Δημ. Μαρκόπουλος

Ο Αλέξης Τσίπρας με την παρουσία του στη ΔΕΘ για μια ακόμη φορά επιβεβαίωσε πως ως «βασιλιάς» είναι …γυμνός. Τάζει πράγματα που γνωρίζει πως δεν μπορεί να τηρήσει, διατρανώνει πως βγαίνουμε από τα Μνημόνια αν και ξέρει πως το 2019 έρχεται μείωση του αφορολόγητου και νέες περικοπές, αποκρύπτοντας δεσμεύσεις επίτευξης πρωτογενών πλεονασμάτων μέχρι το 2060 και ποινές σε αντίθετη περίπτωση. Κι αυτά δεν τα λέω εγώ. Ο Τσακαλώτος διαρκώς κάνει διαρροές, διαχωρίζοντας τη θέση του από το επικοινωνιακό πάρτι του πρωθυπουργού. Για να μην πάμε παραπέρα καθώς το Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου ο κ. Τσίπρας ήταν που μιλούσε για το πόσο φιλεπενδυτικός είναι και στις 12 Σεπτέμβρη τον διέψευδε η Ελντοράντο ανακοινώνοντας αποεπένδυση.

Από την άλλη πλευρά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης με σοβαρότητα και σχέδιο, έδειξε με τη δική του ΔΕΘ ένα δρόμο διαφορετικό. Μια στρατηγική εξόδου από τα βάρη των όσων η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ μας φόρτωσε, με διαπραγμάτευση μείωσης  των πρωτογενών πλεονασμάτων (άρα και των βαρών που πληρώνουμε) η οποία θα βασίζεται όμως σε απτά αποτελέσματα κι όχι σε τυφλές συγκρούσεις με τους δανειστές. Σε νίκες και σε εναλλακτικές πολιτικές που δεν θα επιβαρύνουν άλλο φορολογικά τον μέσο Έλληνα αλλά αντιθέτως θα περνούν δια της εξυγίανσης πάγιων παθογενειών του Κράτους μας.

Δεν θα σταθώ στις εξαγγελίες φοροελαφρύνσεων ή στη μείωση του ΕΝΦΙΑ κατά 30%. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τάζει με φειδώ και μέτρο κι εκτιμώ πως έχει κοστολογήσει απόλυτα τα όσα λέει, σε αντίθεση με τους Βοναπάρτες της Κουμουνδούρου που όταν τους ακούς να υπόσχονται, κρατάς ομπρέλα γνωρίζοντας τη σχέση αξιοπιστίας και αλήθειας με τον Αλέξη Τσίπρα.

Θα μείνω στο ότι όταν ένας συνετός πολιτικός μιλά, οφείλουμε να τον ακούσουμε κι ας μην ανήκουν όλοι  στον πολιτικό του χώρο. Οφείλουν η «κοινωνία» και ο «λαός» - δύο έννοιες που κατά κόρον χρησιμοποίησε εύστοχα ο πρόεδρος της ΝΔ στη ΔΕΘ - να κατανοήσουν πως ήλθε η ώρα μιας «λογικής διαπραγμάτευσης» κι ενός συνετού σχεδίου εξόδου από τα όσα παράλογα μας φόρτωσε ο Αλέξης Τσίπρας.

Ακόμα και όσοι δεν συμφωνούν με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αναγνωρίζουν πως πολλά άλλαξαν μετά το Σαββατοκύριακο που πέρασε.  Είδαμε έναν πολιτικό αρχηγό που οπωσδήποτε δεν τον χαρακτηρίζει ο λαϊκισμός και οι υποσχέσεις, να προδιαγράφει τον μοναδικό εφικτό δρόμο. Αυτόν της ανάπτυξης και της ελάφρυνσης όλων εκείνων που οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εξόντωσαν. Της υπό εξαφάνιση μεσαίας τάξης.

Και η μεγάλη αξία αυτού του «δρόμου», η μεγάλη σημασία του Μητσοτάκειου «my way» είναι πως ο φορέας αυτών των μηνυμάτων ανακούφισης και περάσματος στη νέα εποχή είναι ένας πολιτικός αρχηγός με απέχθεια στο ψέμα. Ένας μοντέρνος πολιτικός της αντίπερα όχθης, που ζυγίζει λόγια και υποσχέσεις και δεν αλλάζει θέσεις σαν τα πουκάμισα. Που γνωρίζει τα περιθώρια της Ευρώπης και που επιθυμεί να την επαναπροσεγγίσει έχοντας προηγουμένως στη φαρέτρα του μια σειρά σοβαρών μεταρρυθμιστικών επιτυχιών εντός Ελλάδος κι όχι επιδεικνύοντας ένα εθνικολαϊκιστικό …γιούργια και τον τσαμπουκά όσων έχουν άγνοια για το πώς η Ευρώπη αντιδρά και κινείται σε τέτοια θέματα.  

Κακά τα ψέματα. Η αισιοδοξία που απέπνεε η ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη σε τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τα όσα επικοινωνιακά και άγαρμπα τάζει ο κατά συρροή λαϊκιστής Αλέξης Τσίπρας. Ο πρώτος προδιαγράφει ένα δρόμο εφικτών στόχων και ζυγισμένων αποτελεσμάτων. Ο δεύτερος κινείται στη λογική «και γεφύρια θα σας φτιάξουμε…» αν και όλοι γνωρίζουμε πως ουδέν θα πράξει λόγω της γνωστής ανικανότητας της κυβέρνησης τους. Ανικανότητα που πιστοποιήθηκε πλέον και με …ISO όταν οι δήθεν οικολόγοι καταδίκασαν στον Σαρωνικό σε μια άνευ προηγουμένου μόλυνση.

 Όμως και οι πολίτες έχει έλθει η ώρα να σταθμίσουν. Να ζυγίσουν αν για μια ακόμη φορά θα πατήσουν την μπανανόφλουδα των εύκολων υποσχέσεων ή αν θα επενδύσουν σε ένα ρεαλιστικό σχέδιο που θα τους βγάλει από την κρίση μια και καλή.