Δημήτρης Παγαδάκης

 Δυστυχώς ακόμη και η ιδιοτελής πρόβλεψη είναι τόσο δύσκολη ώστε ξεπερνάει τις προγνώσεις των επαγγελματιών με το κληρονομικό χάρισμα. Αναπόφευκτα, η μεγαλύτερη παρηγοριά των ανέμπνευστων μετριοτήτων, που υποτίθεται οραματίζονται το μέλλον, είναι το βόλεμα στο παρελθόν.  

Το επιχειρούν ήδη οι τρεις τελευταίοι πολιτικοί προϊστάμενοι του υπουργείου Παιδείας. Λειτουργώντας σαν οπισθοδρομική κομπανία ξεθεμελιώνουν κάθε εκπαιδευτική ρύθμιση που είναι συντονισμένη με τις απαιτήσεις της εποχής και αποδομούν κάθε προσαρμογή της με τις ανάγκες του μέλλοντος.  

Διαλογίζονται ως ζεν μοναχοί με φθαρμένα διανοητικά εργαλεία για την επιστροφή ενός ευαίσθητου δημόσιου χώρου σε ότι πιο παλιομοδίτικο, εξαντλημένο από παθογένειες και συντηρητικό έχει προϋπάρξει. Εκπονούν, επίσης, στο πόδι τη δήθεν θέσπιση νέων νόμων για τη παιδεία με το αναμορφωτικό ζήλο του Κώστα Τσάκωνα στο “Μάθε παιδί μου γράμματα”. 
Και, φυσικά, ευνοούν το δυσβάστακτο γραφειοκρατικό συγκεντρωτισμό και την ασφυκτική  συνάρτηση του χώρου της εκπαίδευσης με μικροπολιτικές και κομματικές λογικές. Παράλληλα, ως  ταχυδακτυλουργοί έκτακτης επικοινωνιακής ανάγκης, ξορκίζουν την άμιλλα, την αξιοκρατία, τη διαφάνεια, την αξιολόγηση, την εξωστρέφεια ενισχύοντας την παιδεία της ήσσονος προσπάθειας.

Αποπειράθηκε να την εκφράσει ο αγλαός φιλόσοφος Μπαλτάς με την εξιδανίκευση της ρετσινιάς εις βάρος της ψυχαναγκαστικά φιλόδοξης αριστείας! Τη δοκίμασε και ο ουδετερόθρησκος ψάλτης  Φίλης σπεύδοντας να τακτοποιήσει τους αιώνιους φοιτητές. Αμφότεροι, όμως, οι μεγαλόπνοοι  αναμορφωτές δεν φτούρησαν στο πόστο. Γιατί η ανεπάρκεια, η προχειρότητα και οι αντισυστημικές αγκυλώσεις τους εμπεριέχουν το κυνισμό και το χάος.  

Ωστόσο στο μοτίβο των ευρύχωρα βολικών μύθων που ενθαρρύνουν την παράδοση της εκπαίδευσης στη  απραξία πορεύεται και ο διάδοχός τους. Ο μυστακοφόρος ακαδημαϊκός Γαβρόγλου, με τη πολύτιμη αρωγή του ξακουστού Ζουράρι, αντλεί επιχειρήματα από τις κρατικιστικές ιδεοληψίες, ακουμπάει στο μασίφ δεκανίκι του λαϊκισμού και περιφέρει δημαγωγικά τις ευαισθησίες ενός αλληλέγγυου δικαιωματισμού.

Υπό την μάλλον διανοητική του έλξη στη ρουτίνα της συμμετοχικής αυταπάτης, επαναφέρει τις   παρατάξεις στα όργανα διοίκησης των ΑΕΙ καθιστώντας υπό ομηρία τις σχολές στις κομματικές μεθοδεύσεις.  Ακόμη, με τις περίπλοκες διατάξεις για το άσυλο κλείνει, το μάτι στις εξωπανεπιστημιακές παραβατικές αγέλες των μπαχαλάκηδων, αφού ήδη πρόλαβε να σχολιάσει και δικαστικές αποφάσεις που αφορούσαν τις καταλήψεις σχολίων.   

Το χειρότερο, επιχείρησε να αποκομίσει νόθους πολιτικούς καρπούς χαϊδεύοντας με παρωχημένη πελατειακότητα τα αυτιά των λουφαδόρων προσδοκούντων. Αβαντάρισε με πιρουέτες τη κυβερνητική αρλούμπα περί κατάργησης των πανελλαδικών εξετάσεων, ένα μόλις μήνα πριν εκκινήσουν οι φετινές εισαγωγικές εξετάσεις για τα ΑΕΙ. 

Κάθε τσαρλατάνικο πείραμα, όμως, προκαλεί οδυνηρά βραχυκυκλώματα- αν όχι εγκαύματα. Ιδίως όταν ο αμφιλεγόμενος εκπαιδευτικός αυτοσχεδιασμός απευθύνεται σε παιδιά που μοχθούν για να σπουδάσουν, ταλαίπωρους γονείς και νοικοκυριά που αιμορραγούν οικονομικά για να τα στηρίξουν. 

Πόσο μάλλον όταν κάθε άτακτος πειραματισμός διαβιβάζεται προς πειθώ των στριμωγμένων  φορολογουμένων που έχουν ξηλωθεί προσφέροντας επί δεκαετίες πόρους σε μια καχεκτική δημόσια παιδεία, η οποία αντί να απογειωθεί προς το μέλλον προσγειώνεται άγαρμπα στο χθες. 
Ενδεχομένως, ο νυν υπουργός Παιδείας να κολακεύεται όταν ο πρωθυπουργός τον παρομοιάζει εμφανισιακά με τον Αϊνστάιν. Κάθε ομοιότητα, ωστόσο δεν σφραγίζει την υστεροφημία του.  Εξάλλου η συνεισφορά του ίδιου στην επιμέλεια μιας ιστορικής μελέτης για τον μεγάλο θεωρητικό φυσικό δεν αρκεί για να παραπέμψει σε ακρότατες συσχετίσεις μεταξύ των δυο ανδρών . 

Θα όφειλε, όμως, ο Έλληνας καθηγητής να γνωρίζει την ρήση του  κορυφαίου διανοητή: “Η καταστροφή δεν είναι τίποτα άλλο παρά αλλαγή μορφής”. Προφανώς, δεν την ενστερνίζεται και επιμένει να υποδύεται ένα προφήτη που προβλέπει το παρελθόν, εξαγγέλλοντας ως φρέσκες τις μπαγιάτικες  εκπαιδευτικές ρυθμίσεις που ίσχυαν πριν 35 χρόνια.