Γιάννης Μακρυγιάννης

Για την ακρίβεια μάλλον, αποτελούν ένα πάθημα – και για την ελληνική κυβέρνηση- και μένει να δούμε εάν αυτό θα γίνει μάθημα – σχεδόν για όλες τις ελληνικές πολιτικές δυνάμεις!

Ορισμένα λοιπόν συμπεράσματα, που πρέπει να τα δει κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ:

Πρώτον, μην περιμένεις από τους άλλους να κάνουν τη δική σου δουλειά! Η ελληνική κυβέρνηση περίμενε ότι θα ερχόταν ο Σουλτς και θα λύνονταν όλα τα προβλήματά μας! Και τι δεν είχε γραφτεί ή ειπωθεί από την κυβέρνηση για τον… Μεσσία Σουλτς, μέχρι που άρχισαν τα κανονικά γκάλοπ στη Γερμανία και σταμάτησε το παραμύθι! Τώρα είναι ικανή η κυβέρνηση μέχρι και να ζητήσει να μείνει ο Σόιμπλε στο υπουργείο Οικονομικών! Να δούμε εάν η κυβέρνηση έχει κάποιο εναλλακτικό σχέδιο για το πώς θα χειριστεί ό,τι προκύψει σε όλα τα επίπεδα από τις μετεκλογικές διεργασίες στο Βερολίνο – σιγά μην έχει δηλαδή. Εννοείται βέβαια ότι και ο Σουλτς να νικούσε, τα βασικά πράγματα δεν θα άλλαζαν!

Δεύτερον, δεν μπορείς να ζητάς από τους γερμανούς σοσιαλδημοκράτες να σε σώσουν, ενώ στο εσωτερικό, όχι απλώς να μην κοιτάζεις για συνεργασία με τις εδώ συγγενικές τους δυνάμεις, αλλά να τις πετροβολάς κιόλας. Τουλάχιστον λίγη συναίσθηση των πραγμάτων δεν βλάπτει.

Τρίτον, δεν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να ξορκίζει καθετί ακροδεξιό της Γερμανίας, αλλά στην Ελλάδα να συμπράττει ανερυθρίαστα με ένα ακροδεξιό μόρφωμα και να το παρουσιάζει μάλιστα στην κοινή γνώμη, ως… πατριωτική δεξιά! Πλάκα κάνουμε; Και μετά μας φταίνε οι άλλοι για τη συντηρητική στροφή της Ευρώπης και την ενίσχυση των ακροδεξιών ρευμάτων; Όταν η ελληνική «αριστερά» δίνει τέτοιο «διαβατήριο» σε ένα κομμάτι της ελληνικής ακροδεξιάς, μετά ψάχνουμε γιατί γίνεται ό,τι γίνεται στην Ευρώπη;

Και δύο ακόμη συμπεράσματα, που αφορούν μάλλον περισσότερους και όχι μόνο την κυβέρνηση:

Πρώτον, η ταύτιση με τη δεξιά κατέστρεψε τους σοσιαλδημοκράτες και στη Γερμανία. Είχε προηγηθεί η Ελλάδα, αλλά και η Γαλλία, όπου ακόμα ψάχνουν στα εκλογικά συντρίμμια για σοσιαλιστές… επιζώντες! Το SPD είναι για κλάματα, γιατί θα έπρεπε να δει το έργο νωρίτερα. Τώρα χειροκροτούν και μόνο στο άκουσμα ότι δεν θα υπάρξει νέα συνεργασία με τη Μέρκελ! Η εμπειρία είναι χρήσιμη για να ερμηνευτούν και κάποια πράγματα στην ελληνική πολιτική σκηνή. Τουλάχιστον να ξεχωρίζουν κάποιοι τη συνεργασία από την ταύτιση.

Δεύτερον, η κουλτούρα των συνεργασιών. Στη Γερμανία ακόμα κι όταν ήταν σχετικά εύκολα και δεδομένα τα πράγματα της συνεργασίας, χρειάζονταν έναν και δύο μήνες για να φτιάξουν το προγραμματικό πλαίσιο αυτής της κυβερνητικής συνεργασίας. Εδώ το κάνανε σε ελάχιστα 24ωρα το 2012 και με ένα θολό πλαίσιο, ενώ το 2015 ήταν τόσο σύντομες οι συνεννοήσεις μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, που παίζει να συναγωνίζονταν σε ταχύτητα και το κλείσιμο του ματιού ανάμεσα σε δύο εραστές. Και φυσικά χωρίς το παραμικρό προγραμματικό πλαίσιο – εξ ου και τα παρατράγουδα τελευταία με τις διαφοροποιήσεις σε τροπολογίες και άλλες νομοθετικές πρωτοβουλίες. Δεν πρόκειται δηλαδή προγραμματική συμπόρευση, αλλά για συνεταιρισμό λόγω εξουσίας! Χειρότερα δεν γίνεται εν ολίγοις!

Σε κάθε περίπτωση οι εξελίξεις στη Γερμανία είναι αρνητικές για την Ελλάδα και όσοι άφησαν τη χώρα εκτεθειμένη σε νέες πιέσεις από το Βερολίνο, μην προβλέποντας τι θα συμβεί εκεί, φέρουν ευθύνες. Είτε επειδή έχουν έλλειψη διορατικότητα (για μία ακόμα φορά), είτε διότι είναι απλώς επιπόλαιοι.