Γιάννης Αντύπας

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν έπαψε να είναι. Όμως, η αύξηση του πληθυσμού (έστω και αν η Ελλάδα αποτελεί εξαίρεση) και τα μεταναστευτικά ρεύματα που προκαλούνται, οι πόλεμοι και οι εθνοτικές- θρησκευτικές συγκρούσεις, η επέλαση της τεχνολογίας που αφήνει πίσω της εκατομμύρια ανέργων και οι σκληρές δημοσιονομικές πολιτικές που καταπιέζουν το αίσθημα δημιουργίας των πολιτών οδηγούν σε έναν πραγματικό... υγροβιότοπο για τα πιο αρρωστημένα μυαλά. Που βρίσκουν πεδίο έκφρασης στις αρρωστημένες κοινωνίες.

Εϊμαστε μπροστά σε έναν νέο Μεσαίωνα; Θα γίνει όλος ο κόσμος όλος μια κακόφημη γειτονιά; Δύσκολο να απαντηθούν τα ερωτήματα αυτά. Και δεν είναι αυτός ο σκοπός του άρθρου. Σκοπός του άρθρου είναι να αναδείξει την ατομική ευθύνη του καθενός μας ώστε να μη φθάσουμε εκεί. Να μη χρειαστεί ποτέ να απαντήσουμε στα ερωτήματα, ή, το χειρότερο, να ζήσουμε με αυτά.

Γιατί, όταν συλλογικά αποδεχόμαστε κατ' επανάληψη τα ψέματα και την απάτη έχουμε ευθύνη για τον κόσμο στον οποίο μας οδηγούν οι εκφραστές τους. Όταν δείχνουμε την προτίμησή μας στα fake news, απλά και μόνο επειδή ρίχνουν τις ευθύνες στους άλλους, έχουμε ευθύνη για τις τάσεις που προκαλούν. Όταν ευχόμαστε να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, αντί να κοιτάξουμε πως θα αγοράσουμε και εμείς μία, έχουμε ευθύνη για την φτώχεια που επεκτείνεται.

Κυρίες και κύριοι δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Ούτε για τα κοινωνικά φαινόμενα, ούτε και για τα ατομικά εγκλήματα. Για τα εγκλήματα της διπλανής πόρτας δεν φταίνε μόνο οι άλλοι, δεν φταίνε μόνο τα κακά της μοίρας μας ή τα δεινά της εποχής μας, φταίμε και εμείς. Δημιουργούμε με τις πράξεις μας και τη ψήφο μας το κατάλληλο περιβάλλον για να αγριέψουν ξανά τα πράγματα.

Επειδή αποστρέφουμε το βλέμμα μας για να μην μπλέξουμε. Παρότι η μύτη μας πιάνει τη δυσοσμία, περνάμε γρήγορα μπροστά από ημιυπόγεια σαν του 52χρονου κοιτώντας προς την άλλη κατεύθυνση.

Επειδή δεν θέλουμε να θίξουμε έναν γνωστό μας ή έναν συνάδελφό μας. Ποιος δεν θυμάται την περίπτωση Γιακουμάκη; Ποιος δεν θυμάται τον μικρό Άλεξ;

Επειδή προτιμούμε όσους μας υπόσχονται παραδείσους και μας βάζουν να ζήσουμε στην κόλαση των μονοδρόμων τους. Εδώ νομίζω πως τα παραδείγματα είναι περιττά.

Προφανώς και δεν φταίμε για τα ψυχιατρικά προβλήματα του καθενός. Για την ροπή κάποιων ατόμων προς την παραβατικότητα. Αλλά, έχουμε ευθύνη για την κοινωνία στην οποία συμβάλλουμε με τις πράξεις μας. Για την κοινωνία που ανέχεται τέτοια φαινόμενα, μέχρι που οι γείτονες πέτουν από τα σύννεφα. Τον καρκίνο τον νικά η πρόληψη. Και εμείς πρέπει να μάθουμε να δρούμε προληπτικά. Για όλους και για τους διπλανούς μας. Γιατί μπορεί κάποτε να είναι το δικό μας επειδή εκείνο που θα πέσει θύμα ενός αρρωστημένου ανθρώπου.  

Ο 52χρονος της Δάφνης λέει πως δεν βλέπει. Εμείς;