Γιάννης Αντύπας

Είναι πολύ ντελικάτος για τα μεσογειακά μας γούστα. Και η χώρα του, πρώην αποικιοκρατική δύναμη, το έχει λυμένο το βιοποριστικό της. Με την μετρημένη και σοβαρή Ρουμάνα, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Με τη Ρουμανία τα πράγματα είναι διαφορετικά. 

Άλλο Ντάισεμπλουμ, άλλο Κρέτσου.

Δυστυχώς η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν είδε τη διαφορά. Κινούμενη από την πεποίθηση ότι ο αδύναμος έχει πάντα δίκιο όταν επιτίθεται στον ισχυρό, έβαλε απέναντί της την κυρία Κρέτσου, που δεν εκπροσωπεί, όμως, τον βολεμένο βορρά, αλλά την φτωχή ανατολή. Την ανατολή που είναι πιο φτωχή και από τον ευρωπαϊκό νότο.

Μίλησε για φτώχεια στην πολιτικό μιας χώρας που είδε χιλιάδες γυναίκες της να καταλήγουν στα ελληνικά επαρχιακά μπαράκια, που θα έλεγε και ο Γερούν. Γυναίκες που νωρίτερα περίμεναν ένα καλσόν ή ένα κονιάκ από Έλληνες φοιτητές που σπούδαζαν στη χώρα του υπαρκτού σοσιαλισμού. 

Μίλησε για πραξικόπημα στην πολιτικό μιας χώρας που έζησε την απόλυτη κρατική τρομοκρατία του καθεστώτος Τσαουσέσκου. Αν οι διαχύσεις της κυρίας Κωνσταντοπούλου κατά των Γερμανών έχουν ακόμη κάποιο νόημα, οι επιθέσεις της σε συμμάχους που χρήζουν της δικής μας υποστήριξης την κάνουν να χάνει το δίκιο της. Και αδικούν την Ελλάδα.

Την Ελλάδα που παρά την κρίση είναι εντός των 30 πιο ανεπτυγμένων οικονομιών του κόσμου. Την Ελλάδα των πολιτικών και ατομικών ελευθεριών. Δεν έχουμε πόλεμο, η Εκκλησία μας δεν μας υποχρεώνει να προσκυνάμε πρωί- μεσημέρι- βράδυ, οι γυναίκες έχουν ίσα δικαιώματα με τους άνδρες κοκ. Πράγματι έχουμε ακόμη πολλά να κάνουμε. Αλλά αν κοιτάξουμε και τις πιο φτωχές από εμάς χώρες θα δούμε πως έχουμε διανύσει και μεγάλη απόσταση. 

Ως Έλληνες μπορούμε να ζητάμε από τους Ολλανδούς μέρος της περιουσίας που έχτισαν με τα ματωμένα διαμάντια της Αφρικής. Αν και μάλλον έχουν περισσότερα δικαιώματα από εμάς οι κάτοικοι της μαύρης ηπείρου. Από τους Ρουμάνους, όμως, τι ζητάμε; Να μείνουν αυτοί φτωχοί για να έχουμε εμείς εδώ συντάξεις; Ας σοβαρευτούμε επιτέλους. 

Ας αφήσουμε στην άκρη τα λάθη του παρελθόντος που μας διχάζουν. Ας αφήσουμε στην άκρη και τις ευθύνες των άλλων που μας αποπροσανατολίζουν. Και ας δούμε τι θα κάνουμε εμείς. Έτσι θα είμαστε και πάλι περήφανοι που είμαστε Έλληνες. Έτσι θα έχουμε το μέλλον που μας αξίζει. Έτσι θα γίνουμε το παράδειγμα για τους άλλους. Θα βρεθούμε, δηλαδή, σε μία θέση που μας αρέσει τόσο πολύ. 

Γιατί μας αρέσει να μας δείχνουν και να μας θαυμάζουν. Για αυτό όμως απαιτείται δουλειά.