Γιώργος Σταματογιάννης

Παρατηρώντας την εγχώρια και διεθνή ειδησεογραφία επιβεβαιώνεται η ίδια κάθε φορά αόρατη επιταγή που καλεί πιεστικά να εξοικειωθούμε στο άφιλο περιβάλλον αποδοχής της παγκοσμιοποίησης και της οικονομικής κρίσης.Τοπικές επιστημονικές και επαγγελματικές ενώσεις ενεργούμε χαράζοντας συλλογικά και ιδεολογικά όρια για να περιφρουρήσουμε δικαιώματα στην εργασία και τη ζωή μας. Οι κεντρικές εξουσίες εφαρμόζουν μέτρα που προξενούν ρήξεις άλλοτε μεταξύ των κοινωνικών ομάδων και άλλοτε εναντίον των πολιτικών επιλογών που προκρίνονται.

         Στην αναζήτηση μιας βαθύτερης αιτιότητας αναπόφευκτα εμπλεκόμαστε και εμείς σαν μονάδες και αυτή η διερεύνηση είναι ηθικό και δίκαιο να γίνει. Να ταυτοποιήσουμε τα κίνητρά μας. Την ανάμειξη που έχουμε σ’ αυτό που διαδραματίζεται γύρω μας.Δεν είμαστε ένας θίασος κομπάρσων χωρίς ρόλο ούτε θεατές ενός σεναρίου που αφορά άλλους και όχι εμάς. Συμμετέχουμε, αποφασίζουμε και επιλέγουμε με όρους δημοκρατίας. Αυτό το θεμελιώδες δικαίωμα προβάλλει και ένα άλλο μέτρο για να εκτιμήσουμε τις προθέσεις και τις πράξεις όλων και τις δικές μας.

         Και τότε τίθεται το δίλημμα μιας αλάθητης διάγνωσης ότι ίσως κι εμείς δεν κάνουμε όσα πραγματικά θα μπορούσαμε. Η συνειδητοποίηση και της δικής μας ευθύνης που καταλαμβάνει χώρο και συνυπολογίζεται στη διαμόρφωση του νομοτελειακού χαρακτήρα της ιστορίας του τόπου μας.

         Πιστεύω ότι μπορούμε να ξεκινήσουμε από εκεί!  Να αλλάξουμε αυτό που με τις δικές μας δυνάμεις μπορούμε. Και ίσως θέλξουμε και άλλους για να εκπληρώσουμε μαζί ένα μικρό στόχο, μια ιδέα. Ανταλλάσσοντας την οργή μας και το αίσθημα αδικίας με πράξεις που μας εξυψώνουν, πρώτα απέναντι στον εαυτό μας.   

          Άνθρωποι της διανόησης μας έχουν διδάξει ότι η μικρή ή μεγάλη μας ιστορία γράφεται κατά ένα μεγάλο μέρος της από εμάς τους ίδιους. Και γράφεται όχι μόνο από την επιμέλεια και το ζήλο μας, αλλά και από την αδιαφορία και την οκνηρία μας.

         Και αν αυτή η ιστορική ώρα των καιρών μας δεν μπορεί να γίνει το ελιξίριο της αφύπνισης που θα ενώσει τις δυνάμεις μας, τις κουλτούρες μας και τις δράσεις μας για να γεννηθούν καινούρια πράγματα, μπορεί μικρά, αλλά σημαντικά, τότε ποια θα ήταν;

         Οι σκέψεις αυτές δεν έχουν προορισμό διδαχής ή επίδειξης πνεύματος. Είναι μόνο ένας αντανακλαστικός συλλογισμόςαπό τηνπρόσληψη των γεγονότων που συμβαίνουν στον κόσμο μας. Γεγονότων των οποίων  γινόμαστε όλοι κοινωνοί, καθημερινά. Είναι η επιμονή ενός κοινού νου να προχωρήσουμε. Και είναι εκκωφαντικά προφανές ότι μπορούμε να πάμε μπροστά και να διαμορφώσουμε μαζί γεγονότα που στο μέλλον θα αποτελούν μέρος της ιστορίας μας. Ο καθένας μας στον τόπο του, στο χώρο του, στο περιβάλλον που εμπιστεύεται και είναι πρόσφορο για να αναπτύξει τις δεξιότητές του.  Αρκεί να διατυπώσουμε ηχηρά ότι  θέλουμε και να αναλάβουμε ο καθένας την προσωπική του ευθύνη!