Γιάννης Αντύπας

Λίγο- πολύ αυτή είναι η ιστορία της μεταπολίτευσης. Τα κόμματα φλέρταραν με τους πολίτες, όσοι ενέδωσαν στο φλερτ βρέθηκαν με σπίτι και αυτοκίνητο που πλήρωσαν όσοι δεν ενέδωσαν (σ.σ. λαϊκισμός θα μου πείτε, αφορισμός κοκ και θα έχετε δίκιο, δείτε το σαν υπερβολή για τις ανάγκες του άρθρου). Η μεταπολίτευση χώρισε τους πολίτες σε δύο κατηγορίες: εκείνους που είχαν δικαιώματα και τους άλλους που είχαν υποχρεώσεις. Με τον ίδιο πολίτη να εναλλάσσεται σε ρόλους (σ.σ. σωστό) και άλλους να μένουν σταθεροί στις αξίες τους (σ.σ. λάθος). 

Στον πρώτο πολίτη έδωσε αφορολόγητο, επιδόματα, τον διόρισε στο δημόσιο και στον δεύτερο, τον άλλο πολίτη, φόρο 70%. Σας μοιάζει λογικό; Δεν είναι και για αυτό φθάσαμε εδώ που φθάσαμε. 

Αλλά, παρότι μου αρέσει πολύ το θέμα της οικονομίας, λόγω συγκυρίας θέλω να αναφερθώ σε έναν άλλο λαϊκισμό που ζούμε τις τελευταίες εβδομάδες: την εξ αποστάσεως ψήφο για την εκλογή του νέου αρχηγού της κεντροαριστεράς. Η απάντηση είναι «ΝΑΙ», αλλά μην τρελαθούμε κιόλας, δεν είναι και θέμα δημοκρατίας. «Τα κάνουμε όλα on line, πληρώνουμε λογαριασμούς, γιατί να μη ψηφίζουμε κιόλας» λένε οι υποστηριχτές (και εγώ υποστηριχτής είμαι). Ναι, αλλά για να πάρω τους κωδικούς του e-banking πήγα στην τράπεζα. Με είδανε, μου ζήτησαν χαρτιά, τους τα πήγα και απολαμβάνω τις ευκολίες των συναλλαγών μέσω διαδικτύου. 

Το αυτό πρέπει να συμβεί και στην περίπτωση της ψηφοφορίας για την εκλογή του νέου αρχηγού της κεντροαριστεράς. Είναι αδιανόητο να αφεθούν γκρίζες ζώνες εκεί που κάποτε υπήρχαν μαύρες σακούλες με ταυτότητες για τα κομματικά συνέδρια. Είναι κρίσιμη προϋπόθεση η on line διασύνδεση των εκλογικών κέντρων. Χωρίς αυτή δε μπορεί να υπάρξει εκλογή. Γιατί ο καθένας θα μπορεί να κάνει βόλτα στα εκλογικά κέντρα, να ψηφίζει και μετά να περιμένει να γελάσει στη διασταύρωση των στοιχείων. Ή να ανεβάσει φωτογραφίες του στο διαδίκτυο από το Γαλάτσι, τη Νέα Ιωνία κοκ. Το ίδιο θα μπορεί να κάνει και όποιος ψηφίσει από τον υπολογιστή του για τη γιαγιά του, τον παππού του κοκ,  αφού θα έχει τα στοιχεία τους (ταυτότητες, λογαριασμοί κοκ).

Επαναλαμβάνω «ΝΑΙ» και στην εξ αποστάσεως ψήφο, αλλά με εγγυήσεις διαφάνειας. Και... «ΌΧΙ», δεν είναι θέμα δημοκρατίας. Είναι διευκόλυνση, αλλά η δημοκρατία της Εκκλησίας του Δήμου ή η αντιπροσωπευτική δημοκρατία δυτικού τύπου δεν είναι χειρότερη δημοκρατία από την ηλεκτρονική. Ο πολίτης οφείλει να συμμετέχει για να μαθαίνει. Όχι να αποφασίζει με ότι τυχαία ακούει. Αλλιώς ψηφίζει ότι να 'ναι, με τις γνωστές συνέπειες. Αντί να εκπαιδεύσουμε το πολίτη στην ευκολία, πρέπει να τους δείξουμε τη διαδικασία της γνώσης. Ναι, να του δώσουμε τη δυνατότητα να ψηφίζει από τον υπολογιστή του, αλλά να ξέρουμε και ποιος είναι. Αλλιώς να κάνουμε αρχηγό το gmail και τη google.  

Επαναλαμβάνω (εγώ τουλάχιστον έτσι έμαθα τα λίγα που ξέρω): Ναι στην ηλεκτρονική και εξ αποστάσεως ψήφο, αλλά με εγγυήσεις διαφάνειας. Ναι στην ηλεκτρονική διασύνδεση των εκλογικών τμημάτων. Χωρίς την τελευταία εκλογές δε μπορεί να γίνουν. Και να πούμε στους πολίτες ότι δε θέλουμε μόνο τα λεφτά τους για να ψηφίσουν. Θέλουμε και τη συμμετοχή τους. Στα εκλογικά κέντρα ή από τους υπολογιστές τους, εφόσον πρώτα θα έχουν ολοκληρώσει την απαραίτητη διαδικασία διασταύρωσης των στοιχείων τους. Και αν κάποιος είναι ανήμπορος να μετακινηθεί ή δεν ξέρει από υπολογιστές, τότε- ΝΑΙ αυτό είναι θέμα δημοκρατίας- να πάμε και να τον βρούμε και να πάρουμε τη ψήφο του με όποιος κόστος εφόσον θέλει να μας τη δώσει. 

Αυτή η ψήφος έχει αξία. Η διαφάνεια που προσφέρουν οι δυνατότητες της τεχνολογίας είναι απαραίτητες. Και οι ευκολίες της. Τα άλλα είναι λαϊκισμός.