Βασίλης Στεφανακίδης

 Μέτρα  2% του ΑΕΠ ή 3,6 δισ. ευρώ από το 2019 συν τα διάφορα άλλα παρελκόμενα όπως η ΔΕΗ και τα εργασιακά και συζήτηση για το χρέος σε...ευθετότερο χρόνο. 
Η πλευρά  Τσίπρα υποχώρησε και δέχεται τελικά περικοπές συντάξεων, αφορολόγητο γύρω στα 6 χιλιάρικα και πώληση της ΔΕΗ πλην όμως αυτά να ισχύσουν από το 2020 και μετά, για νάχει 2 χρόνια  μπροστά καθαρό χρόνο στην εξουσία ακόμα .

Και φθάνουμε στο σημερινό αδιέξοδο όπου καμιά πλευρά δεν κάνει πίσω κι ακούμε τον 'Ελληνα πρωθυπουργό, στη συνάντηση του με τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου κ. Τουσκ, να εκβιάζει λύση εδώ και τώρα γιατί διαφορετικά θα ζητήσει έκτακτη Σύνοδο Κορυφής!

Και τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι τα εξής
- Είναι σε θέση η Ελλάδα να απειλεί και να εκβιάζει τους δανειστές;
-Είναι μήπως οι δανειστές στριμωγμένοι στα σχοινιά ή η χώρα μας;
-Κι έστω συγκαλείται η Σύνοδος Κορυφής, ένα καθαρά πολιτικό όργανο, τι θα αλλάξει στη συζήτηση που θα γίνει εκεί; Μήπως τους απειλήσουμε πως θα κρατήσουμε την αναπνοή μας μέχρι να σκάσουμε;

-Μα αν δεν κάνουμε λάθος, τις αμέσως προηγούμενες μέρες ο, πρωθυπουργός μας μίλησε τηλεφωνικά,  σε μια ακόμα προσπάθεια πολιτικής επίλυσης  του αδιεξόδου, τόσο με τη Μέρκελ όσο και με Λαγκάρντ και άλλους Ευρωπαίους αξιωματούχους. 

Αν τους είχε πείσει με τα επιχειρήματα του πως δεν δεχόμαστε να “παίζουμε τις κουμπάρες”( αλήθεια ,αυτό πως το μετέφρασε στον Τουσκ ο διερμηνέας;) δεν θα το βλέπαμε έμπρακτα στις συνομιλίες στις Βρυξέλλες; Προφανώς. 

Άρα το πιθανότερο είναι να του είπαν  βρείτε τα με την τρόικα πρώτα .
 Αφού λοιπόν έφαγε για πολλοστή φορά πόρτα από τη φράου Μέρκελ, γιατί το κουράζει;
Μήπως για να  εμφανίσει ένα ισχυρό άλλοθι επαναστατικότητας και αντίστασης ώστε να αποδράσει ηρωικά ;

Γιατί σε διαφορετική περίπτωση όσα δίκια κι αν έχει, αυτά χάνονται με τις άσκοπες κορώνες και  υπαινιγμούς για την εύθραυστη ενότητα της Ευρώπης.
Άραγε είναι πολλοί αυτοί που στην καθημερινότητα  μας  δίνουμε ελεημοσύνη στο ζητιάνο που μας βρίζει;

Με άλλα λόγια, είναι καιρός  να αντιληφθούν οι σκληροί μας διαπραγματευτές, πως όσο καθυστερούν να αποδεχθούν το μοιραίο- για το οποίο σε ένα μεγάλο βαθμό είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι- τόσο περισσότερο ανεβαίνει ο λογαριασμός. 
Κι αν πέσουν δεν θα πέσουν γενναία όπως θέλουν να διαδίδουν, αλλά ταπεινωμένοι και εξευτελισμένοι όσο δεν πάει άλλο.

 Γιατί όπως και στην πραγματική ζωή όλων ημών των απλών πολιτών, στις δανειακές συμβάσεις, δεν βάζει τους όρους ο δανειολήπτης αλλά η τράπεζα. 
Σου δίνουν ένα πολυσέλιδο συμβόλαιο με ψιλά γράμματα και άπειρες διασφαλίσεις των χρημάτων που σου  δίνουν και ή το δέχεσαι ,το υπογράφεις  και παίρνεις το δάνειο ή δεν το δέχεσαι και φεύγεις όπως πήγες, αλλά καμαρωτός γιατί δεν δέχτηκες τους ληστρικούς όρους.
 Έτσι απλά.
Για το μετά και πόσο μπορεί να κρατήσει η περηφάνια, είναι μια άλλη κουβέντα και πολύ μακρά.