Γρηγόρης Τζιοβάρας

Προσπάθησε μάλιστα να τον βαφτίσει «13η σύνταξη» ευελπιστώντας ότι έτσι θα μπορούσε να εξαπατήσει όλους εκείνους που την είχαν ψηφίσει εξαιτίας αυτής της προεκλογικής υπόσχεσης που ήταν μια από τις πολλές που διαψεύστηκαν παταγωδώς. 

Σηκώθηκε τότε μέγας κουρνιαχτός και επί σχεδόν δύο μήνες ο μποναμάς και οι πιθανολογούμενες επενέργειες θα είχε στις πολιτικές εξελίξεις κυριαρχούσαν στη δημόσια συζήτηση. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ισχυρίζονταν, άλλοι από προπαγανδιστική διάθεση και άλλοι από λάθος εκτίμηση, ότι «ο μάγος Τσίπρας τα κατάφερε και πάλι να ανατρέψει την κατάσταση». Και, προεξοφλώντας ότι οι πολίτες έχουν μνήμη χρυσόψαρου, εκτιμούσαν ότι θα αποδεικνύονταν για μια ακόμη φορά εύπιστοι και θα επιβράβευαν τη… γαλαντόμα κυβέρνηση.

Από τη μια οι κάθε λογής κυβερνητικοί αβανταδόροι και από την άλλη οι κοντόφθαλμοι και οι ψοφοδεείς από την αντίπερα όχθης, κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα εικονικό κλίμα ανατροπής των πολιτικών δεδομένων, το οποίο δεν άφησε ανεπηρέαστη την αντιπολίτευση, στις τάξεις της οποίας επικράτησε αμηχανία. «Πάει, το έχασε το παιχνίδι ο Μητσοτάκης αν δεν ψηφίσει…», ήταν η… προφητεία που έβγαινε από αρκετά στόματα. Ιδίως όταν η κυβέρνηση που νόμιζε ότι ήταν «καβάλα στο άλογο» προκάλεσε ονομαστική ψηφοφορία στη Βουλή.
Η ατμόσφαιρα ήταν τέτοια που ακόμη και ορισμένοι αντιπολιτευόμενοι –«αντιλαϊκιστές», κατά τα άλλα…- τσίμπησαν στο ψευτοδίλημμα να πουν «ναι» ή «όχι» που ορθώθηκε μπροστά τους. Και, αντί να ασκήσουν τον ρόλο της υπεύθυνης αντιπολίτευσης, έσπευσαν να συνταχθούν με τους κυβερνώντες,  θεωρώντας ότι μπορούσαν να γίνουν συμμέτοχοι στα ψηφοθηρικά «λάφυρα»… 

«Λάφυρα» τα οποία προσδοκούσαν ότι θα προέκυπταν για όσους έλεγαν «ναι» σε μια ρύθμιση με την οποία δόθηκε ο «μποναμάς» σε… αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας όπως ο Γεράσιμος Μπαλαούρας ή ο Γεράσιμος Γιακουμάτος που συμπεριλήφθηκαν στους δικαιούχους επειδή, λόγω της βουλευτικής ιδιότητας, παίρνουν μόνον ένα μέρος της σύνταξης τους και, ως εκ τούτου, κατατάσσονται στους «μικροσυνταξιούχους»...

Ω, του θαύματος, όμως, όταν ήρθε η ώρα του «πολιικού ταμείου», οι προφητείες για τη… «μαγεία του Τσίπρα» όχι μόνον δεν επιβεβαιώθηκαν, αλλά συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Το επόμενο δίμηνο που ακολούθησε την καταβολή του μποναμά σε όλες τις δημοσκοπήσεις που είδαν το φως –ακόμη και σε εκείνες που ακόμη τότε δημοσίευαν σποραδικά τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης- η απήχηση της κυβέρνησης εμφανίστηκε να υποχωρεί ραγδαία και την ίδια ώρα η αξιωματική αντιπολίτευση βελτίωνε σημαντικά τις επιδόσεις της.  
Είναι χαρακτηριστικό ότι στις μετρήσεις του Ιανουαρίου και του Φεβρουαρίου 2017 η διαφορά που χώριζε τον ΣΥΡΙΖΑ από τη Νέα Δημοκρατία έφθασε σε ιστορικά υψηλά ποσοστά που όμοια τους δεν είχαν εμφανιστεί ποτέ στο παρελθόν. Και το ίδιο κατεγράφη με τη συγκριτική αξιολόγηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Αλέξη Τσίπρα. Όσο για τους λοιπούς αντιπολιτευόμενους που φοβήθηκαν να πουν «όχι» στην κυβερνητική ψηφοθηρική κοροϊδία, τα κέρδη τα οποία ανέμεναν δεν τα έχουν δει ακόμη να φθάνουν.

Το πιθανότερο, μάλιστα, είναι ότι οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης δεν πρόκειται ποτέ να καρπωθούν τέτοια κέρδη, για δύο πολύ απλούς λόγους: Ο πρώτος είναι διότι αν έπρεπε οι δικαιούχοι να ευχαριστήσουν κάποιον για τα χρήματα που μπήκαν στους λογαριασμούς τους, αυτός θα ήταν η κυβέρνηση που πήρε την απόφαση, η οποία θα ίσχυε ό,τι και αν έλεγαν οι αντιπολιτευόμενοι. Και ο δεύτερος -και μάλλον- σημαντικότερος λόγος είναι επειδή συνήθως οι ψηφοφόροι –και πάντως, όσοι εξ αυτών μετακινούνται εύκολα- αλλάζουν την εκλογική τους συμπεριφορά όχι τόσο γι΄ αυτά που ήδη έχουν πάρει αλλά κυρίως για εκείνα που περιμένουν να πάρουν.  

    Αν έχουν μια αξία όλα αυτά, είναι διότι το τελευταίο διάστημα έχει αναπτυχθεί και πάλι μια αντίστοιχη με την περυσινή «φιλολογία» για το κατά πόσο η καταστροφική κυβερνητική εμμονή να βγάλει εκ νέου υπερπλεόνασμα – ξεζουμίζοντας, από τη μια, τους φορολογουμένους και στεγνώνοντας, από την άλλη, την αγορά με την άρνηση να ξεπληρώσει οφειλές και να εκδώσει νέες συντάξεις- μπορεί να συμβάλει στη δημοσκοπική ανάκαμψη του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα που ετοιμάζονται να στήσουν χορούς και πανηγύρια γύρω από τη διανομή του νέου μποναμά.

Είναι καλό, λοιπόν, να θυμόμαστε τι συνέβη πέρυσι για να μπορούμε να διαβλέψουμε και ποιο είναι το πλέον πιθανό να συμβεί φέτος. Όπως και να έχει, πάντως, και πέρα από το συγκεκριμένο προηγούμενο, είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι οι ενέσεις ηθικού που συνήθως κάνουν στους εαυτούς τους οι (εκάστοτε) κυβερνώντες, αναθέτοντας σε διαφόρων ειδών φερέφωνα να διακινούν φήμες και σπερμολογίες ότι το «παιχνίδι γυρίζει», σχεδόν ποτέ δεν αποδίδουν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.

Άμα το ρολόι έχει αρχίσει να μετράει αντίστροφα, οι μποναμάδες τις περισσότερες φορές λειτουργούν και κείνοι αντίστροφα. Αντί, δηλαδή, να σταματήσουν την κατηφόρα, συνήθως επιταχύνουν την κατακρύλα.