Τρομοκρατία: Κι όμως, έχασα τα λογικά μου...
antipas

Γιάννης Αντύπας

Τρομοκρατία: Κι όμως, έχασα τα λογικά μου...


Ο τελικός Γιουβέντους - Ρεάλ μόλις που είχε τελειώσει όταν έφθασαν στο Κάρντιφ τα μαντάτα για την τρομοκρατική επίθεση στο Λονδίνο.

 Ήταν η ώρα που οι Ιταλοί είχαν αποχωρήσει, οι Ισπανοί πανηγύριζαν ακόμη και όλοι οι υπόλοιποι είχαν πάρει τον δρόμο της επιστροφής για τα πούλμαν και τα αυτοκίνητά τους. 

Έχοντας νιώσει την πικρή γεύση της καθαρής και δίκαιης ήττας, εκείνη την ώρα ήμουν στη γέφυρα που ενώνει το γήπεδο με το μεσαιωνικό κάστρο της πρωτεύουσας της Ουαλίας. Δεν είχα δει ακόμη τα νέα στο κινητό μου, αλλά το χέρι μου πήγε αυτόματα προς την τσέπη που το είχα όταν είδα τους αστυνομικούς, που όλες τις προηγούμενες ώρες ήταν εξαιρετικά φιλικοί, να μας κοιτούν περίεργα.

Ανέκφραστοι. Λογικά θα έπρεπε να χαμογελούν, σκέφτηκα. Τελειώνει και το δικό τους «μαρτύριο». Όλοι Γιουβέντους είναι; Δυστυχώς δεν ήταν Γουβέντους. Απλά είχαν μάθει τις ειδήσεις από τους ασυρμάτους τους. Στα επόμενα βήματα που έκανα διάβαζα ήδη τις πρώτες αναρτήσεις στο protothema.gr.

Κλείσιμο
Φεύγοντας για τον τελικό του champions league όλοι οι φίλοι μου έλεγαν να προσέχω. Μετά τα γεγονότα στο Μάντσεστερ ο φόβος ενός νέου τρομοκρατικού χτυπήματος κυριαρχούσε. Οι τρομοκράτες δεν χτυπούν εκεί που τους περιμένουν, απαντούσα, όχι για να ηρεμήσω τους ανθρώπους που με αγαπάνε, αλλά γιατί το πίστευα και το πιστεύω. 

Οι τρομοκράτες δεν ενδιαφέρονται για το ποδόσφαιρο και τον στίβο. Ο απλός πολίτης τους νοιάζει. Ο πολίτης που πίνει το ποτό του, που χορεύει, που παρακολουθεί μια συναυλία, που κάνει την βόλτα του. Αυτούς τους απλούς πολίτες, τα θύματα των μανιακών δολοφόνων του Λονδίνου, τους «γνώρισα» και εγώ μέσα από τα ρεπορτάζ των ΜΜΕ.

Και από τα πρόσωπα των συμπατριωτών τους, με τους οποίους μοιράστηκα λίγες ώρες από τη ζωή μου. 

Το επόμενο πρωί οι σημαίες στη Μεγάλη Βρετανία κυμάτιζαν μεσίστιες. Ψύχραιμοι, σχεδόν ψυχροί, οι Άγγλοι συνέχιζαν την καθημερινότητά τους. Με μία διαφορά: παντού υπήρχαν ανοιχτές τηλεοράσεις, συντονισμένες οι περισσότερες στο BBC. Αυτές τις οθόνες κοιτούσαν όλοι για λίγα λεπτά, για δευτερόλεπτα έστω.

Η θλίψη στο πρόσωπο της κοπέλας που σέρβιρε τον καφέ ήταν απέραντη. Η αδερφή της ήταν στο Λονδίνο, μου είπε και δεν είχε νέα της. Αμέσως στο μυαλό μου μου ήρθε μία σκηνή: και αν ήμουν εγώ εκεί; Ή, ακόμη χειρότερο, αν ήταν εκεί αγαπημένα μου πρόσωπα; Οι άνθρωποι που αγαπώ περισσότερο και από την ίδα μου τη ζωή;

Πως θα αντιδρούσα; Τι θα έπρεπε να κάνω; Θα μπορούσα να τους προστατέψω;

Σκοτείνιασα. Μαύρες σκέψεις με κατέκλυσαν. Αλλά δεν ήταν φόβος. Ήταν οργή. Ήταν... μίσος. Θάνατος στους τρομοκράτες. Αντίποινα. Αν θέλουν πόλεμο θα πρέπει να τον έχουν. Και οι μουσουλμάνοι που ζουν στην Ευρώπη θα πρέπει και αυτοί να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Αν δεν τους αρέσει ας φύγουν. 

Είχα διαλέξει το στρατόπεδό μου. Με αυτές τις σκέψεις πέρασα τις δύο ώρες της διαδρομής από το Κάρντιφ στο Χίθροου. Εκεί πήρα ένα ανεπανάληπτο μάθημα. Οι μισοί τουλάχιστον από τους εργαζόμενους στο αεροδρόμιο ήταν μουσουλμάνοι. Άνδρες και γυναίκες.Το προσωπικό πολύχρωμο στην κυριολεξία. Αλλά ήταν ο ένας δίπλα στον άλλο.

Γιατί δεν χωρίζει τους ανθρώπους η θρησκεία και το χρώμα. Η βία τους χωρίζει. Η βία την οποία μέχρι εκείνη την ώρα ήθελα και εγώ να υπηρετήσω. Είχα πέσει στην παγίδα τους. Στην περίπτωσή μου οι τρομοκράτες είχαν πετύχει τον στόχο τους.

Αμάρτησα και θα εξομολογηθώ. Οι κυβερνήσεις της Ευρώπης, όμως, θα πρέπει να πάρουν τα μέτρα τους πριν να είναι αργά. Γιατί είναι προφανές ότι η τακτική των τρομοκρατών αποδίδει. Προφανώς δεν θα πρέπει να είμαι ο μόνος που ένιωσα όπως σας περιέγραψα. Λογικά θα υπάρχουν και άλλοι που... έχασαν τα λογικά τους. Έστω και προσωρινά.
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Ειδήσεις Δημοφιλή Σχολιασμένα
ΔΕΙΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Best of Network