Θάνος Παπαδόπουλος

Τα μαζικά λαϊκά κόμματα που άρχουν της Μεταπολίτευσης έχουν μετατραπεί σε σκιά του εαυτού τους, σε απλούς μηχανισμούς προσέγγισης της εξουσίας για την εξυπηρέτηση των προσωπικών επιδιώξεων των στελεχών τους. Ο ίδιος ο λαός απογοητευμένος από τα επιτεύγματα των κομμάτων στην περίοδο 1974-2009, καθώς και στην περίοδο της κρίσης χρέους από το 2009 έως σήμερα, τα εγκαταλείπει.

Οι τοπικές οργανώσεις διαρρέουν και τα τοπικά γραφεία κλείνουν. Το ίδιο συμβαίνει και με τις κλαδικές οργανώσεις που δίνουν μάχες οπισθοφυλακών για να διατηρήσουν τα εισοδήματα και τα προνόμια των συντεχνιών τους. 

Η παρακμή και η αποσύνθεση των κομμάτων οφείλεται στο βάρος που έδωσαν τα ίδια τα κόμματα και οι πολιτικοί στο κράτος-φιλανθρωπικό ίδρυμα, στο κράτος-ιμαρέτ. Στην οκταετία του Ανδρέα Παπανδρέου (1981-1989) το κράτος, από μοχλός ανάπτυξης της οικονομίας, μετατράπηκε σε κράτος παροχέα, που μοίραζε θέσεις, εισοδήματα και προνόμια. Η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ που μείωσε τα επιτόκια δανεισμού έδωσε την ευκαιρία στον Ανδρέα Παπανδρέου και στον Κωστάκη Καραμανλή να υπερδανειστούν και να υπερχρεώσουν τη χώρα.

 Ο Χ. Τρικούπης και ο Ελ. Βενιζέλος δανείστηκαν επίσης, αλλά για να δημιουργήσουν υποδομές και να εκσυγχρονίσουν τη χώρα. Ο Α. Παπανδρέου, ο Κ. Μητσοτάκης, ο Κωστάκης Καραμανλής δανείστηκαν για να διορίσουν υπαλλήλους στο Δημόσιο και στις ΔΕΚΟ και να δώσουν επιχορηγήσεις σε αγρότες, εμπόρους, βιοτέχνες, βιομηχάνους, εργολάβους, ακτοπλόους, γιατρούς, δικηγόρους, μηχανικούς, με σκοπό να δημιουργήσουν κομματικό στρατό στο κράτος και την κοινωνία. 

Αυτή η πρωτόγονη και καταστροφική άποψη των πολιτικών και των κομμάτων έχει την καταγωγή της στους αιώνες που επικρατούσαν οι βασιλιάδες, οι αυτοκράτορες και οι σουλτάνοι. Αυτοί δανείζονταν από τις τράπεζες για να δίνουν προσόδους και προνόμια στους ευγενείς  και στους αυλικούς τους, με αποτέλεσμα συχνά να χρεοκοπήσουν και να διαλυθούν βασίλεια, αυτοκρατορίες και χαλιφάτα, όπως ακριβώς χρεοκόπησε σ΄ εμάς το κράτος παροχέας, το κράτος ιμαρέτ. 

Είναι προφανές ότι η πρωτογενής πηγή δύναμης μιας κοινωνίας, ενός πολιτισμού είναι η οικονομία: η βιομηχανία, το εμπόριο, οι μεταφορές, οι επικοινωνίες και η ανάπτυξη της τεχνολογίας. Αυτή την απλή αλήθεια την αγνόησαν κόμματα και πολιτικοί, διανοούμενοι και μέσα μαζικής ενημέρωσης, καθώς και ο ίδιος ο λαός στην Ελλάδα. 

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι προηγούμενοι διαπαιδαγώγησαν τις εργαζόμενες τάξεις από το 1974 έως σήμερα να μη δίνουν καμία σημασία στον προϋπολογισμό που ψηφιζόταν τον Δεκέμβριο κάθε χρόνου – τι ελλείμματα έχουν και τι επενδύσεις χρηματοδοτεί για την ανάπτυξη. Αντίθετα, όλοι αυτοί και λαός μαζί είχαν στραμμένη την προσοχή τους στις παροχές που θα εξάγγελλε κάθε χρόνο ο πρωθυπουργός στις αρχές Σεπτεμβρίου στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Περίμεναν ανυπόμονα ν΄ ακούσουν τις αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις και τις επιδοτήσεις που θα χρηματοδοτούσε… Στην περίοδο της κρίσης τόσο ο Γ. Παπανδρέου, που υπέγραψε το Α΄ Μνημόνιο που έσωσε τη χώρα, όσο και ο Αλ. Τσίπρας που υπέγραψε το Γ΄ Μνημόνιο, που δεν χρειαζόταν, επιδόθηκαν σ΄ έναν αγώνα στις διαπραγματεύσεις για να περισώσουν τα προνόμια των μικροαστικών τάξεων σε βάρος των συμφερόντων του λαού. Ο Αλ. Τσίπρας μάλιστα τράβηξε τη διαπραγμάτευση 2,5 χρόνια, ενώ έπρεπε να τελειώσει σε 2,5 μέρες μόνο. Αυτή η παρανοϊκή διαπραγμάτευση τράβηξε τόσο για έναν μονάχα λόγο: για να περισωθούν τα προνόμια των μικροαστικών τάξεων τόσο στις δαπάνες του Δημοσίου όσο και στη φορολογία και στην Κοινωνική Ασφάλιση. Δηλαδή για να περισωθούν οι θέσεις όσων εργάζονταν στο Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ, ενώ είχαμε 1.200.000 ανέργους, οι μισθοί και οι συντάξεις τους, καθώς και οι συντάξεις όσων εργάστηκαν μόνον 15, 20 και 25 χρόνια, των άγαμων θυγατέρων κλπ. 

Ακόμη και όταν ο Α. Παπανδρέου και ο Αλ. Τσίπρας κατάλαβαν τα αδιέξοδα της πολιτικής τους που οδηγούσαν κατευθείαν στην καταστροφή (ο Κωστάκης Καραμανλής όταν το κατάλαβε την… έκανε με πλάγια βηματάκια), ποτέ δεν έβαλαν στο πρόγραμμά τους την οικονομία και την ανάπτυξη. Επειδή ποτέ δεν κατάλαβαν το αυτονόητο, ότι χωρίς οικονομία και ανάπτυξη ούτε απασχόληση υπάρχει ούτε μισθοί, ούτε κοινωνική πολιτική. Τόσο το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλ. Τσίπρα όταν διαπίστωσαν τα αδιέξοδα της πολιτικής τους προτίμησαν αντί να προχωρήσουν σε βαθιές μεταρρυθμίσεις και ν' ανοιχτούν στην παγκόσμια αγορά με ξένα κεφάλαια και τεχνολογία, όπως έκανε η Κίνα, η Ινδία, το Βιετνάμ κλπ. προτίμησαν να γυρίσουν πίσω στον παλαιοκομματισμό, στη διαχείριση ενός κράτους συντεχνιακού, γραφειοκρατικού και διεφθαρμένου. Προτίμησαν να υπερασπίσουν τα «κεκτημένα» κρατικού συντεχνιακού συνδικαλισμού! 

Αντί για μεταρρυθμίσεις κι εκσυγχρονισμό του κράτους και της οικονομίας, που απαιτούν σχεδιασμό, μέθοδο, παρακολούθηση της εφαρμογής της πολιτικής και των μέτρων, είναι πιο εύκολη η επιστροφή στον παλαιοκομματισμό και την προπαγάνδα  χωρίς περιεχόμενο. Όμως, οι μεταρρυθμίσεις και ο εκσυγχρονισμός είναι ο μόνος δρόμος που θα μας βγάλει από την κρίση στην ανάπτυξη: 

* Στο κράτος, η ηλεκτρονική διακυβέρνηση μπορεί να μειώσει στο μισό το προσωπικό του κράτους, με εξειδικευμένα στελέχη στη διοίκηση και στη διαχείριση. 
* Στην οικονομία, η απελευθέρωση των επαγγελμάτων από τα δεσμά των περιορισμών των συντεχνιών και η εισαγωγή ξένων κεφαλαίων και τεχνολογίας είναι η λύση για την ανάπτυξη και τη μεγέθυνση του ΑΕΠ. 
* Στη φορολογία, επέκταση της φορολόγησης στους «Λοιπούς Φορολογούμενους», που κατά 80% δήλωναν εισοδήματα κάτω από το αφορολόγητο είτε ήταν αυτό 12.000€ είτε 5.000€. Έμποροι, βιομήχανοι, ακτοπλόοι, γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, αγρότες, εργολάβοι κλπ. προσπαθούν να μας πουν ότι ζουν με εισοδήματα 4.500€ το χρόνο! 

* Στην Παιδεία ο εκσυγχρονισμός πρέπει να εμπνευσθεί από τα εκπαιδευτικά συστήματα της Ευρώπης και της Αμερικής, να επανέλθει ο νόμος της Διαμαντοπούλου και να επεκταθεί η αποτελεσματική διοίκηση και διαχείριση των Πανεπιστημίων. Δεν ωφελούν κανέναν οι συντεχνιακοί και παλαιοκομματικοί αυτοσχεδιασμοί. 
* Στη Δικαιοσύνη, η επιτάχυνση της απονομής της θα διευκολύνει τόσο την επιχειρηματικότητα και την ανάπτυξη όσο και το αίσθημα δημόσιας τάξης και ασφάλειας του λαού. 
Αν τολμούσαν το ΠΑΣΟΚ και η Αριστερά να κάνουν τέτοιες μεταρρυθμίσεις θα μεταμορφώνονταν σε πραγματική Αριστερά και Κεντροαριστερά και δεν θα γλιστρούσαν με ταχύτητα στην παρακμή και στον εκφυλισμό….

Υ.Γ. Περισσότερα στο «Θάνος Παπαδόπουλος: Ποιοι και πώς μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Ιστορία της μεταπολίτευσης». Εκδόσεις Gutenberg 

*Ο Θάνος Παπαδόπουλος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας