Χρ. Ι. Στεφανάδης

Ήταν μια μοναδική εμπειρία… Σε ένα ασθενικό , καταβεβλημένο από τον αδήριτο χρόνο και  ταλαιπωρημένο από τις αρρώστιες σώμα, να φωλιάζει μια θαυμάσια εφηβική ψυχή.. Μία ψυχή, από όπου ανέβλυζε  όλο το πάθος και η φλόγα ενός νέου ανθρώπου, που όμως παράλληλα κουβάλαγε και τα τραυματικά βιώματα της μεταπολεμικής περιόδου της πατρίδας μας.. Ήταν ο Αντώνης Σαμαράκης. Ο μεγάλος συγγραφέας μας…

Το 1998 έγραψε το βιβλίο του «Εν Ονόματι». 
Το εξαιρετικό αυτό έργο, είναι επίκαιρο και σήμερα, όσο ποτέ. 
Σήμερα που η κοινωνία μας έχει διολισθήσει σε ένα τέτοιο βαθμό, που το οικονομικό, κοινωνικό, πολιτιστικό  και πολιτικό περιβάλλον έχουν επιβάλλει ένα τρόπο ζωής που ευτελίζει τον λαό, με αποτέλεσμα να αλλοιώνει όλες τις διαχρονικές αξίες που του έχουν απομείνει… Αξίες που μέχρι σήμερα θεωρούσαμε ως «κεκτημένο».
Αξίες που ήρθαν από πολύ μακριά… Από την αρχαία Ελλάδα , την Ελληνική φιλοσοφική σκέψη, τον ανθρωπισμό, τις επιστήμες, την δημοκρατία, την φιλοπατρία…

Ο νεαρός ήρωας του Σαμαράκη, μέσα από την βαρβαρότητα και την αβάσταχτη αδιαφορία της κοινωνίας, κραυγάζει:  
«θα φωνάξω ότι ο κοινωνικός αποκλεισμός, η φτώχια, η πείνα, η ανεργία, ο ρα-τσισμός, έκφραση ολοκληρωτισμού είναι, φασισμού. Γιατί όταν στερείς από τον άλλον τη δυνατότητα, το δικαίωμα να έχει απασχόληση, να βγάζει ένα κομμάτι ψωμί, τότε του στερείς το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή».

Οι προκηρύξεις που γράφει ο έφηβος  ήρωας του βιβλίου, προσπαθούν να ξυπνήσουν  τις ναρκωμένες συνειδήσεις των κατοίκων της πόλης , συνειδήσεις που ένα παγκόσμιο οικονομοπολιτικό σύστημα και ένα εγχώριο νεοδημιούργητο πολιτικό κατεστημένο , έχουν επιτύχει να αποκοιμίσουν  και να αδρανοποιήσουν… Και το έχουν επιτύχει, χρησιμοποιώντας τα διάφορα « εν ονόματι». : 

Εν ονόματι της δημοκρατίας. 
Όταν η δημοκρατία νοθεύεται συνεχώς από την παραπληροφόρηση του λαού, από την κατασκευασμένη σε πάρα πολλές περιπτώσεις σκανδαλολογία, από την συναλλαγή, από την διαφθορά…

Εν  ονόματι της ανάπτυξης.
Όταν η οικονομία συνεχώς καθιζάνει από τραγικά άστοχους πολιτικούς χειρισμούς και από εσκεμμένη διοχέτευση του κοινωνικού δυναμικού, όχι στην παραγωγική διαδικασία, αλλά σε πολιτικές και κοινωνικές αντιπαραθέσεις.
Εν ονόματι της κοινωνικής γαλήνης.
Όταν αυτή η γαλήνη θα πρέπει να επιτευχθεί με αβάσταχτες θυσίες του λαού και όχι  αυτών που νέμονται την εξουσία.
Εν ονόματι της εθνικής ανεξαρτησίας.
Όταν αυτή έχει υποθηκευτεί και υποθηκεύεται συνεχώς και περισσότερο, στους δανειστές.
Εν ονόματι της εδαφικής μας ακεραιότητας.
Όταν αυτή κινδυνεύει, όσο ποτέ άλλοτε μεταπολεμικά, από τους ανατολικούς μας γείτονες.
Εν ονόματι της ιστορίας μας.
Όταν μας αμφισβητείται ακόμα και η πατρότητα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. 
Εν ονόματι της νέας γενιάς.
Όταν είκοσι χιλιάδες νέοι επιστήμονες, ό,τι το εκλεκτότερο της ανώτατης παιδείας μας, έχουν μεταναστεύσει στα επιστημονικά παζάρια της δύσης…
Αλλά πώς μπορεί να ανατραπεί αυτή η βουτιά, χωρίς οξυγόνο, προς τον πυθμένα της παρακμής, προτού συμβεί ο ασφυκτικός θάνατος από τον πνιγμό; 
Την λύση θα την δώσουν οι νέοι της πατρίδας μας! Όχι μεταναστεύοντας και ζητώντας τα χαμένα τους όνειρα εκτός των τειχών και στις ‘αυλές των περσών’, αλλά αγωνιζόμενοι εδώ μέσα. 

Λέει ο Σαμαράκης : «Αλίμονο στον νέο των είκοσι χρόνων που δεν είναι επαναστάτης, που δεν είναι εξεγερμένος…. Ή θα διαλέξεις τη σιωπή για να μη χάσεις τη βολή σου, την ησυχία σου, ή θα αντιδράσεις, θα αντισταθείς, θα αγωνιστείς σε όλα αυτά τα αποτρόπαια, τα εφιαλτικά που γίνονται για σένα, υποτίθεται, αλλά χωρίς εσένα.»  Αυτό που χρειάζεται  κατά τον Σαμαράκη, είναι η αφύπνιση των νέων της πατρίδας μας και η επανάσταση τους, όχι με μολότοφ , κουκούλες, ρόπαλα και ξυλοδαρμούς, αλλά με ενεργή συμμετοχή στα κοινά, με πολιτικό λόγο, με ομοψυχία, με σεβασμό στα ιερά και τα όσια του Ελληνισμού αλλά και με σκληρή αποδοκιμασία στα φαύλα και στους φαύλους, σε όποιον χώρο και αν βρίσκονται αυτοί.  Αλλά παράλληλα και η άμεση παλινδρόμηση των παλαιοτέρων, βολεμένων και μη, σε ένα νεανικό τρόπο σκέψης και δράσης. 

Σε ένα τρόπο που δεν αλλοιώνεται από την διαπλοκή, την εξάρτηση, το ατομικό συμφέρον και την διαφθορά.  Και που οι παλαιότεροι,  βολεμένοι και μη, δεν θα εξωθούν τους νέους στο περιθώριο, αλλά θα τους ενθαρρύνουν για μια ενεργή, πρωταγωνιστική , κοινωνική συμμετοχή και δράση!...  
                                                                    
* Ο Χριστόδουλος Στεφανάδης είναι καθηγητής καρδιολογίας