“Αλήτη, εσύ την έφαγες”
xyda_romina

Ρομίνα Ξύδα

“Αλήτη, εσύ την έφαγες”

Αν η σκέψη χωρίς τη λογική δεν έχει καμία αξία, τότε η λογική χωρίς το συναίσθημα είναι νεκρή ή στην καλύτερη των περιπτώσεων πεσμένη σε κώμα.

Ένα κορίτσι, δεκατέσσερις μαχαιριές, μια οικογένεια στα μαχαίρια που σφάζεται πάνω από το άψυχο κορμί του με συναισθήματα τόσο ποταπά που στραβώνουν τη λογική όλων, με λόγια τόσο φτηνά που νερώνουν με άψυχο ροζ το παλλόμενο μαύρο του τραγικού του τέλους. Ο πόνος δίνει την σκυτάλη στον σπαραγμό, εκείνος τη χάνει μαζί με τον τελικό προορισμό της δικαίωσης, νικητής σ' αυτή την μακάβρια κούρσα δεν είναι άλλος από τον απόλυτο αλληλοσπαραγμό. 

Η βαθιά οδύνη φαντάζει τώρα με προσποίηση. Με αποκήρυξη αγάπης σε έναν πόλεμο από χρόνια κηρυγμένο. Μ' ένα ξεκαθάρισμα οικογενειακών λογαριασμών που δεν κατάφεραν να αποπληρωθούν εν ζωή και που ζητούν τα ρέστα πάνω από ένα κατασχεμένο από θάνατο κορμί. Άκαιρα, άκομψα, άκαρπα. Η Δώρα, στο τελευταίο της ταξίδι δεν περιστοιχίζεται από αγάπη αλλά από ακατέργαστα συναισθήματα που ξερνούν το μίσος μιας άλλης εποχής. “Αλήτη εσύ την έφαγες. Είσαι ένα τέρας. Αίσχος, φτου σου ξεφτίλα”, ουρλιάζει η αδελφή της Δώρας στον πατέρα. “Η μάνα της φταίει για όλα . Αν ήμουν εγώ στο σπίτι δεν θα γινόταν αυτό το κακό. Σήμερα, αν το παιδί είναι στο χώμα, είναι εξαιτίας της γυναίκας μου”, φωνάζει ο πατέρας σ' έναν ντροπιαστικό αντίλογο.        

Γνωρίζοντας το τέλος της άτυχης εφοριακού, πόσο μάταια, αποκρουστικά, σχεδόν αηδιαστικά ηχούν τα “κατηγορώ” των δικών της ανθρώπων. Εκείνων που την έπλασαν μόνο για να την αγαπήσουν και που τώρα την βεβηλώνουν με οδηγό τα δικά τους συμπλεγματικά αλισβερίσια. Δύσκολα τα βγάζεις πέρα με την πραγματικότητα, ακόμη πιο δύσκολα με το συναίσθημα του οριστικού αποχωρισμού. Αυτού, που μπορεί να γεννήσει είτε την απόλυτη σιωπή είτε τις ηχηρότερες κραυγές. Δεκτά και τα δύο. Όταν όμως οι κραυγές γίνονται ακατάληπτες ύβρεις, προσωπικές υποθέσεις και εγωπαθή απωθημένα μπροστά σε κάμερες, τότε ο αντίλαλος τους δεν είναι ο πόνος αλλά το ευτελές κουτσομπολιό που μεταδίδεται με ταχύτητα φωτός σε μια “πλατεία” που διψά για χάζι πίσω από κλειδαρότρυπες. 

Κλείσιμο
Πάνω από το άψυχο κορμί της Δώρας δεν στέκουν τώρα μόνο “σφαγμένοι” συγγενείς, αλλά και άγνωστοι, καθημερινοί θεατές με ατροφικό μυαλό και “αστυνομικό ένστικτο”. Κατά φαντασίαν “λαγωνικά” με αμφίεση Ηρακλή Πουαρό, προικισμένα όχι με τα «φαιά» κύτταρα του εγκεφάλου του αλλά με το λατρεμένο του χόμπι που δεν ήταν άλλο από την καλλιέργεια κολοκύθας! Μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, λεπτό με το λεπτό οι “κολοκύθες” πληθαίνουν καταργώντας κάθε ίχνος λογικής, κάθε ρανίδα στοιχειώδους σεβασμού απέναντι στη νεκρή Δώρα. Κάποιοι, κατονομάζουν ως δολοφόνο τον πατέρα με ατάκες του στυλ “Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι αυτός είναι ο δολοφόνος”, άλλοι, αφήνουν υπονοούμενα για τα αδέλφια της καθώς “λίγο καιρό πριν είχε κάνει ασφάλεια ζωής με δικαιούχους εκείνους” και κάποιοι τρίτοι υφαίνουν δολοφονικά σενάρια χωρίς φόβο και αιδώ σαν άλλη Αράχνη. Ντετέκτιβ, αστυνομικοί, πράκτορες και καραγκιοζοπαίχτες, όλοι μαζί συνεχιστές μιας τραγωδίας υπογεγραμμένης με φανφάρες της στιγμής και “ευρήματα” του κώλου. Και η Δώρα εκεί.

Ανήμπορη, άκαμπτη, παγωμένη, νεκρή, αιώνιο θύμα οικογενειακών προστριβών, άλαλος αποδέκτης ηθικών προσβολών. Η Δώρα έφυγε από δεκατέσσερις μαχαιριές. Αν δεν μπορείτε να σταθείτε όπως πρέπει στη μνήμη της, τότε φύγετε από δίπλα της. Μην τη μαχαιρώνετε ξανά...         
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Ειδήσεις Δημοφιλή Σχολιασμένα
ΔΕΙΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ