Δημήτρης Δανίκας

Ομως “ακρίδα”  όχι μόνο  ο Τσίπρας. “Ακρίδες” και  άπαντες οι  κυβερνήτες. Ολων  των  κυβερνητικών παρατάξεων.  “Ακρίδα” και ο  κρατικοδίαιτος καπιταλισμός. “Ακρίδα”  οι   φρούδες ελπίδες. “Ακρίδα”  το    σύστημα το πελατειακό. “Ακρίδα” όμως και μέρος της  κοινωνίας. “Ακρίδα”  η   φοροκλοπή. “Ακρίδα” το αχαλίνωτο,  δανεικό,  χρήμα. “Ακρίδα”  η παροιμιώδης νεοελληνική λογική “ότι  φάμε ότι πιούμε και ότι αρπάξει ο….”

Τα  έγραφα και  χτες. Και μονότονα τα επαναλαμβάνω διαρκώς. Πρώτο  απ όλα  η Βουλή έχει μετατραπεί σ ένα απέραντο “Δελφινάριο”.  Και ακόμα πιο  κάτω.  Γιατί πόσο απέχουν οι “δημοκρατικοί” λεκτικοί   διαπληκτισμοί  από  το “σπρώξιμο”  του Δένδια από τον Κασιδιάρη;

“Δεν  φοράς παντελόνια” ο ένας. “Εσύ  δεν φοράς παντελόνια” ο άλλος. “Είσαι  ανθρωπάκι”.  “Εσύ είσαι   ανθρωπάκι” Και πάει λέγοντας. Προς τι όλος αυτός ο ορυμαγδός; Ολο αυτό το  ξεκατίνιασμα; Ολο αυτό το  επίπεδο καφενείου και πρέφας; Μα φυσικά  για την  εξουσία. Να  φύγεις εσύ  να έρθω  εγώ!

Γιατί όλοι, παντελονάτοι και μη, γνωρίζουν  ότι  η Σωρρακώσταινα  δεν  ήταν έτοιμη  να μπει  και να σουλατσάρει στα σαλόνια της ευρωζώνης. Εν μια νυκτί ο αραμπάς έγινε Mercedes Benz !

Γιατί  ουδείς πρωθυπουργός  ανέλαβε την ιστορική  ευθύνη  να μετασχηματίσει  την  χώρα. Ποιες μεταρρυθμίσεις και κουραφέξαλα! Ασε  καλύτερα. Τίποτα δεν άλλαξε. Και όλοι μαζί έριξαν   την  ψαρόβρακα στην  ξέρα  των  δανειστών!

Και  το ερώτημα  απλό. Αφού όλοι  είναι οπαδοί  του   ευρωπαικού  τόξου και αφού  μονόδρομος η ευρωζώνη, τότε  τι ακριβώς είναι αυτό  το κεφαλαιώδες, το  σπουδαίο, το  αδιαπραγμάτευτο, το  τρομερό  που  τους  χωρίζει;  Μα φυσικά  η  καρέκλα!

Να μην  τα επαναλαμβάνω. Η πραγματικότητα είναι  εφιαλτική. Η  φτωχοποίηση  μαζική. Κι όμως εκεί! Στο υβρεολόγιο. Στον κατινισμό.  Σον   χουλιγκανισμό. Οπως  ακριβώς στις ποδοσφαιρικές συναντήσεις. Γάλαζιοι, πράσινοι και ροζ έχουν μετατρέψει το    κεφάλι της  χώρας σε τόπι ποδοσφαιρικό!
Να πω και κάτι ακόμα  πιο  χαρακτηριστικό; Ωραία με  το  τέταρτο Μνημόνιο εξανεμίζεται  εντελώς κάθε αριστερό, ηθικό πλεονέκτημα. Με   αυτά τα μέτρα,  εξισώνονται οι Συριζαίοι με τους  Νεοδημοκράτες και  τους πράσινους «σοσιαλδημοκράτες». Με όλα  όσα  έχουν υπογράψει,  ψηφίσει και  εφαρμόσει, στο ίδιο   «γήπεδο» κι αυτοί όπως οι προηγούμενο κυβερνητικοί!

Αφού λοιπόν όλοι  τον ίδιο  μονόδρομο ακολουθούν. Αφού όλοι  τους δανειστές  προσκυνούν. Αφού ο ένας  τον άλλο αντιγράφει. Αφού ελάχιστες  οι  διαφορές. Τότε γιατί δεν ομονούν;  Γιατί τις ενδοοικογενειακές «έριδες»  δεν  προσπερνούν; Γιατί τόσο μίσος, τόσο πάθος και τόση εμπάθεια; Για  την  Ελλάδα;  Για την πατρίδα; Για την σωτηρία; Για το μέλλον  των παιδιών; Για την   ψυχή των  φτωχών; 

Τίποτα  απ  όλα αυτά. Για  ένα  και μοναδικό σκοπό. Οπως συνέβαινε  στο παρελθόν. Οπως στον  αγώνα τον  απελευθερωτικό. Για την  εξουσία. Πατρίδα  είναι το Κόμμα. Και το Κόμμα είναι ο  Αρχηγός. Μπορεί «ξεβράκωτος»  όπως η  χώρα. Μπορεί «θυρωρός» και «διαχειριστής»  των δανειστών. Ομως όλα κι όλα αυτός  είναι ο αρχηγός. Ολα  τ άλλα  είναι λόγια  για  να  σκοτώνονται μεταξύ τους  τα χαιβάνια!