Μηνάς Τσαμόπουλος

Οι αθλητές που ασχολούνται με αυτά δεν απολαμβάνουν, στο βαθμό που τους πρέπει, την αναγνωρισιμότητα του φίλαθλου κόσμου. Παλεύουν μόνοι τους, κάτω από αντίξοες συνθήκες που λόγω οικονομικής κρίσης έχουν γίνει στις ημέρες μας ακραίες.

Λίτρα ιδρώτα, αγωνίες που σου σφίγγουν το στομάχι, τραυματισμοί, αναποδιές, έλλειψη υποδομών και χρημάτων για σωστές προετοιμασίες, χαμένα όνειρα από μία άτυχη στιγμή, εσωτερικές αντιπαλότητες που δεν  αφορούν τους αθλητές άμεσα αλλά τους πλήττουν δια της αντανακλάσεως, όλα αυτά για ένα μονόστηλο. Για αυτό και είναι άξιοι θαυμασμού.

Δεν θα ξεχάσω δύο από  τα «παιδιά» αυτά  που η σκληρή δουλειά,  το πείσμα τους και οι ξεκάθαροι στόχοι που είχαν και έχουν στη ζωή τους, τούς  έφεραν κάποια στιγμή στην «κορυφή του Ολύμπου». Μου είχαν πει-δεν θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί θα τα «φωτογραφίσω» και δεν το θέλω:

1)     «Μετά την μεγάλη μου διάκριση έπαιζε το όνομά μου παντού. Είχα το μέλλον μπροστά μου, είχα χρόνια γόνιμα αθλητικά. Τότε τσακώθηκε ο προπονητής μου με την ομοσπονδία. Το αποτέλεσμα ήταν να πηγαίνω σε αγώνες του εξωτερικού και να κερδίζω ενώ στα πανελλήνια πρωταθλήματα δεν έβγαινα ούτε τρίτος. Σταμάτησα τον πρωταθλητισμό. Δεν άντεξα. Και το «ωραίο» ξέρεις ποιο είναι; Μετά, αφού σταμάτησα,  τα βρήκαν ο προπονητής μου με τους παράγοντες και όλα μέλι-γάλα!!!»

2)      «Μου χρωστάνε οδοιπορικά. Δεν μπορώ να πάω προετοιμασία. Τα δικαιούμαι τα χρήματα, με χαρτιά επίσημα.» Στην ερώτηση γιατί δεν πήγαινε να τα διεκδικήσει η απάντηση ήταν κοφτή και ωμή σαν την πραγματικότητα: «Που να μπλέκω τώρα. Θα μου  καταστρέψουν την καριέρα.»

Μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια αυτά, και πολλά ακόμα, κάθε φορά που βλέπω τα ΜΜΕ να  αποθεώνουν και να τρέχουν όλοι δίπλα στα «παιδιά» για να   «κλέψουν» λίγο από τη δόξα τους χωρίς να το δικαιούνται. 

Αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Υπάρχει και άλλη.  Αθλητές οι οποίοι  από την επικοινωνιακή απομόνωση που βρίσκονταν πήγαν στην άλλη άκρη.  Στην υπερβολή της προβολής. Όσο  εγκρατείς και αν είναι, κάπου σπάνε, άλλοι σε μικρότερο και άλλοι σε μεγαλύτερο βαθμό. Κάποιοι καβαλάνε και το καλάμι και αρχίζουν να περπατάνε με το δεξί χέρι μέσα από την αριστερή πλευρά του σακακιού. Είναι δύσκολο να διαχειριστείς μία τέτοια κατάσταση, αφού έχεις μάθει να ζεις στο «περιθώριο», στα μονόστηλα.

Τους αποθεώνουν, τους  «τάζουν λαγούς με πετραχήλια», κάνουν μεγαλύτερα όνειρα και κάπου το χάνουν. Τους πιάνει άγχος να κεφαλαιοποιήσουν τη δόξα  τους, να βγάλουν χρήματα για να συνεχίσουν να πρωταγωνιστούν και να αλλάξουν τον τρόπο που ζούσαν στην ιδιωτική τους ζωή. Παλιά που το χρήμα έρεε όντως  κάνανε περιουσίες ή έστω βολεύτηκαν.  Βέβαια τώρα…  «τέρμα τα δίφραγκα».

Τα φώτα σβήνουν. Οι χορηγοί απομακρύνονται    μαζί και ο ενθουσιασμός του περίγυρού τους. Και  κάπου εκεί φθάνουν στο  κρίσιμο σημείο. Σε ένα μεγάλο σταυροδρόμι.  Οι πιο εγκρατείς, «προσγειώνονται» και κοιτάνε πάλι τη…δουλειά τους.

Υπάρχουν όμως και άλλοι που αρνούνται να δουν την πραγματικότητα και με φουσκωμένα  μυαλά  τολμούν το άλμα στο κενό. Αν έχουν προνοήσει να φορέσουν αλεξίπτωτο έχει καλώς.  Αν όχι….     

ΥΓ: Υπάρχει το ρητό που λένε στην Κρήτη. «Να χαιρετάς τους πεζούς όταν καβαλικεύεις γιατί θα τους συναντήσεις όταν θα ξεπεζεύεις….»

ΥΓ2: Κάποιες φορές  η μεγάλη προβολή ενός «μικρού» αθλήματος, λόγω μίας σημαντικής  επιτυχίας, το «φωτίζει», το φέρνει στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντος και κάποιους από εκείνους που ασχολούνται με αυτό,  ίσως και να τους λούζει κρύος ιδρώτας αφού έχουν μάθει να κινούνται σε λιγότερα φωτεινά μέρη, το πιθανότερο γιατί πάσχουν από…  φωτοφοβία. Παραβιάζεται από τα ΜΜΕ ο «μικρόκοσμος» που έχει δημιουργηθεί γύρω από το άθλημα. Και εκεί είναι που εφαρμόζεται  από τους  υπερασπιστές  του «μικρόκοσμου»  το σύστημα «ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω…»