Βασίλης Στεφανακίδης

Υπάρχουν κάποια προγράμματα έτοιμα για προσέλκυση επενδύσεων, κονδύλια που θα πέσουν στην αγορά για να κινηθεί και να δημιουργήσουν πολλαπλασιαστικά οφέλη στην κοινωνία;

Πολύ φοβάμαι -και όχι χωρίς στοιχεία- ότι δεν υπάρχει τίποτα. Κανένα σχέδιο, καμιά προετοιμασία, καθώς η κυβέρνηση αυτή, εκτός του ότι είναι διαλυμένη και «πολυφωνική», δεν διαθέτει κανένα παραγωγικό και αναπτυξιακό όραμα. Από την πρώτη στιγμή μόνο αυτοσχεδιάζει και πειραματίζεται στις πλάτες ενός ολόκληρου λαού. Το μόνο που την ενδιαφέρει -και το κάνει με επιτυχία- είναι μέσα από οβιδιακές μεταμορφώσεις και επώδυνους (για εμάς κυρίως) συμβιβασμούς να ροκανίζει τον χρόνο και να παρατείνει την παραμονή της στην εξουσία. Διά τούτο φρονώ ότι αν έχει πλέον να προσφέρει κάτι χρήσιμο στην παρούσα φάση, δεν είναι τίποτα άλλο από το να υπογράψει επιτέλους αυτή τη ρημάδα την αξιολόγηση, αφού πρώτα ψηφίσει τα σκληρά προαπαιτούμενα μέτρα, και εκεί τελειώνει η χρησιμότητά της τόσο για τους δανειστές όσο και πολύ περισσότερο για τη χώρα.

Δεν έχει κανένα νόημα να προσποιείται ότι κυβερνά και εφαρμόζει κάποιο πρόγραμμα εξόδου από την κρίση για επιστροφή στην κανονικότητα γιατί, απλούστατα, δεν μιλάει την ίδια γλώσσα και δεν διαθέτει κοινή λογική με τη συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας. Το έντονο ενδιαφέρον τους να «ταΐζουν» με θέσεις στο Δημόσιο τον κομματικό τους στρατό δεν νομίζω να ακουμπά τη δοκιμαζόμενη κοινωνία παρά μόνο να διογκώνει την αγανάκτησή της. Οταν, λοιπόν, όλες οι μέριμνες και προτεραιότητες της πρώτης φοράς αριστερής (και ενδεχομένως τελευταίας) κυβέρνησης περιορίζονται στο πώς θα εξασφαλίσει επιδόματα-ψιχία στους φτωχοποιημένους συμπολίτες μας, με κονδύλια που προέρχονται από την εξοντωτική φορολογική επέλαση σε όσους ακόμα έχουν το θράσος να κερδίζουν πέντε δεκάρες περισσότερες και βρίσκονται πάνω από τα όρια της φτώχειας και όχι από την ανάπτυξη της οικονομίας, ε, τότε νομίζω περιττεύει κάθε συζήτηση.

Ολοι ξέρουμε ότι οικονομία πρώτα απ’ όλα είναι ψυχολογικό κλίμα και μετά ακολουθούν όλα τα άλλα. Ακόμα και η πολυαναμενόμενη ποσοτική χαλάρωση από την ΕΚΤ ελάχιστα έχει να προσφέρει στην πραγματική οικονομία. Επομένως, υπάρχει εχέφρων άνθρωπος που να πιστεύει ότι θα αλλάξει το κλίμα μόνο και μόνο επειδή θα κλείσει η αξιολόγηση; Αλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι το κλείσιμο ανοίγει τον νέο κύκλο διαπραγματεύσεων της επόμενης αξιολόγησης και ξανά τα σούρτα φέρτα της τρόικας.

Από πού λοιπόν μπορεί να ανοίξει κάποια χαραμάδα ελπίδας αν όχι από αλλαγή του μείγματος οικονομικής πολιτικής; Μιας αλλαγής που στον πυρήνα της θα έχει τις επενδύσεις, την απασχόληση στον ιδιωτικό τομέα και όχι στο Δημόσιο, τη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων και των φυσικών προσώπων ώστε να αυξηθεί η κατανάλωση και η κυκλοφορία του χρήματος. Αυτά τα τόσο απλά και συνάμα τόσο ουσιαστικά, όμως, έρχονται σε μετωπική σύγκρουση με τις ιδεολογικές αγκυλώσεις αυτού του παρά φύση κυβερνητικού μορφώματος. Οι περισσότεροι από αυτούς ακούνε για μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων και επενδύσεις ιδιωτών και βγάζουν φλύκταινες. Στο μυαλό των περισσοτέρων το ιδανικό μοντέλο οικονομικής πολιτικής είναι σοβιετικού τύπου, με κρατικοποιήσεις σχεδόν όλων των μέσων παραγωγής. Επομένως, αν έχουν να προσφέρουν μια θετική υπηρεσία στη χώρα και στον λαό, αυτή είναι να θέσουν εαυτούς στην κρίση μας. Είναι καιρός πια να αντιληφθούν ότι ο κύκλος τους κλείνει.