Θέλω μια Εθνική με 12 Αντετοκούνμπο
anastasopoulos_www

Βασ. Αναστασόπουλος

Θέλω μια Εθνική με 12 Αντετοκούνμπο

Βλέπεις την Εθνική και σε πιάνει μια μιζέρια, μια θλίψη. Βυθίζεσαι στην παρακμή, «βουλιάζεις» στο αλκοόλ, σαν να είσαι ο Μπουκόφσκι. Καταλαβαίνεις ότι ένας κύκλος κλείνει, με τον χειρότερο δυνατό τρόπο -ή μήπως είναι ο καλύτερος;

Οι γραμμές αυτές γράφτηκαν πριν από τον αγώνα με την Πολωνία -και «φρεσκαρίστηκαν» λίγο μετά. Τον αγώνα, που πολλοί χαρακτήρισαν «τελικό», μόνο και μόνο επειδή ήταν η τελευταία ευκαιρία της Εθνικής μας ομάδας να διεκδικήσει την πρόκριση στους «16» του Ευρωμπάσκετ. «Τελικός», η αναμέτρηση με μια ομάδα, που, σε άλλες, όχι πολύ μακρινές εποχές, δεν θα... καταδεχόμασταν ούτε να την καλέσουμε στο τουρνουά Ακρόπολις, για να... σπάσουμε πλάκα. Που δεν θα προσφερόταν καν για ένα αξιοπρεπές φιλικό. Κι όμως, τώρα, η νίκη απέναντί της έγινε δεκτή περίπου ως... μάννα εξ ουρανού -αν και το μόνο που έγινε, ήταν το... αυτονόητο.

Πιστέψτε με, αδιαφορούσα για το αποτέλεσμα. Δεν με ένοιαζε αν θα χάναμε ή αν κερδίζαμε. Εάν συνέβαινε το πρώτο, οι διεθνείς μας θα βρίσκονταν ήδη στα σπίτια τους. Εάν συνέβαινε το δεύτερο, τότε απλά θα παίρναμε -όπως και συνέβη- μια μικρή παράταση ζωής, μέχρι να έρθει το μοιραίο -ο αποκλεισμός. Γιατί ναι, πολύ θα το ήθελα, αλλά δεν βλέπω πώς μπορούμε να περάσουμε τον «σκόπελο» που ακούει στο όνομα Λιθουανία και να φτάσουμε στους «8». Πολύ περισσότερο, δεν πιστεύω ότι μπορούμε να φτάσουμε μέχρι τα ημιτελικά της διοργάνωσης -κι ας αποφύγαμε, μέχρι τον... τελικό, τον «μπαμπούλα» που λέγεται Ισπανία.

Με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, λοιπόν, θα κλείσει ο κύκλος των αποτυχιών για την «επίσημη αγαπημένη», που δεν έχει ανέβει στο βάθρο επίσημης διοργάνωσης από το 2009. Θα έρθει η ώρα να αποχαιρετήσουμε οριστικά τους Διαμαντίδηδες, τους Σπανούληδες, τους Ζήσηδες (μην αμφιβάλλετε, με τα φαντάσματά τους εξακολουθούμε να ζούμε) και τους Μπουρούσηδες που κάποτε αγαπήσαμε. Να στείλουμε στο πυρ το εξώτερον -ου μην και παραπέρα- τους Βασιλακόπουλους που μισήσαμε και τον συρφετό που τους ακολουθούσε και που επιμένει ακόμα και σήμερα να τους... χαϊδεύει τ' αυτιά και να γράφει μισές αλήθειες, ελπίζοντας ότι θα μπει στο «payroll» της Ομοσπονδίας -αν δεν το έχει κάνει ήδη. Να ξεμπερδεύουμε με τους «μασόνους», που θεωρούν ότι προστατεύουν την ομάδα, όταν δεν αποκαλύπτουν τι συμβαίνει στα ενδότερά της, αλλά προτιμούν να το αποσιωπούν. Όχι, αυτή δεν είναι αγάπη αλτρουιστική. Είναι αγάπη για τον... τραπεζικό λογαριασμό και για το πόσα μηδενικά θα τον συνοδεύουν στο τέλος του μήνα.

Κλείσιμο
Ποια θα ήταν, ιδανικά, η εικόνα της Εθνικής την επόμενη μέρα; Μία ομάδα, που θα αποτελείτο από 12 Αντετοκούνμπο. Από 12... Θανάσηδες Αντετοκούνμπο, συγκεκριμένα, όχι από 12 Γιάννηδες -ο Γιάννης, από την στιγμή που έγινε «προϊόν» του ΝΒΑ, είναι μια άλλη περίπτωση, ξεχωριστή, που θα την εξετάσουμε κάποια άλλη στιγμή. Από 12 εργάτες. Από 12 παιδιά που τιμούν το ψωμί που τρώνε και αυτόν που τους δίνει να το φάνε. Από 12 παιδιά, που τα ξέχασε η ζωή και που, θεωρητικά, δεν θα είχαν στον ήλιο μοίρα, αν δεν πάλευαν να σταθούν στα πόδια τους με τις δικές τους δυνάμεις και να επιβιώσουν. Από 12 παιδιά που δεν έχουν το ίδιο χρώμα δέρματος με το δικό μας, αλλά φοράνε την γαλανόλευκη και τιμούν το εθνόσημο στο στήθος περισσότερο από τον καθένα. Που μιλάνε τα ελληνικά καλύτερα από μας -«να το δούμε εγωιστικά, όχι εγωκεντρικά» είχε πει ο Θανάσης μετά τη νίκη της πρεμιέρας επί των Φινλανδών -και κάποιοι... στραμπούληξαν τη γλώσσα τους, προσπαθώντας να το επαναλάβουν. Από 12 παιδιά, που θα το χαίρονται είτε πατάνε στο παρκέ για 40 λεπτά είτε για 40 δευτερόλεπτα. Που θα είναι εκεί, επειδή θα θέλουν «να παίζουν με την ψυχή τους», όπως είπε και πάλι ο Θανάσης, οργισμένος και απογοητευμένος, αλλά απόλυτα αληθινός, μετά την ντροπιαστική για την ιστορία της Εθνικής ήττα από την Φινλανδία. Από 12 παιδιά, που θα τραγουδάνε κάθε στίχο του εθνικού ύμνου και μετά θα λένε «πάμε να τους γ@μήσουμε». Από 12 παιδιά, που δεν θα φοβούνται την κριτική και δεν θα την θεωρούν εκ προοιμίου κακοπροαίρετη, αλλά θα την αποζητούν κιόλας -η κριτική, αν θέλετε, ακόμα και ο φόβος για όσα θα άκουγαν στην περίπτωση ενός τόσο πρόωρου αποκλεισμού, δεν ήταν που «χαλύβδωσε» την ομάδα μας στον... τελικό με την Πολωνία;

Και όχι από 12... πριμαντόνες, που «κόπτονται» μην  τυχόν και στοχοποιηθούν -αλλά μόνο στα λόγια, γιατί οι εμφανίσεις τους μέσα στο γήπεδο «σηκώνουν» μέχρι και τη διαπόμπευση. Που «βολεύονται» με τη μετριότητα και με το «έλα μωρέ, εντάξει, δεν έπαιξα καλά, αλλά μήπως έπαιξε και κανένας άλλος;». Όχι, αυτοί να κάτσουν σπίτι τους, στον καναπέ τους, και να βλέπουν τους 12 Αντετοκούνμπο να φοράνε τη φανέλα με τη γαλανόλευκη και να βγαίνουν στο παρκέ για να παίξουν κάθε φορά, σαν να είναι η τελευταία τους... Με το «μαχαίρι στα δόντια», δηλαδή, όπως περίπου εμφανίστηκαν οι διεθνείς μας στην «do or die» αναμέτρηση με την Πολωνία -και λέω περίπου, γιατί δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι η αναμέτρηση μέχρι και το 30' ήταν ντέρμπι, καθώς και ότι χρειάστηκε ένα... εξωπραγματικό 65% στα τρίποντα (13/20), για να πέσουν στο «καναβάτσο» οι Πολωνοί.

Αυτή την Εθνική ονειρεύομαι. Αυτή την Εθνική θέλω.

ΥΓ: Ιδανικά, θα ήθελα και έναν προπονητή, που να καταλαβαίνει πού βρίσκεται και να μην ενεργεί... μοιρολατρικά, ως «υπηρεσιακός» -ακόμα κι αν όλοι ξέρουμε ότι είναι. Που να κατανοεί ποιο είναι το πιο λειτουργικό σχήμα για την ομάδα στο παρκέ και να μην καταστρέφει, με τις άστοχες αλλαγές του, ό,τι ο ίδιος και οι παίκτες του έχουν προηγουμένως «χτίσει». Αλλά κι ο Τσακαλώτος θα ήθελε να βγει ραντεβού με την Σκάρλετ Γιόχανσον, σωστά; Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτή τη ζωή...
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Ειδήσεις Δημοφιλή Σχολιασμένα
ΔΕΙΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

BEST OF NETWORK