Κώστας Τσαούσης

Στα γραφεία αυτής της προσωρινής έδρας βγήκε το οικονομικό ένθετο της εφημερίδας με κύριο χαρακτηριστικό καινοτομίας το χρώμα των σελίδων του. Ηταν αρχές καλοκαιριού του 1989 όταν η αγορά -που άρχιζε να βρίσκει τον βηματισμό της στη νέα εποχή των ιδιωτικοποιήσεων και του Χρηματιστηρίου- υποδεχόταν το «φρέσκο πράμα», τις σομόν σελίδες. Στη Σταδίου 5 οι σομόν της «Οικονομικής Καθημερινής» υποδέχθηκαν και τους νέους συναδέλφους, τον Τάσο Καραμήτσο και τον Μπάμπη Παπαδημητρίου, που ήρθαν να ενισχύσουν την ομάδα (Γιάννης Κοτόφωλος, Γρηγόρης Νικολόπουλος, Αλέξανδρος Κασιμάτης κ.ά.). 

Σε αυτά τα γραφεία οι παλιοί και οι νέοι της «Οικονομικής Καθημερινής» υποδέχθηκαν κάποια στιγμή και τον θεόρατο Μπορίς Γιέλτσιν, τον δημοφιλή μετασοβιετικό ηγέτη. 

Προτού φτάσουμε, όμως, στα της υποδοχής μια μικρή παράκαμψη στην αφήγηση. Η ομάδα των συντακτών της «Οικονομικής Καθημερινής» ήταν από τους στυλοβάτες της στήλης -που η έκτασή της έφτασε να καταλάβει και ολόκληρη την τελευταία σελίδα- με τα παραπολιτικά σημειώματα και σχόλια. Η στήλη είχε επιτυχία για δύο λόγους. Ο πρώτος είχε να κάνει με τη χρήση ψευδώνυμων. Ο κάθε συντάκτης είχε το δικό του, το οποίο πέραν όλων των άλλων έδινε την άνεση της ελευθερίας απέναντι στις πηγές (συνήθως κυβερνητικές…). Ο δεύτερος είχε πολύ πιο πρακτικό χαρακτήρα: τα παραπολιτικά είχαν μια έξτρα καλοπληρωμένη αμοιβή - που για αρκετούς συναδέλφους ήταν ένα δεύτερο μηνιάτικο. Ηταν το μπόνους από τον κύριο Αριστείδη - και μάλιστα σε ρευστό που μετριόταν στην ώρα του. 
Το δικό μου ψευδώνυμο ήταν Πολ Ποτ - τώρα γιατί είχα επιλέξει αναφορά στον αιμοσταγή Καμποτζιανό κομμουνιστή ηγέτη δεν θυμάμαι όσο και αν το προσπαθώ. 

Το ψευδώνυμο είχε κάνει εντύπωση και στον κύριο Αριστείδη που, όποτε τύχαινε να συναντηθούμε στο ασανσέρ ή στην είσοδο των γραφείων, ρωτούσε: «Τι κάνει ο Πολ Ποτ;». Μάλιστα, με είχε προτρέψει να συστηθώ με το ψευδώνυμό μου στον Γιέλτσιν. 

Πάντως, την ημέρα που ο πολύς Γιέλτσιν πέρασε από μπροστά μου δεν πρόλαβα καν να σκεφτώ το οτιδήποτε. 

Απλώς έμεινα ακίνητος πίσω από το στενό γραφείο να τον κοιτώ!