Βασ. Αναστασόπουλος

Πιστέψτε με, θα ήθελα πολύ να μην έγραφα τις γραμμές που θα ακολουθήσουν. Θα προτιμούσα πραγματικά -και, πιστεύω, θα το θέλατε και εσείς περισσότερο- να μιλούσαμε σήμερα για την μικρή Στέλλα από την Αγία Βαρβάρα, που κατάφερε να ξεφύγει από το μέλλον που της είχαν φυλαγμένο, να σπουδάσει, να ανοίξει τα φτερά της, να κάνει κάτι σπουδαίο, κάτι μεγάλο, για το οποίο θα την θαύμαζε, λέει, όλη η ανθρωπότητα -ή, έστω, για την Στέλλα που έζησε την ζωή της, ρουφώντας την ως το μεδούλι.

Δυστυχώς, δεν μπορώ να το κάνω. Γιατί, τα παραπάνω, εντός εισαγωγικών λόγια του ανθρώπου που του έτυχε η τιμή να είναι πατέρας της μικρής Στέλλας -κι εκείνος την πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων, μαζί με το άψυχο κορμάκι της- όπως περιλαμβάνονται στην κατάθεσή του προς τις Αρχές, «σκοτώνουν» την άτυχη κορούλα του για δεύτερη φορά. Και είναι ίσως ακόμα πιο σοκαριστικά από το ίδιο το αποτρόπαιο έγκλημα, είναι ακόμα πιο συγκλονιστικά από τα ψέματά του στην αρχή, όταν υπέπιπτε σε αντιφάσεις για την τύχη του ίδιου του παιδιού του, καθώς, αυτήν την φορά, ο δολοφόνος έχει σώας τας φρένας και δεν μιλάει υπό κάποιο καθεστώς ψυχικής αναταραχής ή «εν βρασμώ ψυχής». Έχει, δηλαδή, πλήρη επίγνωση ότι αποδίδει το δικό του ψυχολογικό πρόβλημα στο κινητικό πρόβλημα, που είχε το μικρό του κοριτσάκι. 

Δυστυχώς, ακόμα και η χρήση της λέξης «πατέρας», πλάι στο όνομα αυτού του ανθρώπου, θα έπρεπε να απαγορεύεται δια ροπάλου. Κανένα δικαστήριο δεν είναι ικανό να τον δικάσει -πολλώ δε μάλλον, δεν έχουμε την αρμοδιότητα να τον δικάσουμε εμείς. Δεν έχουμε το δικαίωμα να στήσουμε ικριώματα στην πλατεία Συντάγματος ή να απαιτήσουμε να σταλεί στην ηλεκτρική καρέκλα ή στο εκτελεστικό απόσπασμα. Έχουμε όμως το δικαίωμα, συντεταγμένα, σαν κοινωνία, και ακολουθώντας κάθε προβλεπόμενη διαδικασία, ως προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία, να ανοίξουμε επιτέλους την συζήτηση για την επαναφορά της θανατικής ποινής. Της αποκαλούμενης και «εσχάτης των ποινών» δηλαδή, η οποία διαχρονικά αποτελεί αντικείμενο ποικίλλων συζητήσεων και διαφωνιών, καθώς άπτεται πολλών ζητημάτων, όπως η ηθική, η αποτελεσματικότητά της, η ικανοποίηση του αισθήματος δικαιοσύνης κλπ. 

Οι πολέμιοί της την θεωρούν απάνθρωπη, με το επιχείρημα ότι κάθε ανθρώπινη ζωή πρέπει να είναι σεβαστή και αναφαίρετη, ακόμα και αυτή ενός εγκληματία. Από εδώ προκύπτει και το επιχείρημα ότι, αφού η αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής είναι πράξη άδικη και αξιόποινη, το ίδιο ισχύει και για την ίδια την θανατική ποινή, διότι είναι αφαίρεση της ζωής ενός ανθρώπου. Ένα επιπλέον επιχείρημα είναι πως, εκεί που η θανατική ποινή εφαρμόζεται, αποδεικνύεται η ανικανότητα του συστήματος για πρόληψη τέτοιων πράξεων, καθώς και για επανένταξη εκείνων που τις πραγματοποιούν. 

Οι υπέρμαχοί της, αντιθέτως, πιστεύουν ότι είναι κατάλληλη για εγκλήματα όπως ο φόνος ή η παιδεραστία, και ότι η θανάτωση του εγκληματία προσφέρει την μέγιστη δυνατή ανακούφιση στον κύκλο του θύματος. Πολλοί επίσης θα πουν ότι οι πολιτισμένες κοινωνίες δεν χρησιμοποιούν την θανατική ποινή, όμως, ποιος πολιτισμός, αλήθεια, μπορεί να μπει πάνω από μια ανθρώπινη -και δη, παιδική- ζωή; 

Έστω και αν δεν μιλάμε για πλήρη απελευθέρωση της θανατικής ποινής, θα πρέπει κάπου να βάλουμε ένα τέλος. Θα πρέπει να τερματίσουμε όλη αυτήν την παράνοια που επικρατεί, με γονείς που δεν ήταν έτοιμοι να γίνουν γονείς ή που δεν θα έπρεπε να έχουν γίνει ποτέ, να αφαιρούν την ζωή των μικρών παιδιών τους και έπειτα να το «ρίχνουν» στην τρέλα, στα ναρκωτικά ή στα ψυχοφάρμακα. Κανένας πατέρας, σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται, δεν τεμαχίζει το παιδί του και κατόπιν το βάζει στην... κατσαρόλα, κανένας πατέρας -ή μητέρα, φυσικά- δεν σφίγγει το παιδί του στην αγκαλιά του τόσο δυνατά, μέχρι να πάψει να αναπνέει -και στη συνέχεια ψάχνει, όπως ο ίδιος ο δολοφόνος της μικρής Στέλλας ομολόγησε, να βρει μια «μεγάλη σακούλα», για να πετάξει το πτώμα της στα σκουπίδια.

Καμιά φορά, θα πρέπει να απεκδυόμαστε τον μανδύα του πολιτικού καθωσπρεπισμού. Να συζητάμε χωρίς περιστροφές για την απόδοση δικαιοσύνης, ιδίως όταν το σωφρονιστικό μας σύστημα αδυνατεί να την αποδώσει. Μια ευνομούμενη κοινωνία μπορεί και πρέπει να τιμωρεί τους δολοφόνους, τους ανθρώπους που σκοτώνουν τα παιδιά τους, ή τους βιαστές ανηλίκων. Μπορεί να βάλει ένα «φίλτρο», να διαχωρίσει τις περιπτώσεις και, συντεταγμένα, να νομοθετήσει την επαναφορά της θανατικής ποινής για εγκλήματα τόσο ειδεχθή, όπως αυτό της Αγίας Βαρβάρας.

Και δεν είναι ανάγκη η απόδοση της ποινής να γίνει δημοσίως, για να ικανοποιηθεί η ακόρεστη «δίψα» του κοινού και των μέσων ενημέρωσης για αίμα. Υπάρχουν διαδικασίες που μπορούν να γίνουν σε στενό κύκλο και να δικαιώσουν την μνήμη των νεκρών, λυτρώνοντας ενδεχομένως ακόμα και τους ίδιους τους εγκληματίες.

Γιατί, να με συμπαθάτε, αλλά αδυνατώ να κατανοήσω πώς θα μπορέσουν αυτοί οι άνθρωποι, αυτοί οι εγκληματίες, να συνεχίσουν να περιφέρουν το σαρκίο τους πάνω στη Γη. Ίσως ο θάνατός τους να προσέφερε μια κάποια υπηρεσία, λειτουργώντας αποτρεπτικά για όσους θα σκέφτονταν να αγγίξουν και μια τρίχα, έστω, μικρών παιδιών...