Βασ. Αναστασόπουλος

Και αν από τον κ. Τσίπρα το περιμέναμε, λίγο-πολύ, να επιμένει για παράδειγμα στο αφήγημα «ούτε ένα ευρώ λιτότητας», μολονότι το σενάριο η Ελλάδα να μην πιάσει τους στόχους του προγράμματος και να υποχρεωθεί να εφαρμόσει νωρίτερα τα μέτρα του 2019-2020 είναι πολύ πιθανό, ο κ. Μητσοτάκης είναι αλήθεια ότι μας αιφνιδίασε.

Παρακολουθώντας την συνέντευξή του στον Alpha το βράδυ της περασμένης Τετάρτης, αλλά και βλέποντάς τον, στη συνέχεια, να παραθέτει αναλυτικά στο Twitter την πρότασή του προς την κυβέρνηση για την επιστροφή μέρους του πρωτογενούς πλεονάσματος από τώρα -και όχι με τα αντίμετρα του 2019-, διαπιστώσαμε ότι ο πρόεδρος της ΝΔ έχει όντως... σχέδιο, αν και υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια: αυτό βασίζεται στο πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο πέτυχε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μέσα από επώδυνες, φορολογικές και άλλες, μεταρρυθμίσεις. Μεταρρυθμίσεις, ωστόσο, τις οποίες ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης επανειλημμένα αμφισβητεί και διατείνεται ότι ο ίδιος θα τις έκανε ταχύτερα και... καλύτερα! 

Σημειώστε, δε, και τούτο: το πρωί της ίδιας ημέρας, στη Βουλή, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ καλούσε τον υπουργό Οικονομικών να παραιτηθεί. Λίγες ώρες αργότερα, από τηλεοπτικού άμβωνος, ο πρόεδρος της ΝΔ ζητούσε να επιστραφεί στην κοινωνία ένα μέρος του πλεονάσματος που, με τον α', β' ή γ' τρόπο, πέτυχε ο... Τσακαλώτος! Εάν δεν είναι αυτός ο ορισμός της διγλωσσίας, τότε δεν ξέρω τι μπορεί να είναι...

Πάμε παρακάτω: ο κ. Μητσοτάκης ζητά, πιο συγκεκριμένα, να επιστραφεί στους πολίτες το 0,5% του πλεονάσματος, δηλαδή 865 εκατομμύρια ευρώ. Αναλυτικότερα, καλεί τον πρωθυπουργό να χρηματοδοτήσει τις αναγκαίες θέσεις, ώστε κανένα παιδί προσχολικής ηλικίας να μην μείνει εκτός βρεφονηπιακού σταθμού -μέτρο που κοστίζει, σύμφωνα με τον ίδιο, 180 εκατομμύρια ευρώ. Ο πρόεδρος της ΝΔ ζητά ακόμη από τον Αλέξη Τσίπρα να μειώσει από φέτος τον ΕΝΦΙΑ κατά 20%, με κόστος 530 εκατομμύρια ευρώ, να επαναφέρει τον ΦΠΑ στα αγροτικά εφόδια στο 13% από 24% που είναι σήμερα, με κόστος 100 εκατομμύρια ευρώ και, τέλος, να καταργήσει τον φόρο στο κρασί, με κόστος 55 εκατομμύρια ευρώ.

Καλά είναι όλα αυτά, ουδείς αντιλέγει… Εύλογα, ωστόσο, προκύπτει το ερώτημα: πού ήταν ο κ. Μητσοτάκης πριν από λίγους μόλις μήνες, όταν το κόμμα του καταψήφιζε στη Βουλή το έκτακτο επίδομα («13η σύνταξη» το είπαν τότε) της κυβέρνησης προς τους χαμηλοσυνταξιούχους, ύψους 620 εκατ. ευρώ; Βρισκόταν στην πλευρά εκείνων που μιλούσαν για εμπαιγμό (και όντως έτσι είναι, αν αναλογιστούμε πόσες περικοπές έχουν υποστεί οι συνταξιούχοι στα χρόνια των Μνημονίων -και δη, από την κυβέρνηση Τσίπρα) και προεξοφλούσαν ότι οι δανειστές δεν θα επέτρεπαν την διανομή του ποσού αυτού! Φευ… Μπορεί να «κλώτσησαν» στην αρχή και να ανάγκασαν την κυβέρνηση να δεσμευτεί εγγράφως ότι δεν θα το ξανακάνει, δίχως προηγουμένως να τους συμβουλευθεί, ωστόσο εν τέλει οι εταίροι δεν εμπόδισαν την διανομή του ποσού αυτού.

Εκ των υστέρων, λοιπόν, ο κ. Μητσοτάκης επιχειρεί να φανεί… κουβαρντάς, με τα λεφτά  των άλλων (θυμίζοντας ίσως και την ταινία «Other People’s Money» του 1991, με τον Ντάνι ΝτεΒίτο και τον Γκρέγκορι Πεκ). «Ρισκάρει» έτσι να κατηγορηθεί ότι... λαϊκίζει επικίνδυνα, μολονότι είναι αυτό ακριβώς που, από την πρώτη στιγμή της ανάδειξής του στην ηγεσία της ΝΔ, διατείνεται και δεσμεύεται δεξιά -και αριστερά και κεντρώα- ότι δεν θα κάνει ποτέ, ενώπιον των ψηφοφόρων. 

Υπάρχει, δε, και μια ακόμα παράμετρος, στην οποία ίσως αξίζει να σταθούμε. Νομίζω ότι εύκολα θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε στο εξής: το πλεόνασμα που πέτυχε η κυβέρνηση το 2016 είναι «ματωμένο», καθώς βασίστηκε κατά κύριο λόγο στην φορολογική «αφαίμαξη» των πολιτών. Εάν λοιπόν ο πρόεδρος της ΝΔ ζητά την διανομή, στην κοινωνία, ενός μέρους του πλεονάσματος αυτού, σημαίνει ότι αποδέχεται και τον τρόπο με τον οποίο αυτό επιτεύχθηκε. Πού είναι, στην περίπτωση αυτή, το διαφορετικό «μείγμα» πολιτικής, το οποίο ευαγγελίζεται;

Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ανοίγει και μέτωπο αντιπαράθεσης με τον Ιβάν Σαββίδη (και με τη... μισή βόρεια Ελλάδα, καθώς φαίνεται). Δύο «αυτογκόλ» σε μία εβδομάδα είναι μάλλον πολλά...

ΥΓ: Για παν ενδεχόμενο, οφείλω να διευκρινίσω ότι δεν έχω μείνει ποτέ στο Αιγάλεω...