Βασ. Αναστασόπουλος

Και όχι τυχαία. Διότι, έχοντας αποτύχει στην προσπάθειά του να σώσει τη χώρα, ο πρωθυπουργός μπορεί τουλάχιστον να επαίρεται ότι «διέσωσε» την κυβέρνησή του -και, φυσικά, και τη δική του θέση. Την ώρα που η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων «βλέπει» στη συμφωνία της 15ης Ιουνίου την επισφράγιση της λιτότητας μέχρι το μακρινό 2060, ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ παρατρεχάμενοι «βλέπουν» την επισφράγιση της παραμονής τους στην εξουσία μέχρι τη λήξη της τετραετούς θητείας τους -κάτι, δηλαδή, που δεν πέτυχε καμία άλλη κυβέρνηση στα χρόνια των Μνημονίων. Είναι μετά να μην το πανηγυρίζουν; Και σαμπάνιες να άνοιγαν, δεν θα παραξένευε κανέναν...

Εξ ου λοιπόν και η χθεσινή εμφάνιση του πρωθυπουργού σε ένα καταπράσινο σκηνικό, που θύμιζε περισσότερο... Άγιο Δομίνικο, παρά Ελλάδα, προκαλώντας τους ανάλογους συνειρμούς. Ως άλλος... Ντάνος (κατά κόσμον Γιώργος Αγγελόπουλος), ο Αλέξης Τσίπρας επιβίωσε στο... ερημικό νησί της διαπραγμάτευσης -αν και, όπως και ο επικρατέστερος παίκτης για την κατάκτηση του μεγάλου επάθλου του Survivor, έτσι και ο πρωθυπουργός, πανηγυρίζει για το κατόρθωμά του, δίχως να κοιτάξει πίσω του, για να δει ότι κανένας από τους... ταλαιπωρημένους συνοδοιπόρους του δεν τον έχει ακολουθήσει.

Στην «περιπέτεια» αυτή της διαπραγμάτευσης, συνοδοιπόρος του κ. Τσίπρα υπήρξε ο ελληνικός λαός, που του έδωσε δύναμη και εκλογική επιρροή ούτε μία ούτε δύο, αλλά τρεις φορές μέσα σε ένα χρόνο (το... εθνοσωτήριο 2015, του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου συμπεριλαμβανομένου). Τώρα πια, είναι αμφίβολο εάν ο λαός αυτός έχει τη δύναμη και τη θέληση να ακολουθήσει τον εκλεγμένο ηγέτη του. Εκείνος, όμως, πανηγυρίζει, με το βλέμμα στραμμένο στις επόμενες εκλογές, οι οποίες πιθανότατα θα διεξαχθούν στα τέλη του 2018 ή στις αρχές του 2019. Ακόμα περισσότερο, ωστόσο, ο κ. Τσίπρας μπορεί να προσβλέπει στις εκλογές του... 2020. Και επιτρέψτε μου στις επόμενες γραμμές να επιχειρήσω να εξηγήσω τι εννοώ...
 
Ο πρωθυπουργός λοιπόν πήρε τα μέτρα, αλλά θα τα εφαρμόσει ο διάδοχός του. Αυτό σημαίνει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης (κατά τα φαινόμενα) θα είναι δεμένος «χειροπόδαρα» μέχρι το 2022, μαζί με τη χώρα, με δυσθεώρητα πλεονάσματα, ύψους 3,5%. Τα μέτρα ψηφίστηκαν από τη σημερινή πλειοψηφία, αλλά θα τα εφαρμόσει η επόμενη κυβέρνηση, από τις αρχές του 2019 και έπειτα. Από τη -σχεδόν βέβαιη, όπως διαγράφεται- θέση της αντιπολίτευσης, τότε, ο κ. Τσίπρας θα μπορεί να ισχυρίζεται ότι εκείνος έφερε το τέλος της εποχής των Μνημονίων (τον Αύγουστο του 2018) και έβγαλε τη χώρα στις αγορές. Η απόφαση του Eurogroup της 15ης Ιουνίου μπορεί να μην διασφαλίζει στο απόλυτο μια τέτοια εξέλιξη, επιτρέπει ωστόσο έναν βαθμό αισιοδοξίας πως η κατάληξη θα είναι αυτή: το (τυπικό) τέλος των Μνημονίων και η έξοδος της Ελλάδας στις αγορές, έστω και αν κάτι τέτοιο ενδέχεται (μέσω της περίφημης «ρήτρας ανάπτυξης») να εξελιχθεί σε πανωλεθρία. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία, που θα την συζητήσουμε σε επόμενο άρθρο.

Μέχρι το 2022, λοιπόν, η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα είναι υποχρεωμένη να πιάνει πλεονάσματα 3,5%. Ο κ. Τσίπρας αυτήν την υποχρέωση την έχει μέχρι το 2018, ενώ ο κ. Μητσοτάκης για την περίοδο 2019-2022. Είναι ευνόητο ότι ο δεύτερος θα έχει μπροστά του ένα πολύ πιο δύσκολο έργο, με κίνδυνο να υποστεί ταχεία φθορά σε πολιτικό επίπεδο. Έτσι, όταν το 2020 η επόμενη κυβέρνηση βρεθεί μπροστά στο εμπόδιο της εκλογής του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, όπως βρέθηκε η κυβέρνηση Σαμαρά το 2014, ο ΣΥΡΙΖΑ -αν δεν έχει υποστεί πανωλεθρία στις εκλογές του 2018 ή του 2019- θα μπορεί να ελπίζει πως η κυβέρνηση δεν θα είναι τόσο ισχυρή κοινοβουλευτικά, και πώς έτσι ο κ. Τσίπρας θα έχει την ευκαιρία να κάνει ό,τι έκανε και το 2014: να προκαλέσει την πτώση της (έστω και αν τότε, όπως έχω υποστηρίξει και σε πρόσφατο άρθρο μου, δεν έβαλε μόνο εκείνος το.. χεράκι του, αλλά, πολύ περισσότερο, και οι δανειστές).

Σας φαίνονται μακρινά όλα αυτά; Κι όμως, δεν είναι. Ούτε είναι βέβαιο πως θα συμβούν (το μόνο βέβαιο, ειδικά στην Ελλάδα, είναι ο θάνατος και οι φόροι), δεν είναι ωστόσο διόλου απίθανο. Προς το παρόν, ο κ. Τσίπρας «δικαιούται» να νιώθει... Survivor και να πανηγυρίζει. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο να εξηγηθεί κάτι τέτοιο, είναι ωστόσο εξαιρετικα απλό και κανείς δεν το έχει εξηγήσει καλύτερα, από τον συγγραφέα της «Οδύσσειας του Διαστήματος», Άρθουρ Κλαρκ: «ένας πολιτικάντης σκέφτεται τις επόμενες εκλογές. Ένας πολιτικός, τις επόμενες γενιές»...