Άντε και την άλλη φορά θα κεράσουν… κουραμπιέδες!
Σοφία Βούλτεψη

Σοφία Βούλτεψη

Άντε και την άλλη φορά θα κεράσουν… κουραμπιέδες!

Αδελφές δίδυμες – σιαμαίες για την ακρίβεια - η τρομοκρατία και η προπαγάνδα πορεύονται δεκαετίες τώρα χέρι-χέρι. Μοιράζουν σφαίρες, λέξεις και (εσχάτως) γλυκά στους δημοσιογράφους.

Κοινός τους στόχος η κοινή γνώμη - ο έλεγχος και ο αποπροσανατολισμός της. Η τρομοκρατία χρησιμοποιεί την προπαγάνδα και η προπαγάνδα χρησιμοποιεί την τρομοκρατία. Και οι δύο επιδιώκουν την συναίνεση της κοινής γνώμης, δια της ηθικής νομιμοποίησης. 

Προς επίτευξη του στόχου, επιλέγονται κάθε φορά οι λεγόμενοι «δίκαιοι στόχοι» της αποκαλούμενης «ένοπλης προπαγάνδας». Με σκοπό την χειραγώγηση της κοινής γνώμης, στην οποία προσδίδονται στοιχεία «συνενοχής», δια της παροχής ενός είδους συναίνεσης, ανοχής, υποταγής και τελικά αποδοχής των ίδιων «εχθρών» με τους τρομοκράτες.

Αντικειμενικός σκοπός δεν είναι αυτός καθαυτός ο φόνος, αλλά το ηχηρό προπαγανδιστικό μήνυμα που αποστέλλεται μέσω μιας τόσο αποτρόπαιης πράξης. Οι συζητήσεις που προκαλούνται, οι αντιπαραθέσεις γύρω από πρακτικές και πρόσωπα, οι περισπούδαστες αναλύσεις, η αναζήτηση ιδεολογικού υποβάθρου, είναι βούτυρο στο ψωμί των τρομοκρατών – από τον Μπιν Λάντεν και τον ISIS ως τους εγχώριους. 

Κλείσιμο
Γιατί η προπαγάνδα δεν ασκείται μόνο με λέξεις και με εικόνες, αλλά και με τις βόμβες και με τα Καλάσνικοφ.

Στην περίπτωση της τρομοπροπαγάνδας η επιλογή για την επίτευξη του στόχου της ηθικής νομιμοποίησης έγινε από την αρχή εξαιρετικά μελετημένα: Στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια, οι «δίκαιοι στόχοι» ήταν αμερικανικοί και στελέχη των κατασταλτικών μηχανισμών της χούντας. Η τρομοκρατική προπαγάνδα εκείνης της εποχής στηριζόταν στον αντιαμερικανισμό του ελληνικού λαού, που κατηγορούσε τις ΗΠΑ για τη στήριξη προς τη δικτατορία.
Μετά, αφού δημιουργήθηκαν συνθήκες εθισμού, ηθικής νομιμοποίησης  και επομένως συναίνεσης, «δίκαιοι στόχοι» έγιναν αστυνομικοί, τραπεζίτες, επιχειρηματίες, δικαστικοί, εκδότες, πολιτικοί – όλοι εκείνοι δηλαδή που είχαν στα χέρια τους την εξουσία «για να διαφεντεύουν τον κόσμο με τις αποφάσεις και τα λεφτά τους».

Ο στόχος ήταν πάντα πολιτικός. Απλώς χρησιμοποιήθηκαν και μερικοί «καπιταλιστικοί», προφανώς για να συντηρείται το υποτιθέμενο «ιδεολογικό υπόβαθρο» των απεχθών πράξεων.
Και καθώς στην Ελλάδα ουδέποτε στην πραγματικότητα δημιουργήθηκε ένα αρραγές αντιτρομοκρατικό μέτωπο, η επιτυχία του προπαγανδιστικού σκοπού ήταν πάντα εξασφαλισμένη. 

Οι προκηρύξεις δημοσιεύονταν αυτούσιες δίκην μανιφέστων. Οι αντιτρομοκρατικοί νόμοι καταργούνταν ή ψηφίζονταν με οριακό τρόπο. Η συναίνεση, δηλαδή, είχε αποκτήσει και κοινοβουλευτικό μανδύα, ενώ η ηθική απομόνωση της τρομοκρατίας επιδιώχθηκε με δραματική καθυστέρηση - σε αντίθεση δηλαδή με την Ιταλία, όπου από την πρώτη στιγμή, πίσω από το φέρετρο και του τελευταίου καραμπινιέρου περπατούσαν ενωμένοι οι αρχηγοί όλων των κομμάτων με επικεφαλής τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Τα χρόνια πέρασαν, κάπως συμφωνήσαμε ότι οι «δίκαιοι στόχοι» ήταν το προπαγανδιστικό προπέτασμα καπνού, θεσπίστηκε ένα σχετικά ασφαλές νομικό πλέγμα, δημιουργήθηκαν οι φυλακές υψίστης ασφαλείας τύπου Γ.

Την ίδια εποχή ζούσαμε μια νέα περίοδο ηθικής νομιμοποίησης. Ακόμη και μέσα στη Βουλή, οι ευρισκόμενοι στην αντιπολίτευση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ξεσάλωναν με λέξεις: Ανατροπή, η σύγκρουση θα είναι σκληρή, κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, καλπονοθεία, χούντα με κοινοβουλευτικό μανδύα, προδότες, εθνικοί μειοδότες που ξεπουλούν τη χώρα, νενέκοι, Τσολάκογλου, γερμανόδουλοι και άλλα.

Λάμβαναν δηλαδή μέρος στην «ένοπλη προπαγάνδα» με κηρύγματα μίσους.
Κι’ όταν βρέθηκαν στην εξουσία, άρχισαν πάλι τα ίδια: Κατάργηση του προηγούμενου νόμου και λουκέτο στις φυλακές τύπου Γ. 

Παράλληλα, προσέδωσαν και συνεχίζουν να προσδίδουν στοιχεία ηθικής νομιμοποίησης και λαϊκής συναίνεσης σε ό,τι κάνουν – «εμάς επέλεξε ο λαός», «ο λαός συμφωνεί», «ο κόσμος μας στηρίζει», «ο λαός ψήφισε με τη συμφωνία πάνω στο τραπέζι», «οι αποφάσεις μας είναι ευθέως συνδεδεμένες με τις επιθυμίες και τις επιδιώξεις του ελληνικού λαού», «οι πολίτες έκαναν την επιλογή τους»,  «δύναμή μας η εμπιστοσύνη του λαού» και άλλα τέτοια.
Προβοκάτσια, παρακράτος και ο νέος «δίκαιος στόχος»
Κι’ όταν συμβεί κανένα χτύπημα, τότε είναι «προβοκάτσια» και «παρακράτος».
Υποστηρίζουν δηλαδή πως τα τρομοκρατικά χτυπήματα που συμβαίνουν επί των ημερών τους, σκοπό έχουν να πλήξουν την θεόπνευστη κυβέρνησή τους.

Αποτελούν δηλαδή προβοκάτσια εις βάρος της κυβέρνησής τους. Αλλά τότε γιατί δεν ήταν προβοκάτσια εις βάρος της προηγούμενης κυβέρνησης τα τότε τρομοκρατικά χτυπήματα;
Με το «παρακράτος» τα μπερδεύουν κάπως, διότι παριστάνουν πως το παρακράτος είναι κάτι που λειτουργεί εναντίον του κράτους – του δικού τους κράτους βεβαίως, όχι του «κράτους των άλλων»!
Με τη διαφορά ότι ο όρος «παρακράτος» χρησιμοποιείται για ένα σύνολο κρυφών μηχανισμών, με παράνομη δράση. Στους μηχανισμούς αυτούς χρησιμοποιούνται πρόσωπα και εντός και εκτός των θεσμών. Δηλαδή πρόσωπα που είτε ανήκουν στην πολιτική εξουσία, είτε βρίσκονται εκτός αυτής, αλλά ακολουθούν τις εντολές κάποιων εκ των μηχανισμών της.

Δεν νοείται ύπαρξη παρακράτους, αν δεν ακουμπά στο κράτος. Δεν υπάρχει παρακράτος χωρίς τη συμμετοχή του κράτους. Το λέει και η λέξη: Παρά το κράτος. Δίπλα στο κράτος. Είναι αδύνατον να λειτουργήσει παρακράτος, αν τα πλοκάμια του δεν ξεκινούν από το κράτος και δεν καταλήγουν στο κράτος. Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει πάντα ότι όλοι οι εντός των θεσμών γνωρίζουν ποιοι από τους θεσμικούς κινούν τα νήματα.

Για παράδειγμα, μετά τη δολοφονία Λαμπράκη, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής διερωτήθηκε «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;», δήλωνε ουσιαστικά ότι εν αγνοία του κάποιοι είχαν δημιουργήσει ένα κανάλι επικοινωνίας μεταξύ θεσμικών και εξωθεσμικών παραγόντων. 
Παρακράτος, λοιπόν – το λένε και μόνοι τους. Αλλά μήπως πρέπει να αναζητήσουμε και τον καινούργιο «δίκαιο στόχο»;

Και μήπως αυτός ο νέος «δίκαιος στόχος» είναι το «παλιό σύστημα που χρεοκόπησε τη χώρα», αυτοί στους οποίους συχνά πυκνά απευθύνεται το μόνιμο ερώτημα - επωδός «τολμάτε και μιλάτε, σαράντα χρόνια κυβερνούσατε!»;

Για άλλη μια φορά, προπαγάνδα και τρομοκρατία έχουν βγει χέρι-χέρι στο σεργιάνι.
Όσο συνέβαιναν άλλωστε όλα αυτά, επενδύσεις ακυρώνονταν, στόχοι για ανάπτυξη αναθεωρούνταν προς τα κάτω, τα νησιά πλημμύριζαν μετανάστες και πρόσφυγες, πτώματα παιδιών εκβράζονταν στη Λέσβο, τα βλήματα του Καμμένου σφύριζαν πάνω από τα κεφάλια μας, μεγάλες επενδύσεις ακυρώνονταν, τριακόσιες χιλιάδες άνθρωποι έχαναν τη δουλειά τους, τα capital controls συνεχίζονταν και όλοι έτρεχαν να πληρώσουν τους αβάσταχτους φόρους.
Άντε και την άλλη φορά – όπως το βλέπω – έξω από το σπίτι στον Βαρνάβα θα μοιράζουν κουραμπιέδες και θα κόβουν βασιλόπιτα!

*Βουλευτής Β΄ Αθηνών, πρώην υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ και κυβερνητική εκπρόσωπος, δημοσιογράφος

Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Ειδήσεις Δημοφιλή Σχολιασμένα
ΔΕΙΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Best of Network