Βασίλης Στεφανακίδης

Προχθές, σε μια ελεγχόμενη κρίση ειλικρίνειας, ομολόγησε πως επειδή έκανε λάθος στην εκτίμηση καταπολέμησης της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς: «Ζορίσαμε τη μεσαία τάξη προκειμένου να στηρίξουμε τα φτωχότερα στρώματα».

Τρεις αυταπάτες σε μία πρόταση. Πίστεψαν δηλαδή ο κύριος καθηγητής και οι σύντροφοί του ότι με το που θα αναλάμβαναν την εξουσία θα έσπευδαν οι απανταχού φοροφυγάδες, τρομοκρατημένοι και πανικόβλητοι, να πληρώσουν όσο-όσο τις ανομίες τους για να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους με τους αμείλικτους αριστερούς. Στη συνέχεια, ο Τσακαλώτος και οι σύντροφοί του σχεδίαζαν αυτά τα λεφτά να τα μοίραζαν στους φτωχούς και έτσι όλοι θα ήμασταν ευτυχισμένοι!

Επειδή όμως στην πραγματική ζωή και όχι στα σύννεφα, όπου ζουν αυτός και οι όμοιοί του, τα πράγματα είναι διαφορετικά και οι φοροφυγάδες ξέρουν να κρύβονται καλά και τα ταμεία παραμένουν απελπιστικά άδεια, οι φωστήρες βρήκαν άλλη λύση: να τα πάρουν από τους έχοντες και να τα μοιράσουν στους μη έχοντες!

Το πρόβλημα τώρα ήταν να βρουν τους έχοντες ανάμεσα στα 11 εκατομμύρια Ελληνες. Και τούτο γιατί το 1/3 των εργαζομένων απασχολείται στο Δημόσιο και επομένως δεν το ακουμπάμε. Το άλλο 1/3 είναι αυτοαπασχολούμενοι και λίγο δύσκολο να τους προσεγγίσεις και να τους τα πάρεις άμεσα. Παρ’ όλα αυτά, ο Τσακαλώτος και οι σύντροφοί του βρήκαν διάφορα τρικ να τους εξοντώσουν κι αυτούς είτε με εξωφρενικές ασφαλιστικές εισφορές είτε με τέλη επιτηδεύματος είτε με τέλη... αναπνοής!

Επειδή όμως ο λογαριασμός και πάλι δεν έβγαινε, δεν είχαν άλλη επιλογή από τα σταθερά και σίγουρα λεφτά του υπόλοιπου 1/3 των μισθωτών, συνταξιούχων και μικροεπαγγελματιών.

Αυτοί, κατά την κρίση των τσακαλιών και των Τσακαλώτων του ΣΥΡΙΖΑ, είναι οι έχοντες και αυτούς έπρεπε να «ζορίσουν»! Αυτούς δηλαδή που ήδη πλήρωναν το 70% των φόρων που εισπράττει το Ελληνικό Δημόσιο.

Και τι έγινε στην πράξη από αυτή τη μαρξιστικής εμπνεύσεως αναδιανομή του πλούτου; Σφάχτηκε και φτωχοποιήθηκε από τους αλλεπάλληλους και εξοντωτικούς φόρους και εισφορές η μεσαία τάξη αλλά και η επιχειρηματικότητα, η ανεργία πήρε και πάλι την ανιούσα, οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι και οι δομές του κοινωνικού κράτους αποσαθρώθηκαν.

Φαίνεται πως εκεί στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα κανείς δεν τους έμαθε ότι αυτός που παράγει τον πλούτο στις δυτικές κοινωνίες είναι η μεσαία τάξη και ότι το όνειρο των φτωχών είναι να ανέβουν εισοδηματικά στη μεσαία τάξη. Οπως δεν έμαθαν ποτέ ότι για να ορθοποδήσει και να απολαμβάνει τις στοιχειώδεις πρόνοιες ο φτωχός στις καπιταλιστικές κοινωνίες πρέπει να υπάρχει η μεσαία τάξη που θα παράγει και θα καταναλώνει, δηλαδή θα ρίχνει το χρήμα της στην αγορά, από την οποία μπορούν να έχουν μεγαλύτερο μερίδιο όλοι.
Αυτά προφανώς για τον κάθε Τσακαλώτο είναι ψιλά γράμματα και ξεπερασμένες απόψεις των βολεμένων.