Κώστας Τσαούσης

Ο δεύτερος, ο νεώτερος ultra αριστερών επαναστατικών απόψεων – κάποιοι σύντροφοι του έλεγαν πως εκείνος και άλλοι συνομήλικοι του ανήκαν στην τάση των «Τσουτσουβήδων»- κατάφερε να γίνει υπουργός (και όχι μόνο μια φορά). Ο άλλος, ακολούθησε τον δρόμο της σκληρής και επίμονης μελέτης και έγινα ένας άριστος επιστήμονας. Σήμερα, ο Θανάσης Μαχιάς είναι διευθυντής Ερευνών στο Ελληνικό Κέντρο Θαλασσίων Ερευνών (ΕΛΚΕΘΕ). Ο άλλος, ο νεώτερος σύντροφος του, είναι ο Σταύρος Κοντονής, υπουργός Δικαιοσύνης. 

Με αφορμή τις πυρκαγιές και πέραν τούτου τις δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών για τα αίτια της «φωτιάς» ο Θανάσης Μαχιάς ανέβασε ένα post στην ομάδα «Μεταρρυθμιστές της Αριστεράς» στο fb. To post έχει ως εξής: «Σταύρος Κοντονής: "Μόνο χθες στην Ζάκυνθο είχαμε 15 εστίες συγχρόνως. Αν δεν είναι αυτό οργανωμένο σχέδιο εμπρησμών, τότε τι είναι;" : Τα γυαλιά και σπασμένα μπουκάλια στις ανεξέλεγκτες χωματερές. Το ότι όλο τον προηγούμενο χρόνο το νησί είχε πλημυρίσει από σκουπίδια είναι un-correlated? Η αποδιάρθρωση του κράτους προστασίας και πρόνοιας, άσχετη και αυτή? … για να μην πιάσουμε την συντήρηση του δικτύου της ΔΕΗ. Και σε όλα αυτά η ανικανότητα κερασάκι στην τούρτα».

Η απάντηση του Μαχιά πέραν όλων των άλλων διασώζει τα λίγα – ελάχιστα έως μηδαμινά υπολείμματα-ορθολογισμού που έχουν απομείνει σε αυτόν τον τόπο. Και τα υπολείμματα αυτά –όσα και αν είναι- δεν βρίσκονται στην πλευρά του πολιτικού προσωπικού αλλά στη πλευρά της αδύναμης ή και εξουθενωμένης κοινωνίας των πολιτών. Η τελευταία παρά τις «ήττες» της διατηρεί και το έμψυχο δυναμικό της που διακρίνεται και για τις γνώσεις και τις εμπειρίες του και συνήθως στέκει εκτός της κεντρικής πολιτικής σκηνής.

Με τον ίδιο τρόπο που «μίλησε» ο Μαχιάς στον σύντροφο υπουργό θα μπορούσαν να μιλήσουν δεκάδες, εκατοντάδες και χιλιάδες στα social media για την κατάσταση στην Αττική με τις μικρές παράνομες χωματερές δίπλα ή μέσα στο δασικό απόθεμα – με τα γυάλινα μπουκάλια «να λάμπουν στον ήλιο»- και το κακοσυντηρημένο δίκτυο της ΔΕΗ ή τις πολλαπλές αυθαιρεσίες των τοπικών αρχόντων.

Το μέγιστο ερώτημα είναι σήμερα – και θα παραμένει σε ημερήσια διάταξη όσο δεν απαντιέται στην πράξη- τι νόημα έχει ένα υπερ-υπουργείο Εσωτερικών (πολιτικός προϊστάμενος της τοπικής και περιφερειακής αυτοδιοίκησης αλλά και φύλακας και μπαμπούλας) και όχι ένα μικρό, επιτελικό, ευέλικτο υπουργείο Πολιτικής Προστασίας με μοναδική αποστολή την πρόνοια, την πρόβλεψη και τον συντονισμό (έχοντας στο δυναμικό του, το Πυροσβεστικό Σώμα και τα πυροσβεστικά εναέρια μέσα).

Αυτές είναι οι τομές στο κράτος – οι σύγχρονες μεταρρυθμίσεις και όχι οι παρόλες του πολιτικού προσωπικού.