Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Οπως δείχνουν όμως τα δεδομένα των τελευταίων ετών, η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε πολύ χαμηλό σημείο και έχει μεγάλο δρόμο να διανύσει.

Ακόμα και πριν από την κρίση, το μεγαλύτερο κομμάτι των επενδύσεων αφορούσε τις κατασκευές και ιδιαίτερα τις κατοικίες, ενώ οι ξένες επενδύσεις ήταν διαχρονικά σε χαμηλά επίπεδα - από τα χαμηλότερα του ΟΟΣΑ.

Το 2007, λίγο προτού σκάσει η παγκόσμια πιστωτική φούσκα, το σύνολο των επενδύσεων στην Ελλάδα έφτανε τα 63 δισ. ευρώ, από τα οποία τα 25 δισ. αφορούσαν τον τομέα της κατοικίας, τα 9 δισ. σε κατασκευές και τα 26 δισ. άλλα στοιχεία (εξοπλισμός, μηχανήματα κ.λπ.). Πέρυσι οι επενδύσεις σε κατοικίες ήταν μόλις 1,1 δισ. ευρώ, σε άλλες κατασκευές περίπου 8 δισ. ευρώ, ενώ εκείνες σε εξοπλισμό κ.λπ. έφτασαν τα 11 δισ. ευρώ.

Τα στοιχεία αυτά δείχνουν αφενός το μέγεθος της κατασκευαστικής φούσκας, η οποία τροφοδοτήθηκε από εκείνη του τραπεζικού δανεισμού στο παρελθόν, και αφετέρου το τεράστιο επενδυτικό κενό που υφίσταται μετά το ξεφούσκωμα, το οποίο δεν είναι ορατό από πού μπορεί να καλυφθεί. Οι άμεσες ξένες επενδύσεις έφτασαν στο υψηλότερο σημείο το 2006 και διαμορφώθηκαν συνολικά στα 6,9 δισ. ευρώ, ενώ πέρυσι ήταν 3,4 δισ. ευρώ.

Ακόμα λοιπόν και κάτω από ιδανικές συνθήκες, είναι πολύ αμφίβολο ότι υπάρχει προοπτική να εισρεύσουν στην Ελλάδα ξένες επενδύσεις δεκάδων δισεκατομμυρίων για να καλύψουν το τεράστιο κενό που έχει αφήσει το σκάσιμο της φούσκας, ενώ, από την άλλη, είναι δεδομένο ότι δεν μπορούν να γίνουν μαζικές δημόσιες επενδύσεις λόγω των περιορισμών που υπάρχουν στον Προϋπολογισμό.

Επιπλέον, ένα μεγάλο ποσοστό των πόρων κατευθύνεται σε δραστηριότητες χαμηλής προστιθέμενης αξίας, οι οποίες δεν μπορούν να υπηρετήσουν τον στόχο της εξωστρέφειας και της δημιουργίας καλά αμειβόμενων θέσεων εργασίας, όπως προκύπτει από τα στοιχεία που παραθέτει ο ΣΕΒ στο τελευταίο εβδομαδιαίο δελτίο του για την ελληνική οικονομία.

Προκύπτει ότι οι ακαθάριστες επενδύσεις στον κλάδο των λοιπών υπηρεσιών, που περιλαμβάνει επισκευές συσκευών και ειδών οικιακού εξοπλισμού, καθαριστήρια, κομμωτήρια, κέντρα αισθητικής, γυμναστήρια, καθώς και δραστηριότητες κάθε είδους οργανώσεων (επαγγελματικές, επιχειρηματικές κ.λπ.), έφτασαν το 2015 σε 1,3 δισ. ευρώ, περίπου όσο ήταν και εκείνες στη μεταποίηση χωρίς πετρελαιοειδή, που ανήλθαν σε 1,2 δισ. ευρώ.

Σχεδόν όλες οι πλευρές του πολιτικού φάσματος και του οικονομικού γίγνεσθαι -είτε μιλάνε για «παραγωγική ανασυγκρότηση» είτε για «επενδυτική έκρηξη και παραγωγή πλούτου»- υιοθετούν τον βασικό στόχο έστω και αν διαφωνούν στις μεθόδους. Ουδείς όμως έχει διατυπώσει μέχρι στιγμής συγκεκριμένες προτάσεις για το πώς η Ελλάδα θα γίνει πλούσια χώρα.

Γιατί το μοντέλο του τουρισμού και των υπηρεσιών εσωτερικής κατανάλωσης αντιστοιχεί σε μια φτωχή χώρα.

Η διαμόρφωση ενός οδικού χάρτη για τη μετάβαση σε ένα νέο οικονομικό μοντέλο θα έπρεπε να είναι το βασικό θέμα της πολιτικής αντιπαράθεσης και όχι οι κόντρες με συνθήματα στη Βουλή για λόγους εντυπώσεων.