Δημήτρης Δανίκας

Και  εκτός των άλλων οι παρελάσεις παραπέμπουν σε καθεστώτα στρατοκρατικά.  Οπως Βόρειος Κορέα!

Τέτοιου είδους παρελάσεις  γίνονται αφορμές να «πλακωθούμε» μεταξύ μας. Αν είναι πράξη πατριωτισμού η  προδοσίας όταν  μια κοπέλα  με γονείς από Αλβανία,  Αφγανιστάν, Νιγηρία, σηκώνει την ελληνική  σημαία. Τρίχες κατσαρές!

Τέτοιες ανοησίες λέγαμε και για τον Γιάννη Ατεντοκούνμπο . Τώρα όμως; Ε;  Κάθε εβδομάδα τρέχουν τα σάλια μας. Από  άφθονο ψευδέστατο και   εικονικό πατριωτισμό. Με τα τρίποντα  του  «μαύρου».  Και  την αιλουροειδή  επιδεξιότητά  του «τιμάει  τα χρώματα της ελληνικής σημαίας». Ουστ  χαιβάνια  απ  εδώ!

Τέτοιου είδους παρελάσεις, από τη  στιγμή μάλιστα που πλήθος  εξοπλιστικού  υλικού  έχει τεθεί  εκτός σύγχρονης  τεχνολογίας, στέλνουν  τις  ένοπλες  δυνάμεις στα «καφενεία»!

Γι αυτό είμαι εναντίον   των πέτσινων  παρελάσεων Και  φανατικά υπέρ των πραγματικών  «παρελάσεων». Οπως, λόγου  χάριν  η  παρέλαση  μιας πραγματικής,  αναπτυσσόμενης οικονομίας.  Παρέλαση  της παραγωγικής και εξαγωγικής  βιομηχανίας. Παρέλαση  αποτελεσματικών ελεγκτικών  μηχανισμών. Παρέλαση σοβαρότητας. Παρέλαση  εγκυρότητας. Παρέλαση συνεννόησης των κομμάτων-του ευρωπαικού προσανατολισμού-για την οριστική έξοδο της  χώρας από  το τούνελ της κρίσης

Παρέλαση αναδιοργάνωσης της Υγείας. Παρέλαση μιας  Παιδείας  χωρίς Φροντιστήρια.  Παρέλαση ευρωπαικής κανονικότητας. Παρέλαση αναδιοργάνωσης και εκσυγχρονισμού  Αγροτικής  οικονομίας. Παρέλασητης  αξιολόγησης των δημοσίων  υπαλλήλων. Παρέλαση ενός  αξιόπιστου δημόσιου μηχανισμού. Παρέλαση «εκτελεστικών αποσπασμάτων» γραφειοκρατίας,  κομματικής πελατείας, διαφθοράς,   φοροδιαφυγής και πάσης φύσεως  συναλλαγής. 

Παρέλαση  αυτογνωσίας. Παρέλαση συνειδητότητας. Παρέλαση όλων των πλεονεκτημάτων. Μιας  χώρας. Μιας κοινωνίας.  Που ύστερα από  εφτά και πλέον χρόνια καταβαράθρωσης έβαλε, επιτέλους  μυαλό. Μιας γεωγραφικής  κουκίδας που είναι  ευλογημένη από την Φύση. Που είναι  η χαιδεμένη  θηγατέρα όλων  των «θεών». Που οι  συγκυρίες είναι ευνοικές. Είναι  σχεδόν, απεσταλμένες μιας ανώτερης, υπερφυσικής, δύναμης.  Που μας φωνάζουν. Που  σχεδόν ουρλιάζουν «ελάτε να   μας πάρετε, να διασταυρωθούμε μαζί σας,  να  αγαπηθούμε, να ερωτευτούμε, να γεννήσουμε, να  δημιουργήσουμε το νέο, το καινοτόμο, το εξαιρετικό»!

Φωνή  βοώντος εν τη ερήμω. Τρία πουλάκια κάθονται. Ακρα του (νεοελληνικού) τάφου  σιωπή. Εμείς το  χαβά μας. Το πολιτικό προσωπικό το  χαβά του. Η μικροπολιτική το  χαβά της. Η επικοινωνιακή τακτική το χαβά της!


Τι μένει  λοιπόν  σε ένα τέτοιο  ανυπόληπτο πολιτικό προσωπικό; Τι μένει σε μια τόσο  τριτοκοσμική  μπανανία; Τι μένει σε μια  τόσο διακορευμένη  κοινωνία; Φυσικά η παρθενορραφή των  μαθητικών και  στρατιωτικών παρελάσεων. Η παρθενορραφή  που  μας προστατεύει από την αλλαγή του φύλου. Η παρθενορραφή της  χαμένης μας τιμής!

Μωρέ ας είχαμε  εμείς εθνική, οικονομική  αξιοπρέπεια και  μιας σχετικά εθνική αυτονομία και ας μην κάναμε παρέλαση ούτε μία.
Με απλά λόγια: Οσα  δεν πιάνει  η ελληνική αλεπού τα κάνει παρελάσεις!