Θάνος Παπαδόπουλος

Στη Σουηδία, στην Αυστρία, στη Γερμανία κι άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι δήμοι κάνουν συμβάσεις με εταιρείες ανακύκλωσης κι ενέργειας από τις οποίες αποκομίζουν μεγάλα έσοδα για να κάνουν κοινωνική κι εκπαιδευτική πολιτική και πολιτισμό.

Στην Ελλάδα επίσης εκμεταλλευόμαστε τα σκουπίδια για να σηκώνουμε βουνά ολόκληρα στις χωματερές, να ταΐζουμε τ’ αγριοπούλια, να δηλητηριάζουμε τον υδροφόρο ορίζοντα και για να μπορεί ο κρατικός συντεχνιακός συνδικαλισμός να αποκομίζει παράνομα κι αντισυνταγματικά εισοδήματα και προνόμια. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο κρατικός συντεχνιακός συνδικαλισμός ζητά συνεχώς εκτός από αυξήσεις κι επιδόματα κι άλλα πράγματα: α) Νέες προσλήψεις και β) Μονιμοποιήσεις των εργαζομένων με σύμβαση ορισμένου έργου ή χρόνου!...

Η διαδικασία είναι γνωστή και πανάρχαια. Οι δήμαρχοι, οι δημοτικοί σύμβουλοι και οι διάφοροι κομματάρχες και συνδικαλιστές προωθούν την πρόσληψη νέων εργαζομένων στην καθαριότητα, οι τελευταίοι εργάζονται 3-4 χρόνια στην καθαριότητα και ύστερα μετακομίζουν στα γραφεία. Στη συνέχεια αρχίζουν τα αιτήματα για νέες προσλήψεις! Αν γινόταν μια έρευνα στα αρχεία των δήμων, τότε θ’ αποκαλυπτόταν ότι σχεδόν οι μισοί υπάλληλοί τους προέρχονται από την… καθαριότητα και τον τομέα πάρκων και κήπων!...

Οι συντεχνιακοί συνδικαλιστές παραμονές Χριστουγέννων, Πάσχα και Καλοκαιριού ετοιμάζουν απεργίες, καταλήψεις χωματερών και αμαξοστασίων για να πνίξουν τις πόλεις στα σκουπίδια, τη βρώμα και τις αρρώστιες. Έτσι επιβάλλουν τα παράνομα κι αντισυνταγματικά τους αιτήματα σε μια αμήχανη κι ανίκανη κυβέρνηση που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ούτε το πρόβλημα των σκουπιδιών. Εκτός, όμως, από ανίκανη, η κυβέρνηση είναι και κολλημένη στον σταλινικό κρατισμό του Π. Σκουρλέτη, που δεν θέλει ιδιώτες στη διαχείριση των… σκουπιδιών. Πόσο γελοία πρέπει να είναι η κυβέρνηση και ο υπουργός της, με τις παρανοϊκές εμμονές τους!
Στην πραγματικότητα, όλη αυτή η αναστάτωση και ταραχή οφείλεται στην ανάγκη της κυβέρνησης, των βουλευτών, των δημάρχων και δημοτικών συμβούλων του ΣΥΡΙΖΑ να μη χάσουν τις ψήφους των εργαζομένων στα σκουπίδια και των οικογενειών τους. Για χάρη της ψήφου οι συνδικαλιστές χτυπούσαν μπαμπέσικα με γροθιές τα μέλη της Τρόικας ή τους έριχναν καφέδες και φιάλες νερού με… ιερή αγανάκτηση! Για χάρη της ψήφου δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι υποστηρίζουν φανερά ή κρυφά τα παράνομα κι αντισυνταγματικά αιτήματα των εργαζομένων στην καθαριότητα σε βάρος της υγείας των δημοτών τους. Οι προσλήψεις έκτακτων και μόνιμων υπαλλήλων καθαριότητας δεν είναι λύση. Επειδή τα σκουπίδια και οι κίνδυνοί τους από την αναταραχή επαναλαμβάνονται και θα επαναλαμβάνονται με τα ίδια παράνομα αιτήματα και τον ίδιο εκβιαστικό τρόπο…

Το πρόβλημα της καθαριότητας, όπως και άλλα ανάλογα προβλήματα - παιδικοί σταθμοί, νηπιαγωγεία, κατασκηνώσεις κλπ. – μπορούν να λυθούν μόνο αν εφαρμοστεί η πραγματική αποκέντρωση. Οι Δήμοι και οι Περιφέρειες ν’ αναλάβουν αυτές τις αρμοδιότητες και να δίνουν λογαριασμό μόνο στους δημότες τους, όπως είναι το σωστό. Αν θέλουν τότε θα κάνουν ανακύκλωση, θα συνεργαστούν με ιδιώτες κι επιχειρήσεις ή θα κάνουν δικές τους υπηρεσίες καθαριότητας. Αν θα κάνουν παιδικούς σταθμούς η δημοτικά και περιφερειακά θέατρα, κατασκηνώσεις ή νηπιαγωγεία. Επειδή όλες αυτές και πολλές δραστηριότητες και αρμοδιότητες ανήκουν στην τοπική εξουσία και μόνο.

Βέβαια, για να εκτελεστούν αυτές οι δραστηριότητες πρέπει η κυβέρνηση να τους εκχωρήσει και τους αρμόδιους πόρους. Ο ΕΝΦΙΑ μπορεί μια χαρά να εκχωρηθεί στους Δήμους μ’ έναν περιορισμό συν-πλην 10% στις εμπορικές τιμές. Καθώς μάλιστα θα προστεθεί στα ανταποδοτικά τέλη, οι δήμαρχοι και τα δημοτικά συμβούλια θα δίνουν κάθε χρόνο λογαριασμό στους δημότες τους. Έτσι θ’ αναγκαστούν δήμαρχοι και δημοτικά συμβούλια να βρουν λύσεις  για τα σκουπίδια, τους παιδικούς σταθμούς κλπ.

Από την άλλη, μια τέτοια θεσμική λύση, προϋποθέτει ότι οι Δήμοι θα είναι αναγκασμένοι να έχουν ισοσκελισμένους ισολογισμούς με αποθεματικά για έκτακτες καταστάσεις. Θα τους απαγορευτεί επίσης δια ροπάλου να έχουν ελλείμματα και να δανείζονται για να τα καλύψουν. Για να γίνει μάλιστα πιο δρακόντειος ο νόμος, θα μπορούσαν δαπάνες που θα χαρακτηρίζονταν από τα δικαστήρια πελατειακές να χρεώνονται και να πληρώνονται από τον ατομικό τους λογαριασμό. Αυτό σημαίνει βέβαια  ότι το πελατειακό κράτος θ’ άρχιζε να καταστρέφεται από τη βάση και θα συνηθίζαμε στον ενάρετο οικονομικό κύκλο από τις πρώτες κλίμακες της Διοίκησης, πράγμα που εκκρεμεί από τα πρώτα χρόνια της Επανάστασης και του ελληνικού κράτους.

Βέβαια, αν είχε γίνει μια τέτοια επιλογή από παλιά, θα είχε στερήσει στον Προκόπη Παυλόπουλο να μετατρέψει με μια υπογραφή του τις συμβάσεις ορισμένου έργου και χρόνου που έληγαν 35.000 υπαλλήλων σε συμβάσεις αορίστου χρόνου – ουσιαστικά τους μονιμοποίησε. Επίσης δεν θα έδινε το δικαίωμα στον γίγαντα του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού Πάνο Σκουρλέτη να υπόσχεται σε 30.000 υπαλλήλους που είχαν συμβάσεις ορισμένου έργου και χρόνου που έληγαν… μονιμοποίηση! 

Παλιοί και νέοι παλαιοκομματικοί την ίδια συνταγή χρησιμοποιούν για την ψηφοθηρία. Βαριούνται ή αδυνατούν και να σκεφτούν μια νέα και πρωτότυπη κομπίνα: με τη μονιμοποίηση, δηλαδή με έξοδα του κράτους, προσπαθούν να αγοράσουν ψήφους για τον εαυτό τους και το κόμμα τους.