Δημ. Μαρκόπουλος

«Μελαμψές φυλές κοντοπόδαρες, Κράτος ασυστόλων και πεσμένων κώλων, κωλοέλληνες» για να αντιγράψουμε τον Διονύση Σαββόπουλο.

Είναι τα πολιτικά Νεάντερταλ.

Οι Ουρακοτάγκοι που κανένας δεν τους ενημέρωσε πως βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα. Πως ο άνθρωπος πήγε στο φεγγάρι. Πως οι πολιτικές τους τερματίστηκαν, όπως οι Νεάντερταλ χάθηκαν από προσώπου γης, προ 41.000 ετών.

Εκείνοι έκαναν bullying στην Ευρωπαία Επίτροπο Κρέτσου με δήθεν γνήσια «λαϊκή αγανάκτηση», την ίδια  στιγμή που εκείνη ήλθε για να βοηθήσει και να παρουσιάσει επιτεύγματα βασισμένα σε ευρωπαϊκούς πόρους. Την ώρα που η Ευρώπη διαχρονικά έχει δώσει περισσότερα από όσο έχει πάρει. Τη στιγμή που είναι ο μοναδικός μας σύμμαχος.

Είναι οι ίδιοι που καλούν σε συλλαλητήρια μίσους, σε νέο εθνικό διχασμό. Που κρέμονταν στα κάγκελα της ΕΡΤ. Άνθρωποι που παρά την προφανή έλλειψη πνευματικών και ψυχολογικών εφοδίων πήραν θέσεις ευθύνης. Κατέλαβαν αξιώματα. Έφθασαν να εκπροσωπούν υψηλούς πολιτειακούς Θεσμούς.

Ίδιοι κι εκείνοι οι αστοιχείωτοι, δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τον Χριστιανισμό από τον παγανισμό. Που αντί να πουλήσουν το νταϊλίκι τους στους παράλογους δανειστές, το εξαντλούν κατά του θρησκευτικού αισθήματος του δοκιμαζόμενου ελληνικού λαού. Κότες στον Σόιμπλε, αητοί στη γριούλα που πιστεύει «εις έναν Θεό».

Όλα αυτά όμως έχουν αλλού τη ρίζα. Την έχουν στην βαθιά αγραμματοσύνη μας που αποκόπτει τη λογική και προκρίνει το συναίσθημα. Εμείς οι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων. Εμείς οι περιούσιοι. Οι αδικημένοι του πλανήτη. Οι μάγκες, οι Ασίκηδες, οι καραμπουζουκλήδες.

Δεν θέλουμε να δούμε όμως το προφανές. Πως η μοίρα των Νεάντερταλ κάθε είδους είναι γνωστή. Η αδυναμία προσαρμοστικότητας στα νέα δεδομένα, οδηγεί σε μικρή διάρκεια ύπαρξης.