Δημήτρης Δανίκας

Για τον αχταρμά που επακολούθησε στα social media. Και κυρίως για την αρετή της χλιδής και την υποκρισία της «σεμνής» τελετής!

Δικαίωμά τους «ο γάμος της χρονιάς». Δικαίωμά τους η επίδειξη πλούτου, γνωριμιών, τραπεζιών, ποτών και όλων των συμπαρομαρτούντων. Ολα αυτά δικαίωμά τους!

Ο Σάκης τα έβγαλε με τη δουλειά του. Ο Σάκης τα κέρδισε με τις εκατοντάδες χιλιάδες Ρουβίτσες. Ο Σάκης τα σκορπάει όπως εκείνος γουστάρει!

Αν η τελετή ήταν σεμνή. Αν ο γάμος γινόταν σε κλειστό, οικογενειακό κύκλο. Αν το τραπέζωμα συνέβαινε σε κάποια εξοχική ταβέρνα. Αν δηλαδή είχε συγχρονιστεί με τη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού. Αν τα έκανε όλα αυτά και δεν σκανδάλιζε με τη χλιδή του. Αυτό θα συρρίκνωνε το προσωπικό ταμείο του; Κουταμάρες!

Εκτιμώ και χαίρομαι με την επίδειξή του. Χαίρομαι με το παραμύθι του. Με το όνειρό του. Δηλαδή οι πολιτικοί που τάχα μου συμπονούν τον φτωχό και που αποφεύγουν σπατάλες και χλιδάτες εορτές. Που υποδύονται τους χαμηλόφωνους, τους σεμνούς και τους πληβείους. Ολοι αυτοί λοιπόν οι ανεπάγγελτοι. Οι ανεπρόκοποι. Οι ακατάλληλοι και άχρηστοι. Ολοι αυτοί οι προνομιούχοι. Ολοι αυτοί οι ένοχοι του σημερινού εγκλωβισμού, της φυλακής μας και του άδειου πορτοφολιού μας. Σάμπως ο χαμηλόφωνος τρόπος τους είναι ικανός να τους απαλλάξει από τα «εγκλήματά» τους;

Τώρα μη λέμε τα αυτονόητα. Ο Σάκης τα έβγαλε με τα τραγούδια του και με τις εμφανίσεις του. Ο Σάκης τα έβγαλε από τους πιστούς οπαδούς του. Ο Σάκης τα κέρδισε. Δεν τα έκλεψε!

Και πού ’σαι. Αν δεν μας αρέσει το ρεπερτόριό του, ας το περιφρονήσουμε. Αν δεν μας αρέσουν οι εμφανίσεις του στις νυχτερινές πίστες, ας μην πηγαίνουμε. Αν δεν μας αρέσει η φάτσα του, ο κύκλος του και οι φίλοι του, ας μην τον προσκυνάμε!

Εμείς, αρκετοί εξ ημών και υμών, τον ανεβάσαμε, τον εκτοξεύσαμε, τον καθιερώσαμε. Ο Σάκης, το ίνδαλμα εκατοντάδων χιλιάδων οπαδών. Κυρίως θηλυκών. Κάθε ηλικίας!

Επομένως ο «γάμος της χρονιάς» ήταν για εκείνον και για την Κάτια Ζυγούλη το κερασάκι στο παραμύθι τους. Σου λέει, αστέρι πρώτου μεγέθους είμαι. Αρα αστεράτο γάμο θα κάνω. Να τιμήσω το όνομά μου και τις Ρουβίτσες μου με τη χλιδή μου!

Αυτό το παραμύθι τρέφει τα γυναικεία -κυρίως- πλήθη. Αυτό το παραμύθι είναι βασικό μέρος της ύπαρξης και συντήρησης του μύθου του. Αυτό τροφοδοτεί τα media. Αυτό τροφοδοτεί την καλπάζουσα φαντασία μας. Αυτή είναι η κλειδαρότρυπά μας. Κάπως έτσι ζούμε μέσα από τις ζωές των άλλων!

Και κάτι ακόμα. Σχετικά με τον «άπειρο» αριθμό των καλεσμένων του. Κάθε τέτοιος χλιδάτος γάμος προϋποθέτει την παρουσία χιλιάδων. Της «επώνυμης καλής κοινωνίας». Των απαραίτητων «γλαστρών» και «κονταριών». Που σουλατσάρουν μ’ ένα ποτήρι στο χέρι και που πέφτουν πάνω στις πιατέλες σαν νηστικά λιγούρια. Και που στη συνέχεια κουτσομπολεύουν, σαρκάζουν και ειρωνεύονται τα πάντα. Από το νυφικό της Κάτιας μέχρι τους μπουφέδες και τα μαχαιροπίρουνα. Ε, λοιπόν, αυτές οι «γλάστρες» είναι το σήμα κατατεθέν της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας!

Τους καλείς, τους ποτίζεις και τους ταΐζεις. Τους χορηγείς το δικαίωμα να ισχυρίζονται «ήμουν κι εγώ εκεί». Και αφού καταβροχθίσουν τον άμπακα, στο τέλος σε χλευάζουν από πάνω. Αν κάτι ξεχώρισε από αυτόν τον γάμο είναι το εθνικό μας σπορ της παροιμιώδους και αχαλίνωτης νεοελληνικής κοινωνίας!