Δημήτρης Δανίκας

Οπου οι μεν συνταξιούχοι εκείνων των περιοχών λαμβάνουν 100 ευρώ. Και ούτε. Και όπου ακόμα και οι ξυπόλυτοι της Μοζαμβίκης, ενός ρακένδυτου μέλους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ακουμπούν και αυτοί μερικά δολάρια, μπας και σωθεί η Ελλάδα. Της Ευρώπης, της Αριστεράς, της προόδου, των μεταρρυθμίσεων και των εκσυγχρονισμών!

Μια εικόνα που μας συνοδεύει από την πρώτη μέρα του εθνοπατριωτικού αγώνα. Μια εικόνα που μοιάζει με εκδιδόμενη γυναίκα. Και μια ιστορία εκμαυλισμού, εκπόρνευσης, ταπείνωσης, υποταγής και ευτέλειας. Τόσο παλιάς και συνηθισμένης, γι’ αυτό στα κύτταρά μας εμφυτευμένη. Μιας ιστορίας που σχεδόν κανείς δεν αισθάνεται την παραμικρή ντροπή γι’ αυτή!

Και από τη συνήθεια και την επανάληψη τόσο πωρωμένοι ώστε από πάνω να απαιτούμε τη ρύθμιση του χρέους, δηλαδή το κούρεμα χρημάτων Εσθονών, Λετονών, Σλοβένων και άλλων λαών. Να απαιτούμε δηλαδή όλοι εμείς όλων των παρατάξεων να χάσουν τα λεφτά τους πολίτες με χαμηλότερα εισοδήματα, κράτη με μικρότερο ΑΕΠ και συνταξιούχοι και ασθενείς με ελάχιστη έως ανύπαρκτη κοινωνική προστασία!

Ο φτωχότερος να δανείζει και να διευκολύνει τον φτωχό. Και είμαι σίγουρος. Κόβω τον σβέρκο μου γι’ αυτό. Οτι έτσι και οι Φινλανδοί, λόγου χάριν, μας χρωστούσαν, όπως τώρα εμείς, έναν σκασμό λεφτά, θα κατεβαίναμε λυσσασμένοι στους δρόμους και θα ζητούσαμε την έξοδό τους από την Ευρωζώνη. Και μάλιστα θα απαιτούσαμε να μας επιστρέψουν με τόκο κάθε δεκάρα από τα δανεικά που τους έχουμε  χορηγήσει χάριν παροιμιώδους ελληνικής φιλανθρωπίας και μεγαλοκαρδίας!

Και ουδείς, μα ουδείς των κομμάτων, των παρατάξεων, των συνδικαλιστικών οργανώσεων και των ταγών της ακαδημαϊκής και καλλιτεχνικής κοινότητας αναρωτήθηκε κάτι εντελώς αυτονόητο και φυσικό. Κάτι στοιχειωδώς ηθικό και πατριωτικό. Κάτι που όποιος το εκστομίσει θα θεωρηθεί είτε προδότης είτε τρελός. Πέστε με όπως θέλετε. Εγώ το τολμώ.

Αφού εμείς τα δανειστήκαμε. Και αφού εμείς με τις κυβερνήσεις που είχαμε και έχουμε εκλέξει, αφού εμείς φταίμε. Τότε  εμείς πρώτοι οφείλουμε να «αυτοκουρευτούμε». Πρώτοι εμείς να κουρέψουμε τις καταθέσεις μας. Πρώτοι εμείς να βγάλουμε τα περισσευούμενα από στρώματα, σεντούκια, γλάστρες, κήπους, μαξιλάρια και βάζα. Πρώτοι εμείς να καταβάλουμε σ’ έναν κοινό εθνικό κουμπαρά μέρος του μικρού ή μεγαλύτερου αποθέματος της όποιας περιουσίας μας! 

Αφού, όπως είπε ο Πάγκαλος, «μαζί τα φάγαμε», τότε λέω και εγώ «μαζί να πληρώσουμε και να τα επιστρέψουμε». Ο καθένας ανάλογα με τις δυνάμεις του. Από 100.000 ευρώ και πάνω. Από τον ιδιωτικό υπάλληλο μέχρι τον μεγαλοεφοπλιστή. Και μάλιστα με πρώτους και καλύτερους υπουργούς, βουλευτές και πολιτικούς. Εκείνοι οφείλουν να δώσουν το καλό παράδειγμα. Εκείνοι τα γκρέμισαν, εκείνοι πρώτοι να πληρώσουν!

Ομως κανείς, ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του, μπορεί τέτοιες κουβέντες να αρθρώσει μπροστά στον λαό. Θα τον στολίσουν με κλούβια αυγά και σάπια ζαρζαβατικά. Γιατί μετά από τόση ανελέητη και συστηματική διαστροφή των εννοιών το αφύσικο εκλαμβάνεται ως φυσικό. Η αξιοπρέπεια θεωρείται παραλογισμός και το εθνικό φιλότιμο, προδοσία των πολιτικών!

Πάντα στα λόγια πρώτοι. Πάντα στην πράξη αόρατοι και τελευταίοι. Αμ τα φάγαμε, αμ τα εξαφανίσαμε. Και από πάνω ζητάμε και τα ρέστα από τους ξυπόλυτους της Μοζαμβίκης. Ετσι οι ζήτουλες πανηγυρίζουν. Η εκπόρνευση εθνικό σπορ και οι μασκαράδες το δέκα το καλό!