Desperados
danikas_dimitris

Δημήτρης Δανίκας

Desperados

Μου  λένε “οι Αθηναίοι όπου  φύγει  φύγει”! Ρωτάω “πόσοι είναι όσοι  φεύγουν;”  Μου λένε “οι περισσότεροι,  δεν τους βλέπεις;” Ξαναρωτάω “τους έχεις μετρήσει;” Μου λένε “μα συνεχώς  πέφτω  σε   ανθρώπους με βαλίτσες να  τρέχουν προς όλες τις κατευθύνσεις”. Τότε πάλι  ρωτάω “πόσοι  να ναι, θέλεις πεντοκόσιες  χιλιάδες, ένα εκατομμύριο;” Μου  λένε “κάπου τόσοι”. Τότε  εγώ  λέω “αν ήταν  οι περισσότεροι  δεν θα χωρούσαν ούτε  σε λεωφορεία, ούτε σε τρένα, ούτε  στις εθνικές,  ούτε  στα αεροδρόμια, ουτε  στα ξενοδοχεία”!

Και όσοι  μένουν; Μα φυσικά οι  περισσότεροι. Και όσοι  φεύγουν  στα χωριά τους, κυρίως πηγαίνουν.  Με ένα λόγο  το πλήθος  των Αθηναίων και των πέριξ, “σουβλισμένο”  μέσα στα διαμερίσματά  τους. Κακοφτιαγμένα  διαμερίσματα.  Παλιοκαιρινά. Σαν  ημικατεστραμμένες  εργατικές  κατοικίες. Με  σχισμένες τέντες.  Με  βρόμικους τοίχους.  Ανθρωποι “ερείπια”. Που κοροιδεύουν  την καταστασή τους περιμένοντας κάποια  αχτίδα φωτός!

Κάθε ερταστικό  τριήμερο υπενθυμίζει την ύπαρξη ενός αόρατου  τείχους. Ανάμεσα σε  εμάς και  στους άλλους. Ανάμεσα σ αυτούς, που τέλος  πάντων, τα   κουτσοβγάζουν πέρα. Και στους άλλους  που τραμπαλίζονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας!

Συνήθως  δεν τους βλέπουμε. Συνήθως τους προσπερνάμε. Συνήθως δεν   επισκεπτόμαστε   τις περιοχές  τους. Συνήθως βολευόμαστε με  την  ψευδή αντίληψη  ότι υπάρχει ακόμα “λίπος”. Οτι η γιαγιά  και ο παππούς φρόντισαν   και  έκρυψαν  τις οικονομίες τους. Σε κάποιο  στρώμα, σε κάποια παλιά  συσκευή τηλεόρασης, σε κάποιες κάλτσες,  σε  κάποια  προσκεφάλια, σε κάποια  ντουλάπα, σε κάποια  γλάστρα!

Κλείσιμο
Μαθημένοι από την Κατοχή. Εκπαιδευμένοι κι εκείνοι από τους προγόνους  τους, πήραν  τα μέτρα τους. Και ότι τέλος πάντων, κάποιο  χωριό θα υπάρχει. Κάποια κότα, κάποιο αβγό,  κάποιο λαχανικό,  κάποιος θείος, κάποια θεία, κάποια κρεμμύδια, κάποια φασόλια και κάποια  φρούτα!

Μ αυτή  την  ψευδή βεβαιότητα βολεύεται και  η  συνείδησή μας. Μαλακώνουν οι ενοχές μας. Εφησυχασμένοι πέφτουμε στο κρεβάτι. Ασε το άλλο. Το  πλήθος το μεγάλο. Γιατί  γεμάτα τα καφενεία.  Γεμάτες οι καφετέριες. Γεμάτα τα σουβλατζίδικα.  Γεμάτες οι πιτσαρίες. Γεμάτοι οι  δρόμοι. Επομένως ποια κρίση και κουραφέξαλα. Ολοι  αυτοί οι σουλατσαδόροι.  Ολοι αυτοί που  ξημεροβραδιάζουν αγκαλιά με το εσπρέσο, το  φραπέ, το  σουβλάκι και την πάρλα. Μαγική εικόνα. Λέμε  και έτσι  βολεύεται ακόμα περισσότερο  η συνείδησή μας!

Τα σύνορά μας περιορισμένα. Τα όρια μας περιορισμένα. Οι  εικόνες της καθημερινότητας, περιορισμένες κι αυτές. Εμείς παρέα με τους ομοίους μας. Εμείς παρέα με το ¨λίπος”  μας.  Είτε  μεγάλο  είτε μικρό. Εμείς παρέα με τους δικούς μας!

Ετσι ξεχνάμε όλους τους άλλους.   Γιατί  τρεις στους  δέκα δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Χωρίς Αύριο. Χωρίς ελπίδα. Από πουθενά και από  κανένα. Είναι  οι   δικοί μας “πρόσφυγες”. Ξένοι στον τόπο  τους.  Οι  δικοί μας της “Συρίας”, του “Αφγανιστάν”, της “Αφρικής”!

Ελληνες, Χριστιανοι Ορθόδοξοι. Παιδιά ενός κατώτερου θεού. Ανάμεσα σε όλους  εμάς και σ αυτούς το χάσμα δύο  κόσμων που ουδέποτε θα συναντηθούν!

Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Ειδήσεις Δημοφιλή Σχολιασμένα
ΔΕΙΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ