Ρομίνα Ξύδα

Σε σένα, που’ σκασεςστην παρέλαση σαν ετεροχρονισμένη οβίδα κι ύστερα  τρύπωσες στα χαρακώματα με παροιμίες του στυλ «Δεν κάνουν τα ράσα τον παππά». Φυσικά και τα ράσα δεν κάνουν τον παππά αλλά “δίπλα στο βασιλικό ποτίζεται κι η γλάστρα”, έτσι δεν είναι; Με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, τα τράβηξες τα βλέμματα, τα πέταξες έξω!

Όχι κουκλίτσα μου. Η παρέλαση δεν είναι «πρώτο τραπέζι πίστα», εκεί δεν ανεμίζουν κόκκινα γαρυφαλλάκια αλλά γαλανόλευκα σημαιάκια που λόγω της ιδιότητάς σου οφείλεις να σέβεσαι και να τιμάς. Όπως ακριβώς οφείλεις να σέβεσαι και να τιμάς εκείνους τους στίχους του Διονύσιου Σολωμού που με την αμφίεσή σου μετέτρεψες στο παιδικό μας «Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του και μαγκώνει το πουλί του με το φερμουάρ, με το φερμουάρ. Κι ένα βράδυ με Ferrari τη γιαγιά του πάει να πάρει βρε το φουκαρά, βρε το φουκαρά…». 

Σε σένα μιλάω, δάσκαλε με το φτωχό μυαλό και το στρεβλωμένο πνεύμα αντιρρησίας. Σε σένα, που με το έτσι θέλω άρπαξες τη σημαία από ένα 11χρονο παιδάκι και του πέταξες στα μούτρα την πινακίδα του σχολείου σου μετατρέποντας το σε νούμερο. Α, με συγχωρείς, δάσκαλε, ξέχασα! Δεν είναι ελληνόπουλο είναι αφγανάκι, ήτοι παιδί ενός άλλου θεού που καμία σχέση δεν έχει με τον δικό σου. Εσύ πάλι, δάσκαλε, όχι μόνο δεν έχεις το Θεό σου,αλλά ούτε και τη στοιχειώδη παιδείαγια να μεταλαμπαδεύσεις στα παιδιά μας τα ακριβά νοήματα της παρέλασης που δεν είναι άλλα από την περηφάνια, τη δημοκρατία και την ελευθερία. Δεν κατάλαβες την κραυγή της ζωής, δεν έπιασες τα ουρλιαχτά της ειρήνης, δεν εμπέδωσες ποτέ σου _ όσα βιβλία κι αν διάβασες _ το νόημα της ανθρώπινης θυσίας στο βωμό της λευτεριάς.  

Σε σένα μιλάω, υδροκέφαλε φασίστα. Σε σένα, που με παντιέρα την σβάστικα τριγυρνάς έξω από τα σχολεία και μέσα στα socialmedia«μοιράζοντας» τον ιό του μίσους και της παράνοιας με ξύλο και με τσιτάτα του στυλ: «Ο Παπαδόπουλος ήξερε γράμματα, τούτα τα αλλοδαπά ούγκανα γνωρίζουν ελληνικά;». Σε σένα υδροκέφαλε φασίστα που δεν κατάλαβες ότι οι πρόγονοί μας πολέμησαν παλικαρίσια κάτι μιάσματα σαν και του λόγου σου, κάτι φασίστες σαν και την αφεντιά σου, κάτι τέρατα σαν κι εσένα. Σε σένα μιλάω υδροκέφαλε φασίστα, σε σένα, που μετατρέπεις τη σημαία μου σ’ ένα προσωποποιημένο έκτρωμα απ’ όπου πετάγονται πυώδεις σταγόνες και γεμίζουν τον αέρα μου και τον αέρα των προγόνων μου με την μολυσματική σου σαπίλα.

Σε σένα μιλάω, πολιτικέ της πεντάρας. Σε σένα, που αναλώνεις σε γαλανόλευκα τρικάκια  και φτηνές λοταρίες το παρασκήνιο μιας Ελλάδας που ματώνει. Σε σένα, που δεν έχεις τα κότσια να πολεμήσεις σαν άνθρωπος, που κάνεις γαργάρα τις παλιές σου ιαχές και γράφεις στα παλιά σου τα παπούτσια το μέλλον των παιδιών μας. Σε σένα, περίγελο του «όχι» και εκφραστή της πιο βαθιάς υπόκλισης στην ιστορία της χώρας. Σε εσάς μιλάω. Σε εσάς, που δεν καταλάβατε ποτέ ότι η σημαία συμβολίζει πέρα απ΄ όλα και πάνω απ’ όλα την πιθανότητα του να γίνεις κάποτε άνθρωπος. Σε εσάς, που αυτή την ευκαιρία τη χάσατε από καιρό…