Βασίλης Στεφανακίδης

Αν όλοι εμείς συνειδητοποιούσαμε την πραγματικότητα στην οποία έχουμε περιέλθει, ασχέτως του αν ευθυνόμαστε ή όχι γι’ αυτό, και δίναμε ενωμένοι τη μάχη να ξαναφτιάξουμε τη χώρα μας από την αρχή, δεν αποκλείεται να το πετυχαίναμε γρηγορότερα και σε ικανοποιητικό βαθμό χωρίς να παραιτούμασταν από την ανάγκη απόδοσης ευθυνών. Επειδή, όμως, η ζωή δεν προχωρά με τα αν, βλέπουμε σήμερα να ανθίζουν δίπλα μας και να μας πνίγουν όλα τα «άνθη του κακού» που βρήκαν οργωμένο έδαφος από τους πάσης φύσεως λαϊκιστές, λαοπλάνους και δημαγωγούς. Σήμερα η κατάσταση συνεχίζει να είναι οικτρή και τέτοια θα παραμείνει όσο βρίσκουν ακροατές οι διχαστικοί, μνησίκακοι και μισαλλόδοξοι ρήτορες.

Οι δήθεν υπερασπιστές των πάσης φύσεως διαμαρτυρόμενων που τους αφήνουν ασύδοτους στο όνομα μιας περίεργης αντίληψης για τις ελευθερίες των ατόμων εντός της δημοκρατίας.
Ετσι, από τους Αγανακτισμένους των πλατειών φτάσαμε σήμερα στα τάγματα εφόδου, στα λαϊκά δικαστήρια, στις δημόσιες διαπομπεύσεις και στις ιδιότυπες αυτοδικίες, όπου δικαστές και δήμιοι είναι τα ίδια πρόσωπα.

Κι αυτή η βαριά άρρωστη δημοκρατία μας προσεβλήθη από τους επικίνδυνους ιούς της Χρυσής Αυγής, του «Ρουβίκωνα», των πάσης φύσεως συλλογικοτήτων και των αναρχοαυτόνομων ομάδων που ανέλαβαν να εφαρμόσουν στην πράξη δικούς τους νόμους και κανόνες, δανειζόμενων πρακτικές από τον ISIS και τις κατσαπλιάδικες ομάδες που δρούσαν στα χρόνια του Εμφυλίου. Μια δράκα τέτοιων πειραγμένων μυαλών, εις το όνομα δήθεν του λαού, ευτελίζει καθημερινά κάθε έννοια δικαίου και κάθε αντίληψη περί ευνομούμενου κράτους, το οποίο απλώς παρακολουθεί αμήχανα τις παραβατικές συμπεριφορές γιατί προφανώς τα όργανα εφαρμογής της τάξης και των νόμων έχουν τέτοιες εντολές από τους πολιτικούς τους προϊσταμένους.

Αφωνοι λοιπόν και με το στόμα ανοιχτό όλοι εμείς παρακολουθούμε τους Ρουβίκωνες να μπαίνουν ανενόχλητοι και να τα σπάνε σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, μέσα ενημέρωσης, δημόσιες επιχειρήσεις, δικαστικές αίθουσες, σούπερ μάρκετ, κρεοπωλεία μέχρι και σε πρεσβείες ξένων χωρών, χωρίς να ιδρώνει το αυτί της Πολιτείας. Ενίοτε προσάγουν κάποιους και αφού τους κάνουν συστάσεις, τους αφήνουν και πάλι ελεύθερους. Παρακολουθούμε άφωνοι τους εμπρησμούς περιουσιών αθώων και ανήμπορων συμπολιτών μας μέσα στο αυτόνομο «κράτος των Εξαρχείων» και την αδιάκοπη βροχή των μολότοφ που πέφτουν σε γραφεία κομμάτων, δικηγόρων, σπίτια πολιτικών, ακόμα και σε αστυνομικά τμήματα.

Ανίσχυροι ακόμα βλέπουμε κουκουλοφόρους να μπαίνουν σε νοσοκομείο και να απειλούν γιατρό ότι θα του σπάσουν το κεφάλι την επόμενη φορά που θα μάθουν ότι πήρε φακελάκι, χωρίς καμιά απόδειξη πως αυτός ο γιατρός όντως τα παίρνει ή πρόκειται για κακόβουλη διαβολή. Οι Ρουβίκωνες δεν στέκονται σε λεπτομέρειες, δεν δέχονται άλλη άποψη και διάλογο. Αποφασίζουν μόνοι τους, δικάζουν, καταδικάζουν και εκτελούν. Διαπομπεύουν και καταστρέφουν ζωές επιστημόνων, απλώς και μόνο γιατί θέλουν να στείλουν μήνυμα στους επίορκους «φακελάκηδες».

Αν δεν είναι αυτό φασισμός, τότε τι είναι; Και η επίσημη πολιτεία τι κάνει για να προστατεύσει τον πολίτη που ανά πάσα στιγμή μπορεί να πέσει θύμα αυτών των φασιστοειδών που ευτελίζουν και υποβιβάζουν καθημερινά την ίδια μας τη χώρα και τους θεσμούς της; Απλώς παρακολουθεί. Κι αν το κάνει κι αυτό. Παιδιά είναι και θα κάνουν και καμιά τρέλα παραπάνω, όπως είχε πει και κυβερνητικός βουλευτής. Αυτά τα παιδιά, όμως, δεν είναι παραστρατημένα παιδιά στα οποία αξίζει η μεγαθυμία της δημοκρατίας. Είναι συνειδητοί μπουρλοτιέρηδες των κατακτήσεων όλης της κοινωνίας και του λαού για ισονομία, ίσα δικαιώματα, ελευθερίες και σεβασμό όλων των απόψεων όταν αυτές κινούνται μέσα στα συνταγματικά και νομικά όρια που έχουν διαμορφώσει το κράτος μας.

Οσο αυτά τα καλόπαιδα δεν σέβονται όλους εμάς και το δημοκρατικό μας πολίτευμα, τα όργανα της δημοκρατίας και οι θεσμοί δεν έχουν άλλη επιλογή από την εφαρμογή των νόμων και την αποκατάσταση της δημόσιας τάξης και ειρήνης. 

Η, δε, απειλή τους προς τον γιατρό, ότι και να μας πιάσουν και να πάμε φυλακή, θα βγούμε και θα σου ξανασπάσουμε το κεφάλι, είναι μια ομολογία συνέργειας με την κυβέρνηση, που τους χαϊδεύει και ψηφίζει νόμους ατιμωρησίας, όπως αυτός του Παρασκευόπουλου.