμελιώδης κι αντικειμενικός θεσμός της διανομής των αγαθών. 
Εξάλλου, υπάρχει πολύ πριν τον καπιταλισμό. Η Αγορά δημιούργησε στην αρχαία Αθήνα την άμεση δημοκρατία και στους νεότερους χρόνους την αντιπροσωπευτική δημοκρατία. 
Η Αγορά είναι η βάση του δημοκρατικού πολιτισμού.  

Ολόκληρος ο 19ος και ο μισός σχεδόν 20ος αιώνας δεν ήταν παρά μια συνεχής αντεπανάσταση για την κατάργηση, την εξαφάνιση της Δημοκρατίας. Η αντεπανάσταση στην ουσία ξεκινά με τον Βοναπαρτισμό - τη στέψη του Ναπολέοντα   σε αυτοκράτορα, πράγμα που επανέλαβε λίγο αργότερα και ο Ναπολέων ο Γ’ -  περνά από δύο παγκόσμιους πολέμους και τελειώνει με τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης. Στον ενδιάμεσο χρόνο βασιλιάδες, αυτοκράτορες, σουλτάνοι κλπ. αναγκάζονται να συμβιβαστούν με τις δημοκρατικές κι εθνικές επαναστάσεις και να αποδεχτούν τα μεταβατικά καθεστώτα της συνταγματικής μοναρχίας και της βασιλευομένης δημοκρατίας, στη Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα κλπ. 

Στα πλαίσια του Α΄ και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και στον Μεσοπόλεμο εκδηλώθηκε η πιο λυσσασμένη επίθεση της Μοναρχίας κατά της Δημοκρατίας. Ο ναζισμός, ο φασισμός, ο σταλινισμός (ο σοβιετισμός), ο μαοϊσμός, ο φρανκισμός κλπ. είχαν έναν και μοναδικό στόχο, να συντρίψουν και να εξαφανίσουν τη δημοκρατία, που έβγαλε στο προσκήνιο της Ιστορίας τις εργαζόμενες τάξεις και τους λαούς. Όλα αυτά τα κινήματα τα χαρακτηρίζει η εξουσία (η Αρχή) του ενός ανδρός. Δηλαδή η συνέχιση της μονοκρατορίας με άλλη μορφή. Ένα είδος Μοναρχίας με προβιά, ή στολή παραλλαγής. 

Ο Στάλιν, ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι, ο Μάο, ο Φράνκο, ο Χόρτι, ο Κάστρο επικαλούμενοι τον λαό, το έθνος, το προλεταριάτο, τον Χριστιανισμό επιβάλανε με επαναστάσεις, εμφυλίους πολέμους, πραξικοπήματα τη βάρβαρη και τρομοκρατική Μονοκρατορία τους περιορίζοντας ή καταργώντας τα φυσικά, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτισμικά δικαιώματα των εργαζομένων τάξεων. 

Στη νίκη της δημοκρατίας στους δύο παγκόσμιους πολέμους συνέβαλαν αποφασιστικά οι ΗΠΑ. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δύο ήταν οι νικητές: οι ΗΠΑ και η ΕΣΣΔ. Η Ευρώπη ήταν κατεστραμμένη και χρειάστηκε το σχέδιο Μάρσαλ για ν΄ αρχίσει την ανοικοδόμησή της. Η δύναμη και η επιρροή των ΗΠΑ τη μετατρέψανε σε άτυπη αυτοκρατορία, έτοιμη να διεξάγει ιμπεριαλιστικούς πολέμους: Βιετνάμ, Ιράκ, Αφγανιστάν. Η συμμαχία της ΕΣΣΔ με τις δυτικές δημοκρατίες εναντίον του Χίτλερ και της Ιαπωνίας της έδωσε άλλοθι για την αντιδημοκρατική της πολιτική. Εξάλλου είχε εμπνεύσει και μια σειρά αγώνες της εργατικής τάξης για τα δικαιώματά της. 

Σύντομα, όμως, η εργατική ιδεολογία εκφυλίστηκε σε κοσμική θρησκεία με μοναδικό σκοπό την προπαγάνδα, που συρρικνώθηκε σ΄ ένα είδος Παλαιάς Διαθήκης για παλαιοημερολογίτες στανιλινικούς!…

Με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης (1991) και την ενοποίηση της Ευρώπης, η δημοκρατία φαίνεται να επικρατεί σε τρεις ηπείρους: Ευρώπη, Αμερική, Ωκεανία, ενώ επελαύνει παλινδρομήσεις και στις χώρες της Ασίας και της Αφρικής. Στην Ινδία, η δημοκρατία έρχεται με την ανεξαρτησία (1947). 
Στην Κίνα η δημοκρατία έχει σύντομο βίο (1912-1932) μόλις 20 χρονών. Με τον θάνατο του πατέρα της δημοκρατίας Σουν Γιατ Σεν (1925) αρχίζει ο Εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στον εθνικιστή Τσαγκ Κάι Σεκ και τον κομμουνιστή Μάο Τσε Τουνγκ. Νικά ο τελευταίος και ιδρύει τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας (1949). Στη Ν. Αφρική η δημοκρατία ήρθε με την κατάργηση του απαρτχάιντ και την εκλογή του Νέλσον Μαντέλα στην Προεδρία (1994). 

Η δημοκρατία στον πλανήτη Γη ακολουθεί την πορεία και την ανάπτυξη της παγκόσμιας Αγοράς, δηλαδή την παγκοσμιοποίηση. Έργο της Αριστεράς κατά συνέπεια  αν θέλει να συνεχίζει να υπερασπίζεται τα δικαιώματα των εργαζομένων είναι να αγωνίζεται για τη στερέωση και επέκταση της δημοκρατίας, όχι μόνο στο πολιτικό πεδίο, αλλά και στην οικονομία, στην κοινωνία, στους θεσμούς, στον πολιτισμό. 

Η δημοκρατία είναι το όχημα της προόδου. Η δημοκρατία και μόνο η δημοκρατία μπορεί να μας οδηγήσει και στην κοινωνική δικαιοσύνη. Ευτυχώς η Αριστερά ξύπνησε από τον λήθαργό της και στις ΗΠΑ κι αυτή τη φορά θα είναι φιλελεύθερη και δημοκρατική Αριστερά.

* Ο Θάνος Παπαδόπουλος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας