Δημήτρης Δανίκας

Τρία τα κοινά χαρακτηριστικά: η πυγμή του αρχηγού, η συγκέντρωση εξουσιών και η αμφισβήτηση όλων των συνηθισμένων συμμαχιών. Με ένα τέταρτο κοινό χαρακτηριστικό, την επούλωση των εθνικών τραυμάτων. Την ανάταξη της εθνικής υπερηφάνειας!

Κάπως έτσι αλλάζει δραματικά το διεθνές σκηνικό. Με ένα βασικό επακόλουθο. Πράγμα που ακόμα εν Ελλάδι να το κατανοήσουμε. Οι δεξαμενές ψηφοφόρων, όλων αυτών των περιπτώσεων, προέρχονται τόσο από τα δεξιά όσο και από τα αριστερά. Με απλά λόγια, όσο πάει και γίνεται πιο θολός και γκρίζος ο κλασικός διαχωρισμός Δεξιάς - Αριστεράς!

Παράδειγμα; Μα φυσικά το εγκαταλειμμένο αμερικανικό προλεταριάτο που ψήφισε μονοκούκι Ντόναλντ Τραμπ. Από τη μια το αφόρητο τίμημα της παγκοσμιοποίησης. Και από την άλλη οι υποσχέσεις προστασίας της αμερικανικής βιομηχανίας και η καταπολέμηση της ανεργίας!

Αυτή ακριβώς είναι και η πλατφόρμα της Μαρίν Λεπέν. Γι’ αυτό ελκύει ψήφους και από την Αριστερά. Αν κάποιος διαβάσει κορωνίδες των λόγων της, χωρίς την υπογραφή της, ε τότε μπορεί να τις εκλάβει ως εξαγγελίες του Παναγιώτη Λαφαζάνη και της Ζωής Κωνσταντοπούλου!

Μεταφραζόμενο αυτό από κάθε Γάλλο, για δεύτερη φορά ταπεινωμένο από τη γερμανική «κατοχή», σημαίνει τα εξής: Φεύγουμε από το euro. Επομένως εμείς οι Γάλλοι δεν θα ταΐζουμε τους Γερμανούς κοιλαράδες. Επομένως βάζουμε δασμούς στα γερμανικά προϊόντα. Επομένως τα δικά μας τα γαλλικά θα μοσχοπουλιούνται επειδή θα είναι φθηνότερα. Επομένως δυναμώνουμε την οικονομία μας. Επομένως περιορίζουμε την ανεργία. Και επομένως «ξαναπαίρνουμε πίσω τα σύνορα», που μας βούτηξαν Βρυξέλλες και Βερολίνο. Vive Le PenFrance!

Εκτιμώ ότι η κλιμάκωση του ευρωσκεπτικισμού θα καταλήξει σε Euroexit. Εκτιμώ επίσης ότι το φαντασιακό σενάριο της Λεπέν κυκλοφορεί στις επιθυμίες πολλών Ελλήνων. Γιατί, σου λέει, είμαστε οι Ακρίτες των ανατολικών συνόρων της Ευρώπης. Γιατί, ακόμα, σου λέει, ευρωπαϊκή στρατιωτική προστασία καμία. Γιατί, επίσης, σου λέει, εμείς οι Ακρίτες οι αναλώσιμοι. Εμείς πληρώνουμε για τις περισκελίδες μας, για τις «πανοπλίες» μας, για τα πυρομαχικά μας. Εμείς τα κορόιδα στην υποδοχή ζωντανών προσφυγικών ερειπίων. Εμείς τα χώνουμε στις πολεμικές βιομηχανίες των «συμμάχων» μας!

Γιατί εκείνοι ήταν που μας ανάγκασαν να καταστρέψουμε δεκάδες γεωργικές, κτηνοτροφικές και αγροτικές καλλιέργειες. Γιατί με την παγκοσμιοποίηση ξηλώθηκε η βιομηχανία μας. Και γιατί τώρα πληρώνουμε τα σπασμένα από τις λαμογιές των εξοπλιστικών, των φαρμακευτικών και των λοιπών διεφθαρμένων ευρωπαϊκών εταιρειών. Αϊ σιχτίρ, εσύ και η Ευρωζώνη σου!

Δύο παράγοντες είναι που φράζουν τον μετασχηματισμό αυτών των επιθυμιών σε μαζική έφοδο προς το Euroexit. Ο πρώτος, ο ρεαλισμός. Δηλαδή η εμπεδωμένη πεποίθηση ότι η παραγωγή είναι ανύπαρκτη. Γυμνή η Σωρρακώσταινα από βιομηχανική και αγροτική ανάπτυξη. Γυμνός και ευάλωτος ο απλός πολίτης μπροστά στα διεθνή τεκταινόμενα. Γυμνός από φερέγγυο, ικανό, αποτελεσματικό πολιτικό προσωπικό. Γυμνός ανάμεσα σε λύκους. Γυμνός και καρπαζοεισπράκτορας χωρίς ελπίδα!

Ο δεύτερος, η απουσία μιας αντίστοιχης περίπτωσης Λεπέν από την πολιτική σκηνή της χώρας. Και πώς να υπάρξει; Αφού ο βασιλιάς γυμνός! Ο λόγος ένας και μοναδικός. Οπως η ρήση η γνωστή: Αλλο Λωζάννη, άλλο Κοζάνη!