Βασίλης Στεφανακίδης

Όσο για το χρέος και τις προϋποθέσεις ένταξης στην ποσοτική χαλάρωση, αυτά προσεχώς, διανθισμένα με διάφορα, εάν, εφόσον, ενδέχεται, θα το δούμε κλπ  όπερ μεθερμηνευόμενον δια της Ζουράρειας ρήσης, ποιος ζει ποιος πεθαίνει.

 Και εύλογα θα αναρωτηθούμε όλοι, μα αν ήταν να αποδεχθούν αυτά που αποδέχθηκαν γιατί μας έβγαλαν την ψυχή μέχρι να το κάνουν και δεν τα συμφωνούσαν νωρίτερα και να ηρεμήσουμε όλοι -όσο γίνεται βέβαια- και να αρχίσουμε να συμμαζεύουμε τα ασυμμάζευτα;
Προς τι όλες αυτές οι μεγαλοστομίες και η καλλιέργεια μεγάλων προσδοκιών με τη ρύθμιση χρέους εδώ και τώρα και τις γραβάτες που άλλωστε καλοκαιριάτικα είναι λίγο στενάχωρες; 
Ποιοι ήταν αυτοί που φούσκωσαν πάλι τα μυαλά του πρωθυπουργού και ζώστηκε ξανά τα άρματα έτοιμος να το κάνει πάλι Κούγκι; Δεν έμαθε  πως ο ανεκδιήγητος Μοσκοβισί ό,τι και να λέει δεν τον λαμβάνει κανείς υπόψη; Δεν κατάλαβε πως με το να στοιχίζεται πίσω από τη Λαγκάρντ δεν είναι και η σοφότερη επιλογή καθώς τα παιγνίδια που παίζονται σε τέτοια επίπεδα, δεν είναι για τα λυκόπουλα του ΣΥΡΙΖΑ;Ακόμα να καταλάβουν πως στις υποτιθέμενες διαπραγματεύσεις λέει ο καθένας το μακρύ και το κοντό του και στο τέλος  ή γίνεται αυτό που λέει ο Σόιμπλε ή οδηγούνται σε αδιέξοδο; Ο οποίος Σόιμπλε, ειρήσθω εν παρόδω, δεν είχε καμιά αναστολή ή τακτ να ξεφτιλίσει τον Πρωθυπουργό μας λέγοντας πως κάθε τρις και λίγο παίρνει τηλέφωνο την Μέρκελ  για να τον παρακάμψει και δεν βαρέθηκε ακόμα να ακούει την στερεότυπη απάντηση: “Μα Αλέξη μου, αυτά είναι θέματα των υπουργών οικονομικών...”

Απορώ που μετά από τόσα αδειάσματα, συνεχίζει να παραμυθιάζει τους υπουργούς του αλλά και όλους εμάς πως  αν μας φέρουν την ίδια πρόταση, θα πάει το θέμα στη Σύνοδο Κορυφής. Λες κι εκεί οι ισορροπίες και  οι “φιλίες” είναι διαφορετικές και υπέρ της Ελλάδος. Είναι άγνωστο μήπως πως από την εποχή των σπηλαίων, οι καλύτερες φιλίες χαλούσαν μόλις έμπαινε στη μέση το χρήμα και το συμφέρον;

 Και τελικά, ο παραληρηματικός ενθουσιασμός του πρωθυπουργού λίγες ώρες  πριν μας φορτώσει άλλα 4,5 δισ μέτρα και οι κομπασμοί πως τα νέα για το χρέος είναι “too good to be true”  πολύ φοβούμαι πως θα γίνουν  στην πράξη “too bad to be true”.

Και πολύ κακό γιατί δεν χάθηκε μόνο  πολύτιμος χρόνος ( και  με την έννοια ο χρόνος είναι χρήμα) αλλά κυρίως γιατί κλείνουμε μια αξιολόγηση με τεράστια καθυστέρηση με  σκληρότατα μέτρα  που κανείς δεν μας ζητούσε όταν άρχιζαν οι διαπραγματεύσεις της β' αξιολόγησης ένα χρόνο πριν.
Κι αυτό τον τεράστιο λογαριασμό που μας έφεραν  και να θέλουμε, δεν μπορούμε  ούτε να τον παραβλέψουμε  ούτε να τον ξεχάσουμε σε όποιο περιτύλιγμα κι αν μας τον παρουσιάσουν. Και δεν θα αργήσει στιγμή που θα αποδειχθεί εν τοις πράγμασι και η λαϊκή σοφία που λέει πως... όλα εδώ πληρώνονται!