Κώστας Τσαούσης

Δεν λέω η Πολιτεία του η Μέρυλαντ μας πέφτει λίγο μακριά... Κανείς δεν μπορεί να απαιτήσει από έναν Έλληνα πολιτικό, όπως ο υπουργός Δικαιοσύνης, Σταύρο Κοντονή, να γνωρίζει απέξω και ανακατωτά το πρόγραμμα που ο πρώην δάσκαλος στην Βαλτιμόρη Αλεκ Ρος (ένας από τους πλέον στενούς συνεργάτες της Κλίντον στο υπουργείο Εξωτερικών που διεκδικεί το αξίωμα του Κυβερνήτη στο Μέρυλαντ το 2018 ) έχει για την ριζική αντιμετώπιση του ψηφιακού αναλφαβητισμού στα σχολεία.

Αλλά, αν το Μέρυλαντ πέφτει μακριά στα ράφια και τις προθήκες βιβλιοπωλείων του Κέντρου της Αθήνας και όχι μόνο υπάρχει και διατίθεται το best seller του Ρος «Οι βιομηχανίες του μέλλοντος» (εκδόσεις Ίκαρος). Εκεί, στις σελίδες του θα βρει κανείς συγκεντρωμένα όλα όσα θα πρέπει να γνωρίζουμε για την εξέλιξη τα επόμενα 20 χρόνια: Ρομποτική, προηγμένες βιοεπιστήμες, κωδικοποίηση του χρήματος, ασφάλεια στον κυβερνοχώρο και μεγάλα σύνολα δεδομένων... Δηλαδή όλα όσα έχουμε μπροστά μας ως μεγάλες προκλήσεις που αλλάζουν δραστικά την οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα και μας «εισάγουν» σε αχαρτογράφητα νερά.

Δεν ξέρω αν ο σύντροφος Σταύρος, ο κομισάριος της (Λαϊκής) Δικαιοσύνης έχει γνώση όλων αυτών. Γιατί καλά είναι ο εγχώριος Εμφύλιος Πόλεμος και τα συναφή, ο πατερούλης Στάλιν και η ηρωική Κομσομόλ κ.α αλλά η ζωή των εκατομμυρίων παιδιών που έρχονται πίσω μας δεν θα κριθεί από αυτά. Από τα λογίδρια και τις αντιπαραθέσεις με τα παλιά ξινά σταφύλια...

Πολύ φοβάμαι ότι μένουμε καθηλωμένοι στις αντιπαραθέσεις για το Μακρυγιάννη, τη Βάρκιζα, το Λιτόχωρο, το Γράμμο και το Βίτσι γιατί είναι τα εύκολα, τα περασμένα... Έχουν κριθεί από την ζωή και την Ιστορία. Δεν απαιτούν γνώσεις – νέες γνώσεις- για τα σύνθετα προβλήματα των καιρών μας και για τις προτάσεις λύσεων με την διαμόρφωση ρεαλιστικών και αποτελεσματικών δημόσιων πολιτικών.

Η επιμονή στο χθες και η καθήλωση στον εμφύλιο λόγο έχει πρωτίστως να κάνει με τον φόβο για το αύριο – για τις πολιτικές που ενώνουν και για τις πολιτικές που διαχωρίζουν, για τις πολιτικές που δίνουν ευκαιρίες και διευρύνουν τις επιλογές των πολιτών και για τις πολιτικές που επενδύουν στην αμάθεια και την «φτώχεια»...

Εκεί βρίσκεται και η πραγματική αναμέτρηση ανάμεσα στις προοδευτικές και τις συντηρητικές δυνάμεις της κοινωνίας. Ο λόγος σε κάθε περίπτωση στο πολιτικό προσωπικό αλλά και στην ενεργοποίηση της κοινωνίας των πολιτών που είναι η μόνη σταθερά στην ψηφιακή εποχή.