Τάσος Καραμήτσος

Σε μια χώρα που η κρίση αλλά και η νοοτροπία των κακομαθημένων πολιτών της οδήγησε περίπου 4,2 εκατομμύρια ΑΦΜ να είναι κόκκινα, δηλαδή να χρωστάνε στην Εφορία, η πενταετής παραγραφή φορολογικών αδικημάτων μάς μάρανε! Η οποία για την ώρα δεν είναι πενταετής, αλλά δεκαετής.

Κάθε χρόνο, εκεί περί τα τέλη Δεκεμβρίου, έβγαινε μια απόφαση από το υπουργείο Οικονομικών που παρέτεινε την προθεσμία του ελέγχου των φορολογικών δηλώσεων ή των εκκρεμών φορολογικών υποθέσεων κ.λπ. Αυτή η εύκολη και άκοπη «λύση» ήταν που οδήγησε και τον αδαή Γιώργο Παπανδρέου να πιστέψει σε κάτι εξίσου άσχετους συμβούλους του οι οποίοι του είπαν ότι... «λεφτά υπάρχουν» και το όνομά του έμεινε στην Ιστορία για τη συγκεκριμένη ατάκα. Πρόκειται για ανείσπρακτες οφειλές δισεκατομμυρίων από χρεοκοπημένες εταιρείες ή πολίτες που απλώς υπάρχουν στα χαρτιά του υπουργείου Οικονομικών αλλά όχι στην πραγματικότητα, οι οποίες θα πρέπει να είναι πια πάνω από 100 δισ. ευρώ.

Η τρόικα, λοιπόν, που πίεζε και πιέζει τις κυβερνήσεις να παραγράφουν στην πενταετία ή στη δεκαετία τις εκκρεμείς φορολογικές υποθέσεις δεν είναι υπέρ των ολιγαρχών, ούτε φυσικά και τα ανώτατα δικαστήρια που επικυρώνουν τέτοιου είδους αποφάσεις, όπως θέλουν να νομίζουν κάποιοι αφελείς Συριζαίοι. Το αντίθετο ακριβώς. Ειδικά οι δανειστές το κάνουν για να πιέσουν τους φορολογικούς μηχανισμούς να επικεντρωθούν στις σοβαρές και με μεγάλο φορολογικό αντικείμενο υποθέσεις και μέσα σε μια πενταετία να εισπράξουν. Αλλιώς υπάρχουν και τα δικαστήρια για να προσφύγει κάποιος και αν δικαιωθεί να μην πληρώσει τίποτα.

Μέχρι πρόσφατα υπήρχε μια επιτροπή επίλυσης φορολογικών υποθέσεων, στην οποία σχεδόν όποιος πολίτης προσέφευγε έχανε, δηλαδή από τις δέκα περιπτώσεις οι οκτώμισι κατέληγαν εις βάρος τους και υπέρ του κράτους. Οι πολίτες φυσικά δεν πήγαιναν να πληρώσουν, αφού η έννοια της προσφυγής τους σε αυτήν ήταν να μειωθεί το πρόστιμο που τους είχε βάλει αρχικώς η Εφορία. Ετσι κατέληγαν στα δικαστήρια και φυσικά το Δημόσιο, αν τελικά δικαιωνόταν, εισέπραττε σε ρυθμούς ελληνικών δικαστηρίων, δηλαδή μετά από καμιά δεκαετία.

Τελευταία συγκροτήθηκε μια νέα επιτροπή που συστήθηκε από την Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων και οι μισοί φορολογούμενοι που έχουν διαφορές με το Δημόσιο θεωρούν δίκαιη την επίλυση, με αποτέλεσμα να... πηγαίνουν επιτόπου στο ταμείο και έτσι το κράτος να εισπράττει.

Επί της ουσίας έτσι πρέπει να δουλεύει όλο το σύστημα, όπως γίνεται παντού σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Ιδού ένα μικρό παράδειγμα: Στη λίστα Λαγκάρντ δεν υπήρχαν μόνο Ελληνες, αλλά, μεταξύ άλλων, και Γερμανοί. Οι γερμανικές φορολογικές αρχές, λοιπόν, αντί να κάνουν όλα αυτά τα κόλπα που κάναμε εμείς εδώ, φώναξαν ατύπως τους ύποπτους για φοροδιαφυγή Γερμανούς υπηκόους της λίστας και τους ζήτησαν να συμβιβαστούν πληρώνοντας. Το γερμανικό Δημόσιο έχει εισπράξει φόρους από τη λίστα Λαγκάρντ εδώ και χρόνια. Εμείς κάτι ψιλά.

Αρα σημασία δεν έχει η πενταετής, η δεκαετής ή η τριακονταετής ισχύς των ελέγχων, αλλά αν μπορείς να φτιάξεις ένα σύστημα στο οποίο όταν απευθύνεται κάποιος, να συμβιβάζεται, να πληρώνει και να κλείνει η υπόθεση με όφελος, κυρίως, του Δημοσίου. Ψιλά γράμματα, ε;