Χρ. Ι. Στεφανάδης

Η διαδικασία αυτή χρησιμοποιείται για ερευνητικούς σκοπούς, και συγκεκριμένα σε κλινικές μελέτες  με στόχο την διερεύνηση θεραπευτικής δράσεως διαφόρων νέων φαρμακευτικών ουσιών. Στις μελέτες αυτές, χορηγείται στην μια ομάδα των ασθενών το εικονικό αδρανές «φάρμακο»,ενώ στην άλλη ομάδα, δίδεται το δραστικό φάρμακο που είναι υπό δοκιμή.  Μια τέτοια παρέμβαση μπορεί να κάνει τον ασθενή που του χορηγείται η αδρανής ουσία, να πιστέψει ότιτο πλασματικό φάρμακο είναι πράγματι θεραπευτικό, και με μηχανισμούς αυθυποβολής να αισθανθεί ότι η κατάστασή του έχει βελτιωθεί…

Εκτός όμως από την ιατρική έρευνα, με την ευρεία έννοια, εικονικά φάρμακα χρησιμοποιούνται και εκτός ιατρικής πρακτικής και δεοντολογίας, από επιτήδειους που εκμεταλλεύονται τον πόνο, την αγωνία και την απελπισία ασθενών με δυσίατα ή ανίατα νοσήματα . Εκτός από πάρα πολλές  μεμονωμένες περιπτώσεις, τέτοια φαινόμενα πλασματικών «θεραπειών» και «θεραπευτών»  έχουν απασχολήσει και συνεχώς απασχολούν τις κοινωνίες. Ένα κραυγαλέο παράδειγμα στην χώρα μας ήταν το νερό του Καματερού, που θεράπευε τον καρκίνο, και έφτασε να διανέμεται με βυτιοφόρα αυτοκίνητα στις Αθηναϊκές συνοικίες, πριν από  λίγες δεκαετίες… Άλλα παραδείγματα είναι οι σκορπιοί της Κούβας, που θεραπεύουν και αυτοί τον καρκίνο, οι φιλιπινέζοιθαυματουργοί θεραπευτές που χειρουργούσαν κατά υπερφυσικό τρόπο και θεράπευαν τα πάντα…

Το διαχρονικό αυτό φαινόμενο, δηλαδή η άρνηση πολλών ανθρώπων να δεχτούν  την πραγματικότητα (δυσίατο ή ανίατο νόσημα) ώστε να ακολουθήσουν  την ενδεδειγμένη θεραπεία που η ιατρική επιστήμη συστήνει , αλλά να καταφεύγουν  σε εικονικές αλλά αναποτελεσματικές και αντιεπιστημονικές «θεραπείες», εκτός από τον χώρο της ιατρικής, συμβαίνει δυστυχώς και γενικότερα…

Στην κοινωνική ζωή, να επιζητούν πολλοί την αναγνωρισιμότητα, όχι κατακτώντας αυτήν σταδιακά με προσπάθεια και απόδοση, αλλά με πλάγια , πολλές φορές εύκολα αλλά αμφιλεγόμενα μέσα…

Στην οικονομική ζωή, να αναζητούν πολλοί τον εύκολοπλουτισμό, χωρίς επίπονη προσπάθεια, αλλά χρησιμοποιώντας ανορθόδοξους τρόπους,που πολλές φορές αγγίζουν τον ποινικό νόμο…

Στην πολιτική ζωή, να επιζητούν πολλοί με πάθος την αναγνωρισιμότητα και την άνοδοστην εξουσία, χρησιμοποιώντας  ανορθόδοξα μέσα…Προσκολλημένοι ,όχι στον αληθινό και ειλικρινή λόγο, αλλά σε υποσχέσεις που αντικειμενικά από το αποτέλεσμα είναι ψευδείς..Διχάζοντας τον λαό με αναμόχλευση τραυματικών γεγονότων από το παρελθόν… Ευτελίζοντας τους πολιτικούς αντιπάλους τους με αναπόδεικτες κατηγορίες… 
Το φαινόμενο αυτό, στην πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια, το βιώνουμε  έντονα, όσο ποτέ άλλοτε.

Σε μια χρεοκοπημένη χώρα, το κυβερνόν πολιτικό σύστημα τι κάνει ;
 Αντί να επιζητήσει την συναίνεση, την ομόνοια και την ομοψυχία των πολιτικών δυνάμεων και των πολιτών, διχάζει..

Αντί να συντηρήσει την σπίθα της ελπίδας για καλύτερο μέλλον, και να μιλήσει στον λαό με την γλώσσα της αλήθειας, παραπλανεί…

Να μιλήσει με την γλώσσα της αλήθειας ,όσο σκληρή και αν είναι αυτή, στον άνεργο που πηγαίνει στα συσσίτια για να ξεγελάσει την πείνα του , στον επαγγελματία που οι κόποι της ζωής του κατέρρευσαν, στον επιστήμονα που ακόμα και σε μεγάλη ηλικία ζητάει οικονομική διέξοδο στο εξωτερικό, στον εργάτη που η επιχείρηση που δουλεύει κινδυνεύει με λουκέτο, στον αγρότη που βλέπει τα προϊόντα του αδιάθετα…

Δηλαδή, με άλλα λόγια, το κυβερνόν πολιτικό σύστημα , μοιράζει στον λαό ένα εικονικό φάρμακο. Ένα φάρμακο, που μπορεί να είναι εύληπτο, αλλά δεν είναι αποτελεσματικό και δεν φαίνεται να αποτελεί διέξοδο στο οικονομικό αδιέξοδο της πατρίδας μας. Ένα εικονικό φάρμακο, πού τα συστατικά του είναι το ταξικό μίσος, η πολιτική ακραία αντιπαράθεση, η παρελθοντολογία, οι ιδεολογικές αγκυλώσεις και η παραπλάνηση . Ένα εικονικό φάρμακο, που δεν μπορεί να θεραπεύσει την αντιπαραγωγικότητα, το κυνήγι της μικρής ή της καθόλου προσπάθειας και του εύκολου πλουτισμού…
 
…Η Επιτροπή Επιστήμης και Τεχνολογίας της Βουλής των Κοινοτήτων της Αγγλίας, αναφέρει ότι: «... η συνταγογράφηση εικονικών σκευασμάτων ... συνήθως βασίζεται σε κάποιο βαθμό εξαπάτησης του ασθενούς» και «συνταγογράφηση εικονικών σκευασμάτων είναι κακή ή και επιβλαβής ιατρική πρακτική. Οι επιδράσεις τους είναι αναξιόπιστες και απρόβλεπτες και δεν μπορούν να αποτελούν τη μόνη βάση για οποιαδήποτε θεραπεία…»
Το ίδιο θα  πρέπει να ισχύει, και για τα εικονικά φάρμακα που χορηγούν στον λαό, οι κυβερνόντες διαχρονικά!...

*οΧριστόδουλος  Στεφανάδης
Είναι καθηγητής καρδιολογίας