Δημήτρης Δανίκας

Ετσι  μετωπική σύγκρουση  επιδιώκουν. Ετσι καταστροφή  έχουν να προσφέρουν. Ετσι  την δημόσια  υγεία επιθυμούν να ξεπαστρέψουν!

Με την  εμμονή τους, τα λαικά «κατώτερα στρώματα» κινδυνεύουν. Με την επιμονή τους τα πιο  ευάλωτα,  απροστάτευτα  πλάσματα  σε  ταξική  ομηρία καταλήγουν. Και με τον αγώνα  τους τον  φτωχό λαό κοροιδεύουν!

Και  όσο εκείνοι  επιμένουν  τόσο περισσότερη λαική   δυσαρέσκεια συσσωρεύουν.  Οσο ακλόνητοι,  στην απαίτησή τους  για  μονιμότητα, τόσο περισσότερες  υποψίες στο  μαυλά μας βολοδέρνουν

Και  οι  υποψίες καταλήγουν σε  βεβαιότητες. Και οι βεβαιότητες σε εχθρότητες. Και οι εχθρότητες καταλήγουν σε μίσος  γι αυτές τις βεβαιότητες

Οπως λόγου  χάριν το  γεγονός  ότι  τα προνόμιά τους είναι  τα σκουπίδια, η μπόχα και οι επιδημίες. Τα δικά τους προνόμια είναι για όλους εμάς    φονικά   εργαλεία. Το  δικό τους εφαλτήριο  είναι το  δικό μας  κολαστήριο. Τα  δικά τους«επιχειρήματα»  είναι τα δικά μας  βλαβερά «μαθήματα». Και  η δική τους, τάχα μου «επαναστατική  γυμναστική» είναι η δική μας  μολυσμένη πληγή!

Και  ως  βολική  βιτρίνα επικαλούνται την δυσαρέσκεια και την κυβερνητική αναλγησία. Ομως δεν είναι  ο  στόχος τους ο Τσίπρας και κάθε  Τσίπρας. Ο στόχος, αντικειμενικά, είναι να  ψαλιδίσουν κάθε ελπίδα  για  κάθε επικοινωνία!

Κάθε επικοινωνία  με τον άνεργο. Με τον ιδιωτικό υπάλληλο.  Με κάθε ανασφάλιστο. Με κάθε «φτηνό», απροστάτευτο και  τρομοκρατημένο  εργαζόμενο.  Με  κάθε λαική οικογένεια και με κάθε  αλληλέγγυο προλετάριο!

Ετσι με την επιμονή και την  εμμονή τους προκαλούν το λαικό μίσος και την αυθόρμητη  κατακραυγή. Ετσι  ο   τάχα μου  ταξικός τους  αγώνας καταντάει το περίβλημα μιας ανώτερης και  άκρως προστατευμένης, «αριστοκρατικής»,  αλλαζονικής ορμής

Να  πληρώνει  ο  φτωχός  τα  δημοτικά   τέλη.  Να πληρώνει  την ανταποδοτικότητα αλλά ανταποδοτικότητα να μην βλέπει. Να πληρώνει με  τους  φόρους  του τον κρατικό  κορβανά και έτσι  αντί τα λεφτά  του να  επενδύονται  σε κοινωνικά  χρήσιμα  αγαθά,  να καταλήγουν στις τσέπες   της πελατείας  της    μονιμότητας!

Μονίμως  εσύ στην ανασφάλεια. Μονίμως  στην εγκατάλειψη. Μονίμως  στην τρομοκρατία της απόλυσης. Μονίμως τρόφιμος  μιας μισθοδοσίας χωρίς  σταθερότητα και  χωρίς σιγουριά.  Μονίμως  εσύ το κορόιδο. Μονίμως εκείνοι το  ασυμβίβαστο  επαναστατικό «εργαλείο»

Τσάμπα μάγκες. Τσάμπα «επαναστάτες». Τσάμπα ανένδοτοι και  συνεπείς  εργατομάνες. Τσάμπα  υπερασπιστές  μιας  τυχοδιωκτικής αγωνιστικής λογικής!


Ε λοιπόν   όχι  στη  μονιμότητα μιας τέτοιας «αντισυστημικής»  οσμής.  Οχι στην ομηρία μιας  τόσο ανάλγητης αντιλαικής «φωνής». Οχι σε όλα  εκείνοι. Οχι  σε όλα εμείς!

Η δική τους επιμονή  το  δικό μας μαρτύριο. Η  δική  τους μονιμότητα η δική μας αβεβαιότητα. Η  δική τους  βολή  η δική μας καθημερινή μαύρη   ζωή!

Πως να το κάνουμε. Είμαστε διαφορετικοί. Και  η  τιμωρία  μία και μοναδική. Η  πρωτοβουλία  η ιδιωτική. Δώστε  τα όλα  μπας και   ξεβρωμίσει από την  μπόχα  της μονιμότητας η χώρα!