Δημήτρης Δανίκας

Πρώτο  λοιπόν.  Επικών  διαστάσεων η  αφέλεια του κυρ Νίκου. Συμφωνώ μαζί του για ένα πράγμα. Το αυτονόητο. Οτι οι ελληνικές φυλακές λειτουργούν ως  προπονητικό  κέντρο  ακόμα  χειρότερων κακουργημάτων. Συμβαίνει και στις καλύτερες ευρωπαικές οικογένειες. Ομως εδώ τρισχειρότερα. Επομένως άπασες οι  κυβερνήσεις αντί να  οικοδομήσουν σύγχρονες  εγκαταστάσεις  αδιαφόρησαν. Κι έτσι αυτές οι άθλιες, ξεχαρβαλωμένες φυλακές εξακολουθούν να  λειτουργούν ως προπονητικά κέντρα  πάσης  φύσεως  νοσηρών, ταραγμένων  εγκεφάλων!

Δεύτερο  λοιπόν.  Φυσικά να  εξέρχονται οι καταδικασμένοι  για  οικονομικά  εγκλήματα. Να εξέρχονται με το γνωστό “βραχιολάκι” Και φυσικά να  εγκλωβίζονται  εφ  όρου  ζωής οι αδίστακτοι  δολοφόνοι καθώς και οι συμμορίτες.  Κοινή λογική. Επομένως όσοι  έβαλαν  τις τζίφρες  τους  για την αποφυλάκιση των  συγκεκριμένων κακοποιών  φέρουν   μεγάλη  ευθύνη. Οχι  μόνο ο  Νίκος Παρασκευόπουλος

Τρίτο  λοιπόν.  Εγώ, στη θέση  της οικογένειας  που τρομοκρατήθηκε και  καταληστεύθηκε, θα τάραζα  στις μηνύσεις  όλους  τους ιθύνοντες. Και θα είχα ήδη προσφύγει στο ευρωπαικό  δικαστήριο. Απαιτώντας από τον κυρ Νίκο καθώς και όλους τους  ιθύνοντες   αποζημίωση  εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ. Αποζημίωση  και  για την  ψυχολογική ταραχή που  μου προκάλεσαν αλλά και   για οτιδήποτε  “αφαίρεσαν”  και κατέστρεψαν αυτοί  οι άθλιοι  συμμορίτες!

Τέταρτο  λοιπόν.  Γκάφες και μάλιστα  χειρότερες, απείρως χειρότερες,  διαπράττουν και  οι  καλύτεροι εκπαιδευμένοι και οργανωμένοι κατασταλτικοί μηχανισμοί ολόκληρου  του Δυτικού κόσμου.  Τι να λέμε τώρα. Μια σχετικά  ενημέρωση   θα σας πείσει. Ας μην εξαντλούμε την αυστηρότητά μας σε μια ντουλάπα. Ελεος  δηλαδή. Αλλωστε ποιος  ακριβώς   γνωρίζει τις ακριβείς κινήσεις  διαφυγής του συγκεκριμένου  εγκληματία;

Πέμπτο λοιπόν.  Οσα παρόμοια  εγκληματικά περιστατικά και να συμβούν εν  Ελλάδι, με τίποτα δεν ισοφαρίζουν  το  ρεκόρ  τρομοκρατικών ενεργειών που συμβαίνουν  στις  μεγαλύτερες πρωτεύουσες  του Δυτικού κόσμου.  Τώρα τι να λέμε; Με ποια πρωτεύουσα, θέλετε, να συγκρίνουμε την “τριτοκοσμική” Αθήνα; Με το Παρίσι; Με το Λονδίνο;  Με την Αγία Πετρούπολη;  Με τις Βρυξέλες;  Με  τη Νέα Υόρκη; Εκεί κινδυνεύεις να ¨φυτευτείς”  από κάποιο  μουρλό  σε κάποιο  μοδάτο μπαράκι  την στιγμή που  φλερτάρεις με  κάποια θηλυκή ύπαρξη.  Εκεί ο  μαζικός θάνατος είναι  σχεδόν καθημερινός. Με όλα  τα μέσα. Με νταλίκες, με μαχαίρια, με  χειροβομβίδες ακόμα και με τα  μηχανάκια. Μπρρρρρ!

Ελλάδα και πάλι Ελλάδα.  Για λόγους  ασφάλειας   φυσικά. Να κάνουμε το σταυρό μας. Να το κάνουμε  συχνά. Που  δεν  έχουμε γίνει  στόχος μοναχικών λύκων και Τζιχαντιστών. Το φαντάζεστε; Μέσα  σ αυτή  την κρίση κάποιος  παρανοικός   φορτωμένος  με  άφθονη  νιτρογλυκερίνη να πάρει  στον  τάφο του εκατοντάδες   φιλάθλους κάποιου  ντέρμπι; Ούτε στους   χειρότερους εφιάλτες μας!

Επομένως  να και κάτι θετικό. Ελληνικό κεκτημένο  αυτό. Κάτι   το  παρελθόν. Κάτι  η  εξωτερική,  φιλο-αραβική πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου. Κάτι   οι   έλληνες εφοπλιστές.  Κάτι η οικογένεια  Βαρδινογιάννη. Κάτι η   περίθαλψη  όλων αυτών των Μουσουλμανικών ζωντανών «ερειπίων».  Ολα  μαζί λειτουργούν  ως ασπίδα προστασίας μιας  γεωγραφικής «νησίδας» που  οι μεν  ευρωπαίοι  σύμμαχοι  την εκλαμβάνουν ως πτυελοδοχείο  αλλά οι Αραβες  ως γειτονικό,  φιλικό «ξενοδοχείο»!