Αλέξανδρος Κασιμάτης

Το Ελληνικό και οι περιπέτειες με τις προσφυγές στο ΣτΕ, τους χρησμούς του ΚΑΣ και όλα τα γραφειοκρατικά και άλλα εμπόδια  είναι η πιο χαρακτηριστική περίπτωση αλλά ασφαλώς όχι η μοναδική.

Σε διαφορετική κλίμακα τα ίδια συνέβησαν με το γήπεδο του Παναθηναικού  στο  Βοτανικό.  Η επένδυση εγκαταλείφθηκε , η έκταση ερήμωσε, η εταιρία που είχε αναλάβει το project καταστράφηκε και εκατοντάδες άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους.  Το ίδιο συμβαίνει με την έκταση στην  Αφάντου Ρόδου, όπως και με την έκταση στην Κασσιόπη Κέρκυρας όπου  όταν εξαντλήθηκαν τα εμπόδια από την πλευρά του κράτους, ξεκίνησαν από δημοτικές αρχές και  τοπικούς φορείς.

Όταν πωλητής είναι ιδιώτης, όπως πχ στην περίπτωση της Ζακύνθου και του Κατάρ, μπορεί κάποιος να ισχυριστεί  ότι τα προβλήματα είναι  περίπου αναμενόμενα. Όταν όμως πωλητής είναι το Δημόσιο μέσω του ΤΑΙΠΕΔ είναι ακατανόητο γιατί  το Δημόσιο δεν βγάζει προς πώληση τις συγκεκριμένες εκτάσεις, έχοντας πριν από τους διαγωνισμούς εξασφαλίσει τις εγκρίσεις της αρχαιολογίας και του δασαρχείου;  Οι δημόσιες εκτάσεις πρέπει  να πουλιούνται καθαρές κι ο επενδυτής να έχει την ευθύνη της διεκπεραίωσης μόνον των οικοδομικών αδειών. Γιατί χρειάζεται κάποιος ιδιώτης να δώσει τα χρήματα του στο Δημόσιο για να αγοράσει μια έκταση και στη συνέχεια οι υπηρεσίες του Δημοσίου να τον βασανίζουν για την άδεια;  

Η απάντηση είναι επειδή δεν θέλουμε να αλλάξουμε τίποτε. Από το 2010 έρχονται οι δανειστές κι επιβάλλουν δήθεν ατζέντες μεταρρυθμίσεων και τελικά όλα τα φιλόδοξα σχέδια κατέληξαν σε δραματικές αυξήσεις φόρων και ισοπεδωτικές περικοπές των συντάξεων. Το τέρας του Δημοσίου, που ξεπερνά την κοινή λογική ανακαλύπτοντας δάση και αρχαία εκεί που για δεκαετίες λειτουργούσε αεροδρόμιο, όχι μόνον δεν το άγγιξε κανείς αλλά το συντηρούμε με μεγάλη προσοχή. Για αυτό άλλωστε η χώρα μετά από όλες αυτές  τις «μεταρρυθμίσεις» συνεχίζει να χάνει θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη της ανταγωνιστικότητας και στην ελευθερία της οικονομικής  δραστηριότητας.