Δημήτρης Δανίκας

 Στην Γαλλία. Της   κουλτούρας που οι Γάλλοι  την θεωρούν «βαριά» τους  βιομηχανία. Συμβαίνει  στο  σπουδαιότερο φεστιβάλ της Υφηλίου.  Των Καννών. Συμβαίνει με Πρόεδρο του Jury (Κριτικής Επιτροπής) τον αιρετικό,  τον «διαφορετικό» Πέδρο Αλμοδόβαρ!

Παράδειγμα. Κάτι-είπαν και κόβω τον σβέρκο  μου γι αυτό-κάτι πρέπει να πάρουν και οι Αμερικανοί. Τι; Πάντως όχι βραβείο  β κατηγορίας. Οπως είναι το «Ειδικό» και του «Σεναρίου». Πρέπει να πάρει  βραβείο Α κατηγορίας (Χρυσός Φοίνικας, το μεγάλο βραβείο και    το βραβείο  σκηνοθεσίας). Κάπως έτσι κατέληξαν   στην ταινία της Σοφίας Κόπολα. Ονομα βαρύ. Εκ του  διάσημου πατρός της. Ετσι  η  Σοφούλα  βρέθηκε στους νικητές. Με  την πιο μέτρια  σκηνοθεσία. Την πρώτη ώρα με   ατελείωτα  χασμουρητά. Μπροστά της καλύτερος, στην  σκηνοθεσία, ο Γιωργος Λάνθιμος, ο  Σουηδός Ρούμεπν Εστλουντ, οι  δύο Ρώσοι, οι   Συριοεβραίοι και αμερικανοί  αδερφοί Σαφντί. Που  η παραγωγή της ταινίας τους  έγινε από Πάρι Κασιδιάρη και Νεκτάριο  Ντούγκα. Και πολλοί άλλοι. Ασχετο  το βραβείο σκηνοθεσίας στην Κόπολα. Ολοι   το είδανε. Ολοι το κατάλαβαν. Ακόμα και τα νήπια!

Αλλο παράδειγμα; Κάτι πολύ μεγάλο έπρεπε να πάρουν οι Γάλλοι. Οι οποίοι μετείχαν μετέσσερις (στις δεκαεννιά)  ταινίες.  Επομένως το μεγάλο βραβείο  στον Ρομπίν Καμπιγιό. Πάρε να  χεις. Ετσι  υποβαθμίστηκε  ο καλύτερος  Ρώσος Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ. Ολοι,κριτικοί και κοινό,  βαθμολογούσαν πρώτον τον Ρώσο. Πρώτος στην κούρσα  των «αστεριών». Τελικά έφυγε με το δευτεροκλασάτο «ειδικό βραβείο». Ετσι τον «ξεμπερδέψανε»

Παράδειγμα; Η περιφρόνηση   προς τις δύο Ρωσικές συμμετοχές. Η  σκηνοθεσία του  Ουκρανού Σεργκέι Λόζνιτσα  είναι  σεμινάριο κινηματογραφικής αισθητικής. Μπροστά του η Σοφία Κόπολα  μοιάζει με πρωτοετή σπουδαστή  της Σχολής Σταυράκου. Ετσι ακριβώς. Οταν δείτε τις ταινίες θα με θυμηθείτε!

Παράδειγμα; Το μισό  βραβείο  σεναρίου στον  Γιώργο Λάνθιμο. Μα η δύναμή του είναι η σκηνοθεσία. Το εικαστικό μέρος. Και  η  εξαιρετική  φωτογραφία του Θύμιου Μπακατάκη. Επειδή, προφανώς  βγήκαν «μαχαίρια». Επειδή  η ταινία  δίχασε τα μέλη της Επιτροπής. Και επειδή έπρεπε να βρουν  λύση και  οι αντιμαχόμενες πλευρές να ομονοήσουν,  γι αυτό  έδωσαν στην  ταινία το μισό του σεναρίου. Γι αυτό!

Παράδειγμα; Το επινοημένο βραβείο «για τα 70 χρόνια  του φεστιβάλ  των Καννών»  που  δόθηκε στη Νικόλ Κίντμαν. Το επετειακό  βραβείο.  Επρεπε η Νικόλ να πάρει κάτι. Αφού το όνομά  της φιγουράριζε σε  τρεις  ταινίες. Εκ των οποίων οι δύο  συμμετείχαν και διαγωνίζονταν   στα βραβεία. Η  πρώτη  ήταν  του Λάνθιμου, η δεύτερη της  Σοφίας Κόπολα. Ομως η ερμηνεία-και στις  δύο περιπτώσεις-ήταν «μηχανική» Καθ υπόδειξη  των δύο σκηνοθετών.  Γιατί η ίδια έχει αποδείξει   την υποκριτική της ικανότητα στις «Ωρες».  Ερμηνεία που της χάρισε το Οσκαρ. Και το χειρότερο για την Κίντμαν;  Οτι την τελευταία στιγμή, δηλαδή την Παρασκευή, τελευταία ημέρα προβολών, εμφανίστηκε, από το πουθενά και   καθήλωσε η  δραματική  ερμηνεία της Γερμανίδας Νταιάν  Κρούγκερ.  Στο  αντιναζιστικό δράμα του Φατίχ Ακίν!

Τα  μέλη της Κριτικής Επιτροπής ήταν αδύνατο να  την προσπεράσουν. Η Κρούγκερ είχε  πάρει  το  βραβείο ερμηνείας από τα αποδυτήρια. Ετσι  ακριβώς.  Αρα έπρεπε να επινοήσουν   βραβείο επετειακό. Γι αυτό  η Νικόλ  Κίντμαν  δεν προσήλθε στην  τελετή. Το θεώρησε προσβλητικό. Τι είμαι; Γριά; Απόμαχος; Για να μου δίνουν  βραβείο  επετειακό των εβδομήντα  χρόνων; Πολύ σωστά!

Αλλο παράδειγμα; Μα φυσικά το βραβείο ανδρικής ερμηνείας στον Χοακίν Φίνιξ. Που  σχεδόν σε όλη την διάρκεια της ταινίας κυκλοφορεί με σφυρί και κοπανάει ανθρώπινα  κεφάλια!

Με τούτα και με τ άλλα εξαιρετικός  διπλωμάτης ο  Πέδρο  Αλμοδόβαρ. Οι ανησυχίες του, ο σαρκασμός του και η διαφορετικότητά του πήγαν περίπατο.  Διπλωματία ναί. Καλλιτεχνκά κριτήρια άντε  γεια. Τα βραβεία εξυπηρετούν σκοπιμότητες. Και καθόλου τα   κινηματογραφικά επιτεύγματα. Πέδρο «μας κατάλαβαν» και τα μικρά παιδιά!